Οι εξελίξεις τρέχουν τόσο γρήγορα και νέα μέτωπα ανοίγουν με τέτοια συχνότητα στον κόσμο, που αμφισβητείται πια το παραδοσιακό μοντέλο διεθνούς ανταγωνισμού και η συζήτηση περί μετάβασης σε έναν πολυπολικό κόσμο είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.
Όμως, με τις πραγματικές και νοητές αποστάσεις να μικραίνουν αισθητά, οι διεθνείς γεωπολιτικές εξελίξεις δεν αποτελούν απλώς αντικείμενο θεωρητικής αντιπαράθεσης. Έχουν αντίκτυπο στις ζωές μας.
Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και η κλιμάκωση του πολέμου στη Γάζα και ο αντίκτυπός τους στη ναυσιπλοΐα, στο παγκόσμιο εμπόριο, στην εφοδιαστική αλυσίδα και, εν τέλει, στις τιμές των αγαθών που φτάνουν στους καταναλωτές.
Αυτή τη στιγμή, όχι τυχαία, οι επενδυτές σταθμίζουν τη γεωπολιτική ως τον μεγαλύτερο παράγοντα ανησυχίας για τις τιμές των μετοχών, πίσω μόνο από τον πληθωρισμό. Στην εποχή της... κατάρριψης των δεδομένων ακούγεται τουλάχιστον λογικό.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον καλούνται να λειτουργήσουν και να αναπτυχθούν οι σύγχρονες επιχειρήσεις. Η μεγάλη εικόνα μάς δείχνει ότι σε έναν κόσμο που επαναπροσδιορίζεται, οφείλουν να επαναπροσδιοριστούν κι αυτές. Τα σύγχρονα προβλήματα δεν λύνονται με ξεπερασμένο τρόπο. Η μετάβαση σε ένα νέο επιχειρηματικό μοντέλο είναι πια επιτακτική ανάγκη. Ποια είναι, όμως, τα δομικά στοιχεία του μοντέλου αυτού;
Το «σημείο μηδέν» εντοπίζεται στη στιγμή που καλείται η επιχειρηματική ηγεσία να αποφασίσει τον αντίκτυπο της επένδυσης που θέλει να πραγματοποιήσει. Συνηθίζεται να μιλάμε για νούμερα και να εκθειάζουμε το ύψος μιας επένδυσης, αλλά αυτό που στην πραγματικότητα διακυβεύεται είναι το πόσο στέρεα θα είναι τα θεμέλια του οικοδομήματος. Πόσο θα αντέξει στον χρόνο, ποια θα είναι η δυναμική του και ποιον αντίκτυπο θα έχει σε ένα ευρύτερο οικοσύστημα που συναποτελούν άνθρωποι, κοινωνία, οικονομία και περιβάλλον.
Με άλλα λόγια, οι επενδύσεις του παρόντος και του μέλλοντος ξαναγράφουν τους κανόνες του παιχνιδιού, με τρόπο δημιουργικό, καινοτόμο, βιώσιμο, συμπεριληπτικό και κυρίως με ενσυναίσθηση. Όλα αυτά είναι μερικά μόνο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της «Βιομηχανίας του Μέλλοντος».
Αιχμή του δόρατος και ειδοποιός διαφορά της «Βιομηχανίας του Μέλλοντος» σε σχέση με αυτό που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα είναι ο ψηφιακός μετασχηματισμός που συντελείται σε ένα «έξυπνο» εργοστάσιο. Ο τρόπος με τον οποίο αξιοποιούνται τα νέα, διαρκώς εξελισσόμενα τεχνολογικά εργαλεία, όπως η Τεχνητή Νοημοσύνη, το Cloud Computing και τα Big Data, για τη βελτιστοποίηση της παραγωγής με όρους ταχύτητας, ποσότητας, αλλά κυρίως ποιότητας και εξατομίκευσης.
Ένα «έξυπνο» εργοστάσιο διακρίνεται πρώτα απ’ όλα χάρη στη δυνατότητά του να περιορίζει το περιθώριο λάθους. Προλαμβάνοντας το σφάλμα εν τη γενέσει του, εξοικονομείται πολύτιμος χρόνος κατά την παραγωγική διαδικασία. Απελευθερώνονται, επίσης, οι άνθρωποι. Αντί να αφιερώνουν χιλιάδες ανθρωποώρες για να εντοπίζουν και να διορθώνουν μηχανικά πολλά λάθη, ασχολούνται με το να βελτιώσουν την παραγωγικότητά τους και να αξιοποιήσουν τον χρόνο τους ποιοτικά.
Στη «Βιομηχανία του Μέλλοντος» ο άνθρωπος έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς είναι παραγωγός και αποδέκτης των ωφελειών της ταυτόχρονα. Αυτό δεν συμβαίνει από τη μία μέρα στην άλλη. Χρειάζεται γνώση και εξοικείωση. Διαφορετικά θα ήταν σαν να δίνει κανείς το πιο τεχνολογικά προηγμένο, αυτοματοποιημένο και διασυνδεδεμένο σπίτι σε κάποιον που δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει καμία από τις λειτουργίες του. Οι επιχειρήσεις οφείλουν επομένως να εκπαιδεύσουν με τρόπο δίκαιο και συμπεριληπτικό τους ανθρώπους τους όχι μόνο ως προς τις απαιτούμενες δεξιότητες, αλλά και ως προς την κατανόηση της ωφέλειας από τον μετασχηματισμό και την καλλιέργεια της αναπτυξιακής νοοτροπίας.
Η τελευταία ειδικά δεν μπορεί να εννοηθεί σε ένα πλαίσιο που δεν περιλαμβάνει τον κρίσιμο παράγοντα της βιωσιμότητας. Με τις συνέπειες της κλιματικής κρίσης να είναι άμεσα αισθητές, η βιώσιμη ανάπτυξη δεν είναι πια «παράπλευρο όφελος», αλλά μονόδρομος στρατηγικής σημασίας. Η εξοικονόμηση ενέργειας και η μείωση του ανθρακικού αποτυπώματος είναι σημαντικές παράμετροι. Για να έχει, ωστόσο, ουσία ο όποιος διάλογος εν έτει 2024, οφείλουμε να προσανατολιστούμε στο πώς η παραγωγή θα επιστρέφει στο περιβάλλον. Πώς, δηλαδή, η βιομηχανία θα παράγει βιωσιμότητα.
Σήμερα, μετά από αρκετά χρόνια, η χώρα μας έχει ανακτήσει την αξιοπιστία της στις αγορές και το έδαφος είναι πρόσφορο για επενδύσεις που θα φέρουν ένα βήμα πιο κοντά μας τη «Βιομηχανία του Μέλλοντος». Το μοντέλο που χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα είναι αυτό της παραγωγής από τη χώρα, για τη χώρα και προς όλο τον κόσμο. Με νέες, σύγχρονες και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, προσφορά στο κοινωνικό σύνολο και εξαγωγές που ενισχύουν την εθνική οικονομία.
Είμαστε υπερήφανοι που η Παπαστράτος διανύει τον έβδομο χρόνο του δομικού της μετασχηματισμού προς αυτήν την κατεύθυνση. Κλείσαμε το 2023 έχοντας σε εξέλιξη την τρίτη φάση του επενδυτικού μας έργου, συνολικού ύψους 700 εκατ. ευρώ, 300 νέες θέσεις εργασίας και αξία εξαγωγών πλέον των 300 εκατ. ευρώ.
Πετύχαμε να εξάγουμε περισσότερο από το 80% της παραγωγής μας. Δεσμευθήκαμε με τη μεγαλύτερη «πράσινη» επένδυσή μας ύψους 10 εκατ. ευρώ, ώστε να μειώσουμε κατά 30% τις εκπομπές άνθρακα του εργοστασίου μας ως το 2025. Και το σημαντικότερο: δημιουργούμε στην Ελλάδα το βιομηχανικό megaplant του μέλλοντος.
Στον ρευστό κόσμο του σήμερα, επενδύουμε στην πρόοδο και τη σταθερότητα, με ορίζοντα το αύριο των επόμενων γενεών.