του Μιχαήλ Γελαντάλι

Μαίνεται η αντιπαράθεση, μεταξύ ”παικτών”, αναλυτών και κυβερνητικών παραγόντων γύρω από τον ΟΤΕ.

Βεβαίως οι εντονότατες πιέσεις στη μετοχή του οργανισμού ασκούνται εν μέρει δικαιολογημένα λόγω των επιχειρηματικών ανοιγμάτων του οργανισμού, αλλά και της αδυναμίας της διοίκησης να πείσει κυρίως τους ξένους για τις προοπτικές.

Ουδείς όμως αμφιβάλλει πως γύρω από τον ΟΤΕ, διαδραματίζεται αυτή τη στιγμή μια μεγάλη αντιπαράθεση που αγγίζει και το καθ ύλην αρμόδιο υπουργείο.

Σε ιστορικά χαμηλά τιμή η μετοχή του ΟΤΕ, με ρευστοποιήσεις θέσεων που παραπέμπει σε ολοκληρωτική αποχώρηση ξένου χαρτοφυλακίου, θα ήταν παράλογο να μη προβληματίζει την ηγεσία της πλατείας Συντάγματος, εν όψει νέου γύρου ρευστοποιήσεων.

Μειώνεται ακόμη περισσότερο η διαπραγματευτική ισχύς του ελληνικού δημοσίου να πείσει τους ξένους. Ας μην ξεχνάμε πως κάτι λιγότερο από 10 μήνες, το ίδιο το ελληνικό δημόσιο πωλούσε ΟΤΕ στους ξένους στα 16 ευρώ.

Κίνηση εσπευσμένη όπως είχε γίνει πέρυσι για καθαρά εισπρακτικούς λόγους επιστρέφεται όχι μόνο στο χρηματιστήριο, παρασύροντας, αλλά και στο ίδιο το πρόγραμμα μετοχοποιήσεων (είσπραξης νέων πόρων).

Παράλληλα, απόλυτα επιβεβαιωμένες πηγές κάνουν λόγο για οξύτατη αντιπαράθεση συμβούλων, παρατρεχάμενων αλλά και ξένων οίκων, που πιέζουν να πάρουν δουλειές του ελληνικού δημοσίου. Ητοι από εκδόσεις ομολόγων μέχρι το φιλέτο του ΟΠΑΠ ή της ΔΕΗ.

Το ανησυχητικό είναι πως όλες οι αρνητικές εκτιμήσεις των ξένων όχι μόνο για τον ΟΤΕ, αλλά και για την Εμπορική για παράδειγμα, δικαιώνονται δυστυχώς μέχρι κεραίας.

Θυμόμαστε βεβαίως, την ανάλυση της UBS για τιμή της Εμπορικής προς τα 9 ευρώ.

Ή και μιας άλλης ανάλυσης της UBS, που περίπου την ίδια περίοδο, αποτιμούσε κατά 13% ακριβότερο τον τραπεζικό κλάδο, από το μέσο ευρωπαϊκό.

Το εν λόγω ποσοστό αυτό το περίφημο 13%, αποτιμά τον κλάδο σε επίπεδο λίγο χαμηλότερο του τρέχοντος.

Είναι σαφές, ποιοί έχουν το πάνω χέρι στην αγορά τώρα, όπως και την τακτική που ακολουθεί η πλειονότητα των εγχώριων θεσμικών.