Η έρευνα της Grant Τhornton σε 8.000 ελληνικές επιχειρήσεις, που δημοσιοποιήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα, περιλαμβάνει ορισμένα εξαιρετικά ενδιαφέροντα αλλά και δυσάρεστα στοιχεία, τα οποία δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητα.

Κορυφαίο μεταξύ αυτών, κατά την άποψη του υπογράφοντος, είναι η έλλειψη εκσυγχρονισμού στην επιχειρηματική «κουλτούρα», διότι όπως είναι προφανές, αν μια επιχείρηση επιμένει σε παραδοσιακές πρακτικές λειτουργίας και σε ξεπερασμένες αντιλήψεις, δύσκολα μπορεί να «κατανοήσει», να υιοθετήσει και άρα να εφαρμόσει αποτελεσματικά καινοτομίες, στο φάσμα των δραστηριοτήτων της. Διόλου παράξενο λοιπόν, που τόσο η καινοτομία όσο και η επένδυση σε ανθρώπινο κεφάλαιο και δυναμικό εμφανίζονται χαμηλά στην κλίμακα προτεραιοτήτων της πλειονότητας των ελληνικών επιχειρήσεων.

Οι μεταρρυθμίσεις στο θεσμικό πλαίσιο, η αύξηση της χρηματοδότησης, η μείωση των φόρων, όλα αυτά είναι στοιχεία, χιλιοειπωμένα στον οικονομικό Τύπο, που αναμφίβολα υποβοηθούν την επιχειρηματικότητα και την ανταγωνιστικότητα.

Μέχρι στιγμής, όμως, ελάχιστες αναφορές γίνονται σε έναν άυλο ποιοτικό παράγοντα, που ίσως παίζει και τον πλέον σημαντικό ρόλο, σε μια χώρα που πασχίζει να επανέλθει σε καθεστώς υγιούς και διατηρήσιμης ανάπτυξης, την ώρα που διεθνώς συντελούνται ταχύτατες και ριζικές αλλαγές.

Στην πολιτική -κι όχι μόνον την ελληνική- έχει καθιερωθεί ο ορίζοντας της 4ετίας, το πολύ. Οι «καυτές πατάτες» αποφεύγονται όσο αυτό είναι δυνατό, με σκοπό «να κόψει τον λαιμό του» ο… επόμενος. Για το «κόμμα», αυτό που έχει σημασία δεν είναι να λυθούν προβλήματα με μακροπρόθεσμες βιώσιμες λύσεις, αλλά ναι κερδηθούν πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη, ή έστω να μην καταγραφούν απώλειες. Οι εξαιρέσεις αποτελούν σπάνιο, πολύ σπάνιο φαινόμενο.

Στον χώρο των επιχειρήσεων, το τοπίο είναι αντίστοιχο. Σε αυτή την περίπτωση, το «να ωφεληθούμε εδώ και τώρα» είναι ακόμη πιο έντονο στο εξωτερικό, καθώς εκεί υπάρχουν περισσότερες πολυμετοχικές εταιρείες, στις οποίες ο μάνατζερ δεν είναι και ιδιοκτήτης, να έχει στο νου του και το τι θα γίνει με την περιουσία του αργότερα. Σημασία έχει η πρόσκαιρη επιτυχία και τα παχυλά bonus στο τέλος του χρόνου, πολύ συχνά με τα περίφημα stock options.

Έχουν περάσει περίπου 10 μήνες από τότε που έσκασε η βόμβα των καταγγελιών της QCM για τα Folli Follie, κι ενώ επίκεινται πρόσθετες ποινικές διώξεις για τους μεγαλομετόχους και διοικητές της εταιρείας (δηλαδή την οικογένεια Κουτσολιούτσου και στενούς της συνεργάτες), ένα καυτό ερώτημα έχει μείνει αναπάντητο.

Πώς ο δεύτερος μεγαλύτερος μέτοχος της Folli Follie, δηλαδή ο μεγάλος κινεζικός όμιλος Fosun, που διέθετε υψηλόβαθμη εκπροσώπηση στο διοικητικό συμβούλιο, δεν κατάλαβε τίποτε για την απάτη διαρκείας που συντελείτο;

Τα όσα είπε πρόσφατα κατά την απολογία του ο πρώην «λοχαγός» και μετέπειτα «στρατηγός» του ΠΑΣΟΚ Θεόδωρος Τσουκάτος απλώς επιβεβαιώνουν όσα λίγο-πολύ υποψιάζονταν οι περισσότεροι, εδώ και αρκετά χρόνια.

Η χρηματοδότηση των κομμάτων, παρότι επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή εμάς τους πολίτες, ακριβώς για να μην είναι εκείνα ευάλωτα σε οικονομικές θωπείες, όπως αυτές της Siemens, στην πράξη ενισχύεται ανορθόδοξα, με πολύ μεγάλα ποσά, για λόγους δήθεν «δημοσίων σχέσεων».

Με έναν πραγματικό πακτωλό δισεκατομμυρίων, υποστηρίζει μάλιστα ο κ. Τσουκάτος, μιλώντας για 16 δισεκατομμύρια δραχμές, το 2000, που προφανώς χρησίμευαν όχι μόνο για τη συντήρηση του «μηχανισμού» του κόμματος, προσφέροντας αμοιβή σε διάφορους κομματικά δια-σωληνωμένους, αλλά και για τη δαπάνη τεράστιων ποσών στις προεκλογικές περιόδους.