Χαμένοι εδώ και χρόνια στον μικρόκοσμο της ελληνικής κρίσης, η κοινωνία παρακολουθεί με τις άκρες του ματιού της τα συμβάντα στην υπόλοιπη Ευρώπη και στον κόσμο. Περιέργως, το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει και με τα πολιτικά κόμματα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το 90%, αν όχι περισσότερο, του δημόσιου λόγου τους.

Εντούτοις, η αλλαγή συνθηκών δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη, καθώς σε ό,τι αφορά τις σχέσεις μας με την Ευρώπη, το ούτως ή άλλως πλαστό δίλημμα «μέσα ή έξω από το ευρώ» έχει αντικατασταθεί από το πιο ρεαλιστικό «με ποιες προϋποθέσεις έχει μέλλον αυτή η Ενωμένη Ευρώπη και το ευρώ», ενώ αντίστοιχα σε διεθνές επίπεδο γίνεται ολοένα και περισσότερο αντιληπτό ότι η εποχή της αμερικανικής μονοκρατορίας βαδίζει ολοταχώς προς το τέλος της, καθώς αναδύεται ένα νέο, «πολυπολικό», πολύ πιο αβέβαιο και ασταθές σκηνικό.

Σε μια περίοδο που η χώρα χρειάζεται επενδύσεις ύψους έως και 100 δισεκατομμυρίων ευρώ, αλλά και σημαντικές συνενώσεις δυνάμεων προκειμένου να αυξηθεί το «μέσο μέγεθος» της ελληνικής επιχείρησης, τα στοιχεία δείχνουν πως, με κάποιες εξαιρέσεις, η εγχώρια αγορά παραμένει σε μεγάλο βαθμό... απαθής.

Οι βασικότερες ενδείξεις περί αυτού προκύπτουν, αφενός, από τα ελάχιστα κεφάλαια που έχουν επαναπατριστεί κατόπιν της μαζικής εξόδου καταθέσεων, ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, κι αφετέρου, από τα ελάχιστα deal συνένωσης που έχουν προκύψει ως σήμερα, με πρωτοβουλία ελληνικών επιχειρηματικών συμφερόντων.

Όσοι παρατηρούν προσεκτικά τις κινήσεις του προέδρου Τραμπ, έχουν αντιληφθεί ότι βασικός (αλλά όχι μόνος) στόχος της πολιτικής σταδιακού «ξηλώματος» της παγκοσμιοποίησης, την οποία ακολουθεί, είναι η Κίνα, παρά την προσωρινή ανακωχή που συμφωνήθηκε χθες.

Όσοι πάλι παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις στην Ευρώπη αλλά και στη Μέση Ανατολή, αντιλαμβάνονται πως οι σχέσεις της Δύσης με τη Ρωσία αρχίζουν να θυμίζουν παλαιότερες ψυχροπολεμικές εποχές, καθώς το καθεστώς Πούτιν προσπαθεί με κάθε τρόπο να επαναφέρει τη χώρα του στο status της «υπερδύναμης», με βλέψεις όχι μόνο στον ηπειρωτικό χώρο των συνόρων της αλλά και σε γεωγραφικά σημεία με μεγάλο ειδικό βάρος στην παγκόσμια γεωπολιτική σκηνή.

H υπόθεση της καθαρίστριας που τιμωρήθηκε από το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Λάρισας με ποινή κάθειρξης 10 ετών, επειδή πλαστογράφησε απολυτήριο Δημοτικού για να διοριστεί στο Δημόσιο, συγκλόνισε το πανελλήνιο, θυμίζοντας σε πολλούς τον Γιάννη Αγιάννη, από τους «Άθλιους» του Βίκτωρος Ουγκώ. Λίγοι ωστόσο αντελήφθησαν ότι αιτία αυτής της τόσο βαριάς καταδίκης δεν ήταν η εξαιρετική αυστηρότητα των δικαστών, αλλά το κυριολεκτικά δρακόντειο θεσμικό πλαίσιο που αφορά ποινικές περιπτώσεις στις οποίες εμπλέκονται τα συμφέροντα του Δημοσίου.

Παρά τις αλλαγές που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στο πτωχευτικό δίκαιο και γενικότερα στο θεσμικό πλαίσιο για τις περιπτώσεις κατάρρευσης επιχειρήσεων, είναι προφανές, από διάφορες περιπτώσεις που βλέπουν συχνά πυκνά το φως της δημοσιότητας, ότι πολλά μένει ακόμη να γίνουν, προκειμένου να προκύψει ουσιώδες αποτέλεσμα.

Ασφαλώς, ένα από τα ζητούμενα ήταν και παραμένει να μην αποτελεί μια πτώχευση/κατάρρευση γεγονός με ανεπίστρεπτα αποτελέσματα για το μέλλον ενός επιχειρηματία. Η επιχειρηματικότητα ενέχει ρίσκα, τα οποία πολλές φορές δεν σχετίζονται τόσο με την ικανότητα ή την εντιμότητα των προσώπων που την ασκούν, αλλά με δυσμενείς συγκυρίες. Υπάρχουν μάλιστα και περιπτώσεις που μια επιχείρηση καταρρέει, εξαιτίας της κατάρρευσης κάποιων μεγάλων πελατών της, χωρίς να έχει οποιαδήποτε ουσιώδη υπαιτιότητα.