Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Κάποια στιγμή, προ κρίσης και μνημονίων, κυκλοφόρησε σε στίχους Κώστα Λειβαδά και εκτέλεση Γιώργου Δημητριάδη, ένα τραγούδι που σήμερα, στις τελευταίες ημέρες του μνημονιακού βίου μας, είναι ιδιαίτερα επίκαιρο: «Σαν να μην πέρασε μια μέρα».
Διότι τι να την κάνεις όλη αυτή την προσπάθεια που κατέβαλε η χώρα μας τα τελευταία οκτώ χρόνια, ώστε να ξεπεράσει τα αίτια που την οδήγησαν στην κρίση, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με στοιχεία όπως αυτά που έφερε χθες στη δημοσιότητα ο φίλτατος Φώτης Κόλλιας, από τις στήλες του Euro2day.gr, σχετικά με τις δημόσιες συμβάσεις;
Όταν σχεδόν οι μισές από τις 460 προσφυγές για διαγωνισμούς του Δημοσίου, που κατατέθηκαν τους πρώτους πέντε μήνες εφέτος, έγιναν δεκτές από την Αρχή Εξέτασης Προδικαστικών Προσφυγών, τότε το πρόβλημα είναι συστημικού χαρακτήρα.
Είναι ένα δομικό πρόβλημα, το οποίο ουδεμία προσπάθεια εκσυγχρονισμού, αύξησης της αποτελεσματικότητας ή εξασφάλισης όρων διαφάνειας στον τομέα των δημοσίων συμβάσεων κατόρθωσε να δαμάσει.
Μένει και αυτό, όπως τόσα άλλα που δεν τα άγγιξαν οι όποιες μεταρρυθμίσεις έγιναν στα χρόνια του μνημονίου, να μας κατατρέχει και να χαρακτηρίζει τη λειτουργία του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα.
Εάν όμως οι δημόσιοι διαγωνισμοί στην Ελλάδα παραμένουν μνημείο προχειρότητας ή σκοπιμοτήτων και εάν όροι διαφάνειας και αποτελεσματικότητας δεν έχουν ακόμη καθιερωθεί, τότε, φίλτατοι, τζάμπα ο κόπος των τελευταίων οκτώ ετών, τζάμπα και οι θυσίες.
Διότι, παρά τα όσα υποστηρίζουν οι φίλτατοι κοινοτικοί εταίροι και δανειστές μας, η επίτευξη δημοσιονομικής ευταξίας δεν είναι μεταρρύθμιση. Επικράτηση της κοινής λογικής είναι και ένδειξη στοιχειώδους σεβασμού στο χρήμα του φορολογούμενου πολίτη.
Όταν, δε, αυτή η δημοσιονομική προσαρμογή έχει εξασφαλιστεί κυρίως μέσω της υπερφορολόγησης και των οριζόντιων περικοπών, αντί της πάταξης της φοροδιαφυγής ή της ορθολογικοποίησης της λειτουργίας του Δημοσίου, τότε, φυσικά, δεν έχουμε ξεπεράσει τα προβλήματα που μας οδήγησαν στην κρίση...
Με την Αρχή Εξέτασης Προδικαστικών Προσφυγών, η οποία είναι νεοσύστατη, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι γίνεται μία καλή… αρχή.
Εάν, όμως, η χώρα μας δεν μπορέσει να ξεπεράσει τα ζητήματα αδιαφάνειας που εμφανίζονται σε δημόσιες συμβάσεις, ιδίως της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπως τόσο γλαφυρά κατέδειξε η διαβόητη υπόθεση των έργων οδοφωτισμού με τους «φωτογραφικούς» διαγωνισμούς, τότε γιατί να προσδοκά σε καλύτερες ημέρες και στην προσέλκυση οποιασδήποτε επένδυσης;
Όταν είναι γνωστό ότι «οι κανόνες του παιχνιδιού» μπορούν να μεταβληθούν βάσει σκοπιμοτήτων ή απλώς επειδή επικρατεί προχειρότητα και αναποτελεσματικότητα, τότε ποιο βαθμό εμπιστοσύνης μπορεί να αποπνεύσει η Ελλάδα προς οποιονδήποτε διανοείται να βάλει έστω και μια δεκάρα τσακιστή σε αυτόν τον τόπο;
Δεν κομίζουμε γλαύκα.
Τα ζητήματα προμηθειών στον δημόσιο τομέα, από τα νοσοκομεία έως τα υπουργεία, τους φορείς και την αυτοδιοίκηση, πάντα έπασχαν, όπως μαρτυρούν οι ετήσιες εκθέσεις του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, αλλά όπως καταδεικνύουν και οι υποθέσεις που έχουν «παρελάσει» κατά εποχές από την «Ευελπίδων».
Αυτά τα ζητήματα, όμως, αφορούν την καρδιά του προβλήματος. Τη λειτουργία και την αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης στην Ελλάδα και τις επιπτώσεις που αυτή έχει τόσο στην τσέπη του φορολογούμενου, όσο και στο παραγόμενο έργο.
Διότι από αυτό το έργο κρίνονται όλα και σταθμίζεται κατά πόσο πιάνουν τόπο τα λεφτά του φορολογούμενου, αλλά και εάν ο τόπος μας αξίζει τον κόπο νέων επενδύσεων, από εγχώριες ή αλλοδαπές τσέπες.