Με μέτρο τους άξιους

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το προηγούμενο Σάββατο, στο Παρίσι, ένας νεαρός παράτυπος μετανάστης από το Μαλί, ο Μαμουντού Γκασαμά, εντόπισε ένα τετράχρονο παιδί να κρέμεται από μπαλκόνι του 5ου ορόφου πολυκατοικίας και επιδεικνύοντας αυταπάρνηση αλλά και ιδιαίτερες ικανότητες αναρρίχησης, σκαρφάλωσε μέσα σε χρόνο-ρεκόρ, μικρότερο των 30 δευτερολέπτων, και το διέσωσε.

Ένα σαρανταοκτάωρο αργότερα, σε μία κίνηση πλήρη συμβολισμού, ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν τον υποδέχθηκε στο Μέγαρο των Ηλυσίων, όπου του απένειμε παράσημο για «Πράξη θάρρους και αφοσίωσης», «το οποίο απονέμεται σε κάθε πρόσωπο που, με κίνδυνο της ζωής του, βοηθάει ένα ή περισσότερα πρόσωπα που αντιμετωπίζουν κίνδυνο θανάτου», καθιστώντας σαφές ότι θα τον συνδράμει στην απόκτηση της γαλλικής υπηκοότητας ενώ, τέλος, του προσέφερε απασχόληση στην Πυροσβεστική Υπηρεσία.

Με άλλα λόγια, τον ανέδειξε ως παράδειγμα προς μίμηση.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάθε τόπος και ειδικά μία χώρα όπως η Γαλλία, η οποία, παρά τη μακρά δημοκρατική παράδοσή της χαρακτηρίζεται σήμερα από την άνοδο του εθνικισμού και της ξενοφοβίας ως ευθεία απόρροια του μεταναστευτικού κύματος αλλά και των ισλαμιστικών επιθέσεων στην Ευρώπη, έχει ανάγκη από πράξεις συμβολισμού και παραδείγματα προς μίμηση.

Όμως, τιμώντας τον νεαρό Αφρικανό των μόλις 22 ετών, ο Μακρόν πήγε ένα βήμα παραπέρα.

Δεν τίμησε μόνον τον ηρωισμό του Γκασαμά, κάτι που θα μπορούσε ενδεχομένως να είχε κάνει και η δήμαρχος του Παρισιού Αν Χιλνταλγκό, όπως συμβαίνει σε αντίστοιχες περιπτώσεις, αλλά τον προσκάλεσε να αποκτήσει τη γαλλική υπηκοότητα και του προσέφερε απασχόληση σε έναν τομέα όπου οι αποδεδειγμένες ικανότητές του είναι όχι μόνο χρήσιμες αλλά απόλυτα αναγκαίες.

«Ευτυχώς, υπήρξε κάποιος που είχε τη σωματική ικανότητα και το θάρρος να πάει και να πάρει το παιδί» είπε εκπρόσωπος της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας στους δημοσιογράφους, επισημαίνοντας ότι όταν έφθασαν οι πυροσβέστες στο σημείο του συμβάντος, η δουλειά τους είχε ήδη γίνει και το παιδί είχε σωθεί.

Με αυτή την κίνησή του, ο Μακρόν προσέφερε τροφή για σκέψη όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και πέρα από αυτήν, σχετικά με το μέτρο και τις αξίες που οφείλει να έχει η κάθε κοινωνία, ο κάθε οργανισμός ή η κάθε επιχείρηση, όταν σταθμίζει οποιαδήποτε πράξη.

Ο Μακρόν δεν αναγνώρισε μόνο τον ηρωισμό. Άνοιξε τις πόρτες της Γαλλίας σε έναν άνθρωπο ο οποίος έστεκε αποκλεισμένος από το «σύστημα», προσφέροντάς του υπηκοότητα και απασχόληση και μάλιστα σε έναν τομέα στον οποίο έχει ήδη διακριθεί.

Δύσκολα βρίσκει κανείς ένα καλύτερο καλωσόρισμα.

Θα μπορούσε να υποστηριχθεί, ενδεχομένως βάσιμα, ότι αυτή η κίνηση Μακρόν έχει ελατήρια πολιτικού χαρακτήρα. Ακόμη και έτσι να είναι, ωστόσο, δεν παύει να θέτει το μέτρο.

Δεν παύει να καθιστά την αυταπάρνηση που επέδειξε ο Γκασαμά πιθανή πηγή έμπνευσης για όποιον άλλον, ενδεχομένως, δει να απειλείται η ζωή ενός συνανθρώπου του.

Και βεβαίως, δεν παύει να υπενθυμίζει ότι τα χαρίσματα και οι ικανότητες του καθενός οφείλουν να αξιοποιούνται.

Μπορεί ο Μακρόν να έδρασε ως πολιτικός -που είναι εξάλλου-, όμως με αυτή τη στάση του έστειλε το σωστό μήνυμα.

Ένα μήνυμα ελπίδας για την Ευρώπη, υπενθυμίζοντας τις θεμελιώδεις αρχές και αξίες της, σε μία εποχή κατά την οποία αυτές τίθενται υπό συνεχή αμφισβήτηση.

Ας ακουστεί.