Σπονδυλωτό το σημερινό σημείωμα, λόγω πληθώρας εξελίξεων σε διάφορα «μέτωπα» της επικαιρότητας.
Τράπεζες: Δυστυχώς το προηγούμενο σημείωμα της στήλης για τα προβλήματα των τραπεζών βγήκε ολίγον... προφητικό, στην τελευταία παράγραφό του. Για την ακρίβεια, η κατάσταση αποδείχτηκε χειρότερη. Η αγορά δεν έδωσε καν 1-2 τρίμηνα χρόνο κι έφερε άμεσα το πρόβλημα μπροστά, με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν άρον άρον οι προσπάθειες για την εύρεση λύσεων με κρατικές εγγυήσεις κ.λπ.
Η πρόθεση της ΕΚΤ να αυξήσει περαιτέρω τους δείκτες ελάχιστης κεφαλαιακής επάρκειας, για το 2019, την οποία κατέγραψε το Euro2day.gr, αυξάνει έτι περαιτέρω τον πήχη στις ελληνικές τράπεζες. Η ουσία των προβλημάτων, όμως, παραμένει στο «δίπτυχο» κόκκινα δάνεια-ανάπτυξη εργασιών.
Σε ό,τι αφορά τα κόκκινα δάνεια, μια απλή ανάγνωση των αποτελεσμάτων τα τελευταία χρόνια (από την κορύφωση του 2016) δείχνει ότι η μείωσή τους έχει επικίνδυνα υψηλή αντιστοιχία με τη μείωση κεφαλαίων που καταγράφουν οι τράπεζες, ενώ η πεποίθηση ότι οι στόχοι είναι υπεραισιόδοξοι, χωρίς παρεμβάσεις όπως αυτή που αναφέραμε παραπάνω, φαίνεται να έχει κυριαρχήσει.
Κι από την άλλη, εξαιρετικά περιορισμένη ανάπτυξη εργασιών. Που σημαίνει ότι όχι μόνο χρειάζονται «ριζικές λύσεις» στο θέμα των κόκκινων δανείων, αλλά και να απελευθερωθεί δυναμικό που θα στραφεί στην ανάπτυξη εργασιών, μήπως κι ενισχυθεί η κερδοφορία για να μην πηγαίνουν «άκλαυτα» και τα DTAs (αναβαλλόμενες φορολογικές απαιτήσεις), που συγκροτούν μεγάλο μέρος από τα θεωρητικά ίδια κεφάλαια των τραπεζών.
Κοινώς, χωρίς αναπτυξιακές δράσεις, προς όφελος και της οικονομίας, οι τράπεζες άσπρη μέρα δεν γίνεται να δουν. Κάτι που δεν πρόκειται βέβαια να συμβεί ενόσω το δυναμικό των τραπεζών πελαγοδρομεί ανάμεσα σε κόκκινα δάνεια, μια χιονοστιβάδα ποινικών διώξεων και απανωτές εθελουσίες…
Folli Follie: «Όλα τα 'χε η Μαριορή», οι… επενδυτές τη μάραναν! Ακούμε και διαβάζουμε διάφορα για ενδιαφερόμενους επενδυτές, ακόμη και για αποτιμήσεις, τα οποία, να μην το κρύψουμε, μας προξενούν ιδιαίτερη απορία, για να μην πούμε τίποτε χειρότερο.
Διότι πώς μπορεί κάποιος να έχει σοβαρό ενδιαφέρον για ένα brand που αποδείχτηκε «πέτσινο», όταν μάλιστα όχι due diligence δεν μπορεί να κάνει σήμερα, αλλά ούτε οικονομικά στοιχεία υπάρχουν, για να προσεγγίσει έστω την πραγματική αξία;
Διότι, προς το παρόν, ουδείς βάζει το χέρι του στη φωτιά, ακόμη και για τις ευρωπαϊκές ή και τις ελληνικές δραστηριότητες.
Οπότε, αφού δεν υπάρχει «τιμή», δεν μπορεί να υπάρξει και σοβαρός ενδιαφερόμενος, κι ας λένε ό,τι θέλουν οι Κουτσολιούτσοι και η παρέα τους. Οι μόνοι υποχρεωτικά ενδιαφερόμενοι προσώρας είναι οι... πιστωτές, κυρίως δε οι ομολογιούχοι, που δεν έχουν κι άλλες επιλογές να πάρουν τα χρήματά τους, από το να βάλουν λεφτά ζητώντας (και) εξασφαλίσεις.
Ενδεικτικό του πού έχει φτάσει η κατάσταση είναι και το γεγονός ότι ο «αθώος» (όπως λέει ο ίδιος) Τζώρτζης Κουτσολιούτσος δεν τόλμησε να εμφανιστεί στη Γενική Συνέλευση, ούτε βεβαίως κάποιος άλλος από την περιούσια οικογένεια, που όπως διαμήνυσαν τα παρευρισκόμενα στελέχη, «είναι εδώ στην Ελλάδα» (σ.σ. το ελπίζουμε), αλλά φαίνεται είχαν… σημαντικότερα πράγματα να κάνουν.
Γερμανία-Ιταλία-Brexit: Πάνω που θέλει να ανακάμψει η… Ψωροκώσταινα, χειροτερεύει το διεθνές περιβάλλον. Οι τοπικές εκλογές στη Γερμανία, χθες στη Βαυαρία, εντός του μήνα στην Εσση, εκτός του ότι έχουν μπλοκάρει προσώρας το θέμα της μη περικοπής των συντάξεων, ενδέχεται να αποδειχτούν μοιραίες και για την κα Μέρκελ, αλλά και για την ισχύ του κυβερνητικού συνασπισμού, όπως διεφάνη από τους τριγμούς που ήδη προκάλεσε η μεγάλη ήττα της Βαυαρίας. Ιδίως εάν η ακροδεξιά ενισχύσει περαιτέρω τη θέση της, δεν αποκλείεται να δούμε σκλήρυνση της στάσης των Γερμανών στα θέματά μας.
Πέραν αυτού, οι εξελίξεις περί την Ιταλία επηρεάζουν δυσμενώς -και θα συνεχίσουν να επηρεάζουν. Η Ιταλία δεν έγινε ξαφνικά «ΝΟΤ too big to fail», όπως θέλουν να διαδίδουν κάποιοι στας Ευρώπας. Ηταν και είναι κομβική οικονομία της Ευρώπης, άρα τυχόν ισχυρότεροι κραδασμοί θα έχουν επιπτώσεις μεγάλες.
Ομοίως η υπόθεση του Brexit μάς αφορά εξ αντανακλάσεως, όχι μόνο διότι θα «χαρτογραφήσει» το πώς γίνεται η αποχώρηση ενός κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και για τυχόν παρατράγουδα που επίσης, λόγω μεγέθους, δεν θα περάσουν απαρατήρητα και στην «περιφέρεια» της Ένωσης.