H υπόθεση της καθαρίστριας που τιμωρήθηκε από το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Λάρισας με ποινή κάθειρξης 10 ετών, επειδή πλαστογράφησε απολυτήριο Δημοτικού για να διοριστεί στο Δημόσιο, συγκλόνισε το πανελλήνιο, θυμίζοντας σε πολλούς τον Γιάννη Αγιάννη, από τους «Άθλιους» του Βίκτωρος Ουγκώ. Λίγοι ωστόσο αντελήφθησαν ότι αιτία αυτής της τόσο βαριάς καταδίκης δεν ήταν η εξαιρετική αυστηρότητα των δικαστών, αλλά το κυριολεκτικά δρακόντειο θεσμικό πλαίσιο που αφορά ποινικές περιπτώσεις στις οποίες εμπλέκονται τα συμφέροντα του Δημοσίου.
Για την ακρίβεια, όπως ενημερώθηκε από έγκυρες πηγές ο υπογράφων, αυτή ήταν η ελάχιστη ποινή που θα μπορούσε να υποβάλει το Δικαστήριο, με βάση τις προβλέψεις του σχετικού νόμου.
Ακόμη λιγότεροι ίσως αντιλήφθηκαν ότι ο νόμος που διέπει αυτή την υπόθεση, λόγω της εμπλοκής του Δημοσίου, είναι ο περίφημος πλέον νόμος 1608 του 1950, αυτός δηλαδή με τον οποίο έχει πολλάκις ασχοληθεί το Euro2day.gr, διότι αποτελεί ισχυρό ανασταλτικό παράγοντα σε ιδιωτικοποιήσεις, στις οποίες ένα μέρος των μετοχών παραμένει στα χέρια του Δημοσίου, για λόγους που έχουν αναλυθεί σε προηγούμενα δημοσιεύματα, όπως εδώ και εδώ.
Προφανώς, όταν το θεσμικό πλαίσιο «μοιράζει» 10 χρόνια κάθειρξη στην περίπτωση μιας πτωχής εργαζόμενης καθαρίστριας, ουδείς ιδιώτης επενδυτής, Έλληνας ή ξένος, θα ήθελε να βρεθεί αντιμέτωπος έστω και με το ενδεχόμενο οποιασδήποτε κατηγορίας για θέματα διοίκησης μεγάλων επιχειρήσεων και εύλογα υψηλού οικονομικού αντικειμένου. Γι' αυτό άλλωστε και ο συγκεκριμένος νόμος αποτελεί ένα από τα βασικά εμπόδια για τη μεγάλης σημασίας ιδιωτικοποίηση των ΕΛΠΕ.
H πρόσφατη περίπτωση όμως της καθαρίστριας αναδεικνύει πλήρως και την άλλη διάσταση, την κοινωνική και ανθρώπινη, την αναντιστοιχία μεταξύ πράξης και τιμωρίας, που προκαλεί ένας νόμος-απολίθωμα, ο οποίος δεδομένου ότι καταρτίστηκε και ψηφίστηκε το 1950, προβλέπει στο άρθρο 1 ακόμη και την ποινή του… θανάτου, ενώ έχει ως σημείο έναρξης της εφαρμογής του τις 100.000 μεταλλικές δραχμές!
Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι σε ανακοίνωσή του για το θέμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα, καλεί την κυβέρνησή του (!) να επανεξετάσει και να εξορθολογήσει το θεσμικό πλαίσιο.
Το περίεργο είναι ότι εδώ και πολλούς μήνες, διαρρέονται πληροφορίες ότι η κυβέρνηση και ειδικότερα το Υπουργείο Δικαιοσύνης επεξεργάζονται την κατάργηση του συγκεκριμένου δρακόντειου και αναχρονιστικού νόμου, αλλά μέχρι στιγμής ο ν. 1608/1950 εξακολουθεί να ισχύει, χωρίς μάλιστα να υπάρχει καμία σαφής ένδειξη ότι το πλαίσιο που θα τον αντικαταστήσει βρίσκεται στον δρόμο, έστω, για τη Βουλή.
Γεγονός που στη χειρότερη περίπτωση δημιουργεί απορίες για τη διάθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει μιας ιδιαίτερης σημασίας ιδιωτικοποίηση και στην καλύτερη, για την ικανότητά της να προωθεί απαραίτητες θεσμικές αλλαγές, με μια λογική ταχύτητα.
Ό,τι από τα δύο και να ισχύει, η ολιγωρία σε τέτοιου είδους θέμα σίγουρα δεν ταιριάζει σε μια κυβέρνηση που, αφενός, «παλεύει» υποτίθεται για την επιστροφή στην ανάπτυξη, κι αφετέρου, οφείλει ιδεολογικά να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τα ανθρωπιστικά και τα κοινωνικά ζητήματα.