Όσοι παρατηρούν προσεκτικά τις κινήσεις του προέδρου Τραμπ, έχουν αντιληφθεί ότι βασικός (αλλά όχι μόνος) στόχος της πολιτικής σταδιακού «ξηλώματος» της παγκοσμιοποίησης, την οποία ακολουθεί, είναι η Κίνα, παρά την προσωρινή ανακωχή που συμφωνήθηκε χθες.

Όσοι πάλι παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις στην Ευρώπη αλλά και στη Μέση Ανατολή, αντιλαμβάνονται πως οι σχέσεις της Δύσης με τη Ρωσία αρχίζουν να θυμίζουν παλαιότερες ψυχροπολεμικές εποχές, καθώς το καθεστώς Πούτιν προσπαθεί με κάθε τρόπο να επαναφέρει τη χώρα του στο status της «υπερδύναμης», με βλέψεις όχι μόνο στον ηπειρωτικό χώρο των συνόρων της αλλά και σε γεωγραφικά σημεία με μεγάλο ειδικό βάρος στην παγκόσμια γεωπολιτική σκηνή.

H υπόθεση της καθαρίστριας που τιμωρήθηκε από το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Λάρισας με ποινή κάθειρξης 10 ετών, επειδή πλαστογράφησε απολυτήριο Δημοτικού για να διοριστεί στο Δημόσιο, συγκλόνισε το πανελλήνιο, θυμίζοντας σε πολλούς τον Γιάννη Αγιάννη, από τους «Άθλιους» του Βίκτωρος Ουγκώ. Λίγοι ωστόσο αντελήφθησαν ότι αιτία αυτής της τόσο βαριάς καταδίκης δεν ήταν η εξαιρετική αυστηρότητα των δικαστών, αλλά το κυριολεκτικά δρακόντειο θεσμικό πλαίσιο που αφορά ποινικές περιπτώσεις στις οποίες εμπλέκονται τα συμφέροντα του Δημοσίου.

Παρά τις αλλαγές που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στο πτωχευτικό δίκαιο και γενικότερα στο θεσμικό πλαίσιο για τις περιπτώσεις κατάρρευσης επιχειρήσεων, είναι προφανές, από διάφορες περιπτώσεις που βλέπουν συχνά πυκνά το φως της δημοσιότητας, ότι πολλά μένει ακόμη να γίνουν, προκειμένου να προκύψει ουσιώδες αποτέλεσμα.

Ασφαλώς, ένα από τα ζητούμενα ήταν και παραμένει να μην αποτελεί μια πτώχευση/κατάρρευση γεγονός με ανεπίστρεπτα αποτελέσματα για το μέλλον ενός επιχειρηματία. Η επιχειρηματικότητα ενέχει ρίσκα, τα οποία πολλές φορές δεν σχετίζονται τόσο με την ικανότητα ή την εντιμότητα των προσώπων που την ασκούν, αλλά με δυσμενείς συγκυρίες. Υπάρχουν μάλιστα και περιπτώσεις που μια επιχείρηση καταρρέει, εξαιτίας της κατάρρευσης κάποιων μεγάλων πελατών της, χωρίς να έχει οποιαδήποτε ουσιώδη υπαιτιότητα.

Λίγο-πολύ, όλοι γνωρίζουμε την πραγματικότητα που επικρατεί σήμερα γύρω από τον χώρο της Ανώτατης Παιδείας στη χώρα μας. Παρά την κρίση, οι περισσότερες οικογένειες που έχουν την οικονομική δυνατότητα, είτε επιλέγουν «να στείλουν έξω το παιδί για να σπουδάσει», είτε, ακόμη κι αν το πρώτο πτυχίο το αποκτήσει σε εγχώριο ίδρυμα πανεπιστημιακού επιπέδου, να φύγει έξω για να αποκτήσει το περίφημο «μεταπτυχιακό».

Πρόκειται για κατάσταση που είχε παγιωθεί πολλά χρόνια πριν ξεσπάσει η κρίση και διατηρήθηκε ουσιαστικά αναλλοίωτη. Με μόνη εξαίρεση, τον αριθμό εκείνων που μπορούν να σηκώσουν οικονομικά το βάρος των σπουδών στο εξωτερικό, όπου προφανώς υπήρξαν επιπτώσεις.

Η υπόθεση με τα POS των τραπεζών που χρησιμοποιούνταν σωρηδόν για πωλήσεις ακινήτων σε Κινέζους αγοραστές, παρακάμπτοντας τους μηχανισμούς της Κίνας για την εξαγωγή κεφαλαίων, ήρθε να συμπληρώσει ως… κερασάκι τη δυσφήμηση της ελληνικής αγοράς στα μάτια των ξένων επενδυτών, που ήδη παρακολουθούσαν το σκάνδαλο μεγατόνων της Folli Follie, αλλά και τη «θολή» υπόθεση με το restatement των λογιστικών της ΔΕΗ.

Για όσους παρακολουθούν την υπόθεση με τα POS, προκύπτει ότι «όλα ήταν μέλι-γάλα» έως ότου υπήρξε η διαμαρτυρία -και η σχετική ενημέρωση- από την πλευρά του κινεζικού κράτους. Με άλλα λόγια, το βασικό θέμα που έφερε την ιστορία στο προσκήνιο ήταν η παράβαση των κινεζικών capital controls.