Η Ρώμη και η λάθος ανάγνωση

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Πέραν των όσων χρήσιμων μπορούν να αντληθούν από την ιταλική πολιτική κρίση και τις επιπτώσεις της στις αγορές για την «καθαρότητα» της δικής μας «εξόδου» σε αυτές, όσα συμβαίνουν στη Ρώμη καταδεικνύουν το έλλειμμα ενώπιον του οποίου βρίσκεται σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικά η ευρωζώνη.

Ένα έλλειμμα, το οποίο ευθέως συνδέεται με τη μετάλλαξη των Ιταλών από τους πλέον ένθερμους ευρωπαϊστές, προ κρίσης και προ μεταναστευτικού προβλήματος, σε υποστηρικτές ακραίων λαϊκιστών και αντιευρωπαϊστών, ως εκπροσώπων τους.

Με τον εντολοδόχο πρωθυπουργό Κ. Κοταρέλι να θεωρείται περίπου βέβαιον ότι δεν θα λάβει την εμπιστοσύνη της Βουλής, η Ιταλία οδεύει σε νέα εκλογική αναμέτρηση, είτε το φθινόπωρο, είτε στις αρχές του επόμενου έτους.

Εάν, δε, το μήνυμα της τελευταίας εθνικής κάλπης ήταν η ενίσχυση των άκρων, μόνο την περαιτέρω ενδυνάμωση αυτής της τάσης μπορούμε να περιμένουμε στις επόμενες εκλογές.

«Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά;» είναι ίσως το εύλογο ερώτημα, όταν ο πρόεδρος, Σέρτζιο Ματαρέλα απέπεμψε τον Πάολο Σαβόνα από τη θέση του υπουργού Οικονομικών, παρά την περί του αντιθέτου λαϊκή βούληση, υποστηρίζοντας ότι σε διαφορετική περίπτωση, οι αγορές θα λάμβαναν το λάθος μήνυμα.

«Δέχθηκα όλες τις προτάσεις (σ.σ. για θέσεις υπουργών) εκτός από εκείνη για τον υπουργό Οικονομικών. Πρόκειται για ένα άμεσο μήνυμα που συνδέεται με την εμπιστοσύνη ή τον συναγερμό των χρηματοοικονομικών πρωταγωνιστών», υποστήριξε ο Ματαρέλα αιτιολογώντας την απόφασή του.

«Ζήτησα να το αναλάβει (σ.σ. το υπουργείο Οικονομικών) κύριος πολιτικός της κυβερνητικής πλειοψηφίας, ο οποίος να μη στηρίζει τη γραμμή που θα μπορούσε να προκαλέσει την έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ. Κάτι που διαφέρει από μία ισχυρή στάση υπέρ της αλλαγής προς το καλύτερο της κατάστασης στην ΕΕ», πρόσθεσε ο ίδιος.

Η απόφαση Ματαρέλα μπορεί να έστειλε κύματα αγαλλίασης σε Βρυξέλλες και Βερολίνο, όμως, υπενθύμισε κατά τρόπο ηχηρό, ο οποίος μάλιστα συνοδευόταν και από μνήμες του καλοκαιριού του 2015 στην Ελλάδα, τις προτεραιότητες που υφίστανται σήμερα στην ευρωζώνη αλλά και την υπερίσχυσή τους, συχνά, έναντι της εκπεφρασμένης λαϊκής βούλησης.

Πέραν των κρουνών ύδατος που άνοιξε ο φίλτατος Ματαρέλα για τους μύλους του λαϊκισμού, με τους εκπροσώπους των άκρων ήδη να κάνουν λόγο για εσχάτη προδοσία, μολονότι ο Ιταλός πρόεδρος άσκησε τα συνταγματικά δικαιώματά του, η απόφασή του να στερήσει το Eurogroup από μία αναγνωρισμένη φωνή κατά της παρούσας μορφής του ευρώ μεταθέτει την -απόλυτα αναγκαία- συζήτηση για το κοινό νόμισμα… παρακάτω.

Υπενθυμίζει, έτσι, με τη σειρά του, την προσφιλή τακτική του Βερολίνου να «κλωτσά το τενεκεδάκι» του ελληνικού χρέους… παρακάτω αλλά ακόμη και την ίδια τη συζήτηση για την αλλαγή των βασικών ευρωπαϊκών συνθηκών, που τόσο ένθερμα πρεσβεύει ο Γάλλος πρόεδρος Εμ. Μακρόν.

Η χρονική μετάθεση του προβλήματος, όμως, δεν το επιλύει.

Δεν επιλύει, για παράδειγμα, το γεγονός ότι μόνη πραγματικά ωφελημένη χώρα από την οικονομική κρίση αναδείχθηκε η Γερμανία, τόσο από πλευράς επιτοκίων, όσο και πλεονάσματος τρεχουσών συναλλαγών, όπως και από τη μεταναστευτική κρίση, καθώς αν και η ίδια κάλυψε τα όποια ελλείμματά της στον τομέα της απασχόλησης, δημιούργησε τρομακτικά κοινωνικά και άλλα προβλήματα σε χώρες όπως η Ιταλία και η Ελλάδα.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, η απόφαση Ματαρέλα μπορεί να συνέτεινε στην πρόσκαιρη εκτόνωση της ιταλικής κρίσης -και όσων αυτή επεφύλασσε για την ευρωζώνη-, όμως, κατέδειξε και πόσο ανέτοιμη είναι η ίδια η ευρωζώνη, πρώτον, να αναγνωρίσει τα αίτια των προβλημάτων της και δεύτερον, να τα θεραπεύσει.