του Μιχαήλ Γελαντάλι

Η υπερσυγκέντρωση στις μετοχές του FTSE-20 μπορεί να καθιστά προβλέψιμη την πορεία του συγκεκριμένου δείκτη, δεν... κρύβει όμως επιμέρους προβλήματα.

Στη σημερινή μας αναφορά θα σταθούμε ελάχιστα στην αντιπαράθεση κυβέρνησης – συνδικάτων για το θέμα των διαρθρωτικών αλλαγών, γιατί αυτή, είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο, θα καταλήξει κάπου.

Αυτό που θα πρέπει να προβληματίζει και να γεννά δεύτερες σκέψεις είναι η διαφαινόμενη υπερσυγκέντρωση κλάδων και δραστηριοτήτων στα χέρια όλο και λιγότερων, και κυρίως περισσότερων ξένων ομίλων.

Η... κορυφή του Κορασίδη αναδεικνύει με δραματικό τρόπο μία νέα κατάσταση που δημιουργείται με επιταχυνόμενο ρυθμό στην οικονομία μας.

Η αναφορά αυτή γίνεται διότι η χρηματιστηριακή πορεία των μετοχών είναι πλέον όλο και περισσότερο συνυφασμένη με τη θέση, την κατάσταση των ίδιων των εταιριών.

Διαπιστώνεται πως μετοχές υγιών, αναπτυσσόμενων και καινοτόμων επιχειρήσεων εμφανίζουν για όλο και μακρύτερο διάστημα θετικότερη πορεία έναντι άλλων, ακόμη και της ίδιας κατηγορίας – δραστηριότητας.

Βραχυπρόθεσμα αυτό δεν είναι ορατό. Σε βάθος χρόνου, όμως, φαίνονται πλέον οι μετοχές – εταιρίες που ξεχωρίζουν και οι λόγοι για τους οποίους επιβιώνουν – αναπτύσσονται.

Το βραχυπρόθεσμο ρίσκο σε επίπεδο Δείκτη φαίνεται να είναι ελάχιστο, καθότι ξένοι και κράτος που προωθούν τις αλλαγές (με τον τρόπο που τις προωθούν) κατέχουν τον απόλυτο έλεγχο στο μετοχικό κεφάλαιο, είτε των ΟΤΕ, Εθνικής είτε των ΟΠΑΠ, ΔΕΗ, Εμπορικής κ.ά.

Ο FTSE-20 μπορεί κατά συνέπεια να συνεχίσει την υπεραντίδρασή του πέραν των 1.735 μονάδων, αν και από τον Mid 40 είχαμε περισσότερες προσδοκίες αυτήν την περίοδο.

Επίσης, βραχυπρόθεσμα, η πορεία συγκεκριμένων μετοχών, κυρίως από το χώρο της χαμηλότερης κεφαλαιοποίησης, συνδέεται άρρηκτα με την οικονομική θέση των εταιριών.

Η περίπτωση του Κορασίδη είναι ενδεικτική, προσπάθεια εξυγίανσης καταβάλλεται από τη διοίκηση της Θεμελιοδομής, ενώ σε ανάλογη ή λιγότερο δυσχερή θέση (με αυτή του Κορασίδη) βρίσκονται αρκετές ακόμη εισηγμένες.

Δύο επιπλέον στοιχεία που έχουν το δικό τους ενδιαφέρον και σημασία αφορούν το μεν πρώτο στον υπερδανεισμό των νοικοκυριών, που φθάνει στο ιλιγγιώδες ύψος των 56 δισ. ευρώ και αντιστοιχεί στο 32% του ΑΕΠ.

Το δεύτερο δε, αν και μοιάζει... γραφικό δεν είναι τόσο, καθότι ενδέχεται να το βρούμε μπροστά μας. Από ”Τα Νέα” διαβάζουμε σε θέμα με τίτλο ”Η λιρέτα απειλεί το ευρώ” (από τους ”The Times”) πως σημειώνεται κατακόρυφη αύξηση των πωλήσεων σε σούπερ μάρκετ που δέχεται το παλαιό ιταλικό νόμισμα, δηλαδή τη λιρέτα.

Στην Ιταλία πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν έξοδο από την ευρωζώνη, ενώ συνεχίζεται ο ”κατήφορος” του ενιαίου νομίσματος.