Μόλις ένα μήνα πριν από το συνέδριο του DealBook, ο Lloyd C. Blankfein είχε ανακοινώσει την αποχώρησή του από τη θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου στην Goldman Sachs. Όμως, μίλησε για την εταιρεία, καθώς είχε ακόμη δύο μήνες θητείας.
«Θα έλεγα ότι είμαστε αρκετά συνεργάσιμοι», είπε στο συνέδριο του DealBook, απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με τις ομοσπονδιακές διώξεις για κακούργημα που ασκήθηκαν σε βάρος δύο πρώην στελεχών της επενδυτικής τραπεζικής της Goldman, για τον ρόλο τους στη χρηματοδότηση ενός κρατικού μαλαισιανού fund, από το οποίο εξαφανίστηκαν περίπου 4 δισ. δολάρια. «Σε αυτή την περίπτωση τουλάχιστον, και αυτό το γνωρίζω, ένας από τους ανθρώπους μας μας είπε ψέματα και παραβίασε τα συστήματα και τους ελέγχους μας».
«Αυτό δεν είναι καλό», προσέθεσε.
Την 1η Οκτωβρίου 2018 ανακοινώθηκε ότι ο εδώ και πολλά χρόνια επικεφαλής της επενδυτικής τραπεζικής, David M. Solomon, διαδέχθηκε τον κ. Blankfein ως CEO. Πέρα από το να αστειεύεται με την ιδέα του απεριόριστου… tweeting, ο κ. Blankfein, που είναι 65 ετών, έχει έως τώρα πει λίγα σχετικά με τα σχέδιά του.
Χαλαρός, αναπολούσε τα περισσότερα από 12 χρόνια που ήταν στο τιμόνι της Goldman Sachs και συζήτησε κάποια από τα μυστήρια που συνοδεύουν τα κορυφαία στελέχη και τα οποία συνέβησαν στη θητεία του. Όσο για το αν ο επί μακρόν πρόεδρος της εταιρείας, Gary D. Cohn, που αποχώρησε για να συμμετάσχει για λίγο στην κυβέρνηση Trump, θα μπορούσε να τον έχει διαδεχθεί ως CEO, δεν ήταν ξεκάθαρος.
«Νομίζω ότι η αποχώρησή του συνέπεσε με αλλαγές στη διοίκηση», είπε ο κ. Blankfein, «αλλά τότε δεν του είχα κάνει τη χάρη να του πω πότε φεύγω». Ο κ. Cohn ήταν διευθυντής του Εθνικού Συμβουλίου Οικονομίας και επικεφαλής οικονομικός σύμβουλος του Προέδρου Trump, έως ότου αντικαταστάθηκε από τον Larry Kudlow, τον Απρίλιο του 2018.
Σχετικά με το αν θα είχε κάνει κάτι διαφορετικά για να βοηθήσει την Goldman να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση, είπε ότι οι πιο ενεργητικές δημόσιες σχέσεις θα βοηθούσαν να μείνει ακηλίδωτη η εικόνα της εταιρείας.
«Με βάση την παλιότερη κουλτούρα της Goldman Sachs, δεν μιλούσαμε ποτέ στον Τύπο. Είχαμε ένα τμήμα προσωπικού, του οποίου ο αντικειμενικός σκοπός ήταν να κρατήσει τους ανθρώπους μακριά μας, όχι να τους προσκαλέσει να μας γνωρίσουν», είπε ο κ. Blankfein.
«Πολύ σπάνια βγαίναμε στην τηλεόραση -αν βγαίναμε και καθόλου. Δεν είχαμε καταλάβει ότι η πολιτική μας έλεγε πως είναι οι πελάτες που πρέπει να εκτίθενται σε εμάς και όχι εμείς σε αυτούς. Αυτό μας προκάλεσε μεγάλο πλήγμα, γιατί όταν χτύπησε η κρίση, καθώς δεν υπήρχε σαφής εικόνα για εμάς, διάβαζα πράγματα για την εταιρεία και τον εαυτό μου που μας περιέγραφαν σαν πλουτοκράτες του 19ου αιώνα. Και δεν είμαι κάτι τέτοιο».
Ακολουθούν αποσπάσματα της συζήτησης του κ. Blankfein με τον δημοσιογράφο των NY Times, Andrew Ross Sorkin, τα οποία έχουν υποστεί επεξεργασία και σύμπτυξη.
Ένας από τους λόγους που ήθελα να περάσω ώρα μαζί σας είναι γιατί είστε ο απερχόμενος CEO -τώρα senior Πρόεδρος της Goldman Sachs- και σκέφτηκα ότι αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να μάθουμε από εσάς και να σκεφτούμε για κάποια από τα πράγματα που συνέβησαν τα 13 χρόνια της θητείας σας. Τι πιστεύετε ότι η 51χρονη εκδοχή του εαυτού σας θα σκεφτόταν πηγαίνοντας να αναλάβει τη θέση, αν ήξερε τότε όσα ακολούθησαν;
Λοιπόν, αν με ρωτάτε τι σκέφτομαι για το πού βρίσκομαι σήμερα, θα έλεγα ότι δεν υπήρξε τίποτα με το οποίο να ασχολήθηκα και να μην έλπιζα ότι θα ήμουν πραγματικά εντάξει και ότι θα έκανα καλή δουλειά.
Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που θα καμάρωναν περισσότερο από μένα γι’ αυτό, και έτσι νιώθω απλώς ανακουφισμένος για το ότι είχα μια μακρά θητεία, για το ότι η εταιρεία είναι σε πραγματικά καλή κατάσταση και για το ότι οι άνθρωποι με τους οποίους δούλεψα, με εκτίμησαν.
Τελικά, πότε είναι η ώρα να αποχωρεί κάποιος; Γιατί πάντα φαίνεται σαν να μην είναι ποτέ η κατάλληλη ώρα για κάτι τέτοιο;
Πάντα νιώθει κάποιος ότι ποτέ δεν είναι η σωστή ώρα, κάτι που εξηγεί και το γιατί πολλοί άνθρωποι δεν φεύγουν με δική τους απόφαση. Έγραψα ένα μικρό σημείωμα αποχώρησης και έλεγα πως, όταν τα πράγματα πηγαίνουν άσχημα, δεν μπορείς να φύγεις και όταν πηγαίνουν καλά, δεν θέλεις να φύγεις. Όμως, τότε είναι η μόνη περίπτωση που μπορείς να φύγεις με δική σου πρωτοβουλία.
Διαβάζοντας για τους ανθρώπους των επιχειρήσεων στις ΗΠΑ -και διαβάζω αρκετή ιστορία, αρκετές βιογραφίες- ξέρω ότι το ρίσκο ήταν να μείνω υπερβολικά πολύ. Υπήρχαν πολλές ευκαιρίες κατά τη διάρκεια αυτών των σχεδόν 13 ετών, που θύμισαν Αλκυονίδες μέρες όπως οι τωρινές, και που η έξοδος έμοιαζε τόσο σωστή επιλογή όσο μοιάζει σήμερα. Τώρα, αυτό έτυχε να συμπέσει με την ύπαρξη ενός καλού διαδόχου.