Το στοίχημα της δεκαετίας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η συζήτηση δεν αφορά ούτε την ανάγκη ύπαρξης μίας «προληπτικής πιστωτικής γραμμής», η οποία ούτως ή άλλως έχει διάρκεια από 12 έως 24 μήνες, αλλά ούτε το περίφημο κεφαλαιακό «μαξιλάρι» που σταδιακά κτίζει η κυβέρνηση ως ύστατο ανάχωμα στις τυχόν «τρικυμίες» των αγορών, διότι εντέλει και αυτό δεν αποτελεί «πανάκεια».

Η συζήτηση αφορά, επί της ουσίας, την ανάκτηση της ομαλής πρόσβασης της χώρας μας στις διεθνείς αγορές και τη δυνατότητά της να αναχρηματοδοτήσει κατά τρόπο βιώσιμο το -ακόμη τερατώδες- δημόσιο χρέος της.

Πρόκειται, δε, για ακριβώς την ίδια συζήτηση η οποία αφορά την επόμενη ημέρα του μνημονίου και της χρηματοδότησης που το συνοδεύει. Την 21η Αυγούστου, από την οποία ελάχιστα, πλέον, απέχουμε και τον τρόπο με τον οποίο θα πορευτούμε μετά την ημερομηνία αυτή.

Αυτή η συζήτηση, λοιπόν, αφορά ένα και μόνο πράγμα: την ύπαρξη ή μη εμπιστοσύνης προς την ελληνική οικονομία. Προς τη δημοσιονομική της ευταξία και ως προς τις δυνατότητες της Ελλάδας να παράξει πλούτο.

Περνά δε, όλη αυτή η κουβέντα μέσα από τον ίδιο άξονα: κατά πόσον μετά από οκτώ χρόνια και τρεις μήνες μνημονίου είμαστε διατεθειμένοι να συνεχίσουμε να πορευόμαστε στην οδό των μεταρρυθμίσεων ή εάν οι διαθέσεις «ξηλώματος του πουλόβερ» το οποίο υφάνθηκε όλα αυτά τα χρόνια, θα υπερισχύσουν.

Αυτή η συζήτηση, δε, δεν μπορεί να εκτυλιχθεί παρά μόνο σε εύρος χρόνου, διότι καλώς ή κακώς, αφενός, οι μεταρρυθμίσεις δομικού χαρακτήρα έχουν βραδεία ωρίμανση και δεν μπορούν να αποδώσουν «από τη μία μέρα στην άλλη» και αφετέρου, η εμπιστοσύνη, επίσης, ανακτάται σταδιακά και τελεί πάντα υπό δοκιμασία.

Ανεξαρτήτως του είδους και της μορφής που θα έχει η μεταμνημονιακή εποπτεία για τη χώρα μας ή της όποιας «καθαρότητας»  επιθυμεί να προσδώσει ο πολιτικός της κόσμος  στην έξοδό της από το μνημόνιο, ας μην έχουμε απολύτως καμία αμφιβολία: το στοίχημα τώρα θα παιχτεί και θα αφορά μία μακρά χρονική περίοδο, ίσως και δεκαετίας.

Μπορεί το μνημόνιο να λήγει στις 20 Αυγούστου, όμως, μας αποχαιρετά με την ανεργία να παραμένει σε επίπεδο υψηλότερο του 20%, έναν στους δύο φορολογούμενους να έχει ληξιπρόθεσμες οφειλές στην εφορία, έναν στους τρεις εργαζόμενους να αμείβεται με 380 ευρώ μικτά, με τα «κόκκινα δάνεια» να εξακολουθούν να βαρύνουν στη λειτουργία των τραπεζών και με την οικονομία να εξακολουθεί να καταγράφει ισχνή και πάντως ανεπαρκή πρόοδο για την αντιμετώπιση όλων αυτών των ζητημάτων καθώς και σειράς άλλων που τα συνοδεύουν.

Ακριβώς εκεί είμαστε και ας μην έχουμε αυταπάτες ως προς αυτό.

Αυτά είναι προβλήματα που δεν αντιμετωπίζονται ούτε από μία κυβέρνηση -όποια κι αν είναι αυτή- ούτε από τον έναν χρόνο στον άλλον.

Η επίλυσή τους απαιτεί χρόνο, αποφασιστικότητα, μεθοδικότητα και συνέπεια, οι οποίες υπερβαίνουν κατά πολύ τόσο τη θητεία οποιασδήποτε κυβέρνησης όσο και τη διάθεση συνεννόησης που έχει επιδείξει μέχρι στιγμής ο πολιτικός κόσμος της χώρας.

Εάν επιθυμούμε, όντως, η χώρα μας να σταθεί για ακόμη μία φορά στα πόδια της, θα πρέπει να την κάνουμε φιλική και ελκυστική προς τις επενδύσεις και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να θεραπεύσουμε όσα -λυσσαλέα- αρνούμεθα να αλλάξουμε τα τελευταία οκτώ χρόνια.

Εάν ο πολιτικός κόσμος της χώρας δεν καταστήσει απολύτως σαφή την ομοψυχία του αλλά και την αποφασιστικότητά του προς την κατεύθυνση αυτή σε κάθε δυνητικό επενδυτή, η αναζήτηση της εναλλακτικής «άκρης του νήματος» είτε στα «ολιστικά σχέδια» της μίας πλευράς, είτε στην πλήρη απόρριψή τους εκ μέρους της άλλης, αποτελεί μία αδιέξοδη άσκηση.