Καλησπέρα, τα είπαμε από τη Δευτέρα.

Επιτόκια, έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου, αδυναμία τιμολόγησης σε επίπεδο παραγωγού, διογκούμενο εταιρικό και καταναλωτικό χρέος, συρρίκνωση της αγοράς επαναχρηματοδότησης (refinancing).

Τάσεις που είναι ευδιάκριτες εδώ και πάρα πολύ καιρό, αλλά που η αγορά ”επέλεξε” να αγνοεί. Με τον όρο ”αγορά”, εννοούμε τη διεθνή αγορά κεφαλαίου και το σύνολό σχεδόν των ούτως ή άλλως παγκοσμιοποιημένων χρηματιστηρίων.

Και πάλι, δύο τρόποι για να ”δει” κανείς την σημερινή ημέρα, και οι δύο όμως καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα.

Πως ο βραχυχρόνιος κύκλος ανόδου των κεφαλαιαγορών έχει αποπερατωθεί, ενδεχομένως –το πιο πιθανό– να έχει ολοκληρωθεί και ο μεσοπρόθεσμος, και περιμένουμε πλέον την ανεύρεση νέων επιπέδων στήριξης.

Ο πρώτος τρόπος αφορά στην τεχνική ανάλυση. Διπλή απόπειρα –αποτυχημένη– ανοδικής διάσπασης εκ νέου των 10.000 μονάδων στον Dow, συνεπώς διόρθωση αγνώστου εύρους και διάρκειας. Το ίδιο ισχύει για Dax και Cac, όπου απέτυχε η διάσπαση στις 4.000 μονάδες και τις 3.700 αντίστοιχα.

Ειδικότερα, ο Dow Jones διαμορφώνεται στις 9884,53 μονάδες με απώλειες 1,35%, πτώση 2,37% καταγράφει ο Nasdaq στις 1885,58 μονάδες, ενώ και ο S&P υποχωρεί 1,40% στις 1080,08 μονάδες.

Ο FTSE 100 έκλεισε στις 4412,5 μονάδες με πτώση 0,95%, κατά 1,91% χαμηλότερα έκλεισε ο DAX στις 3776,24 μονάδες, ενώ ο CAC 40 σημείωσε πτώση 1,17% στις 3564,34 μονάδες.

Ο δεύτερος τρόπος αφορά στην εξέταση των θεμελιωδών. Ονομαστικά (at face value), οι αποτιμήσεις των εισηγμένων είναι σχεδόν ορθολογικές. Τιμολογείται όμως η διατήρηση της τάσης βελτίωσης των μακροοικονομικών δεικτών. Αυτό, δεν φαίνεται με βάση τα στοιχεία και την προοπτική στο μονεταριστικό περιβάλλον.

Η αύξηση των επιτοκίων σηματοδοτεί το στένεμα της ”κάνουλας” του φθηνού χρήματος που έρεε ελεύθερα προς τις κεφαλαιαγορές μέχρι πρότινος. Άρα, με ”ακριβότερο” χρήμα, οφείλουμε να δούμε τις αντοχές εισηγμένων, ιδιωτών και της Fed.

Κι αν για την αμερικανική αγορά μπορούμε να βασίσουμε την άνοδο του έτους στην σαφή βελτίωση των –ονομαστικών πάντα– δεικτών προσμέτρησης της οικονομίας, για την Ευρώπη η κατάσταση είναι σαφώς λιγότερο ρόδινη.

Εδώ, έχουμε να κάνουμε με μια σαφή αντικυκλική κίνηση, όπου η αύξηση των τιμών των πρώτων υλών (αλουμίνιο, χαλκός και κυρίως πετρέλαιο) ασκεί εξ’ ορισμού πληθωριστικές πιέσεις, στον ίδιο όμως βαθμό η αύξηση επιτοκίων είναι απαγορευτική, υπό το πρίσμα της ”τραμπάλας” μεταξύ ύφεσης και στασιμότητας της οικονομίας στην οποία ταλαντεύεται η οικονομία της Ευρωζώνης. Όχι και το πλέον ευχάριστο περιβάλλον για επενδύσεις. Αυτό αποτυπώνεται.

”Ο διακριτικός”