Εδώ και καιρό είναι πλέον εμφανές ότι το καλύτερο σενάριο για μια ελληνική λύση θα αφορά απλώς μια λύση πολιτικά «ανεκτή» για την κυβέρνηση και τίποτε περισσότερο. Μια λύση που θα περάσει από τη Βουλή, χωρίς να προκαλέσει ισχυρούς κραδασμούς για την κυβερνητική πλειοψηφία - και απώλεια της «δεδηλωμένης». 

Το σενάριο αυτό εξακολουθεί να αξιολογείται ως πιθανότερο από σειρά αναλυτών, δε λύνει όμως το πρακτικό πρόβλημα της επόμενης μέρας.

Έχοντας επιβιώσει από τη διαδικασία μιας μερικής -και πολύ δύσκολης- συμφωνίας, η κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη με την εφαρμογή της, αλλά και την εύρεση λύσεων σε ακανθώδη θέματα όπως το εργασιακό και το ασφαλιστικό, που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα πρέπει να έχουν διευθετηθεί -με τη συναίνεση των εταίρων- το φθινόπωρο του τρέχοντος έτους.

Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή τη διαπραγμάτευση, τα μέσα ενημέρωσης βομβαρδίζουν την κοινή γνώμη με ακατάπαυστη μετρολογία, καθώς οι διαρροές, οι εξαγγελίες αλλά και οι υπαναχωρήσεις στελεχών της κυβέρνησης είναι καθημερινό φαινόμενο, λίαν βλαπτικό αφ' εαυτού, καθώς αναστατώνει την ήδη εύθραυστη ψυχολογία του κόσμου, συχνά χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε ουσία.

Εντούτοις μέσα από αυτήν την πραγματικότητα γίνεται αντιληπτό το βαθύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας.

Η αντίδραση σε οποιοδήποτε μέτρο! Ακόμη και για την καθιέρωση του πλαστικού χρήματος σε συναλλαγές πάνω από 70-100 ευρώ στα νησιά, βρέθηκαν εκπρόσωποι του εμπορικού κόσμου να δηλώσουν (χωρίς ίχνος ντροπής) ότι δήθεν για να εφαρμοστεί από τα μέλη τους χρειάζεται διάστημα προσαρμογής… τριών ετών. Για να βάλουν μηχάνημα καρτών και να το συνδέσουν; Η μήπως για να μάθουν να πατούν τα πλήκτρα;

Παρά τις συνεχείς ανατροπές στις εξελίξεις περί τη διαπραγμάτευση, προσωπική άποψη του υπογράφοντος (την οποία πάντως συμμερίζονται αρκετοί παράγοντες τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, τουλάχιστον σε επίπεδο ιδιωτικών συνομιλιών) είναι ότι είμαστε πολύ κοντά σε μια λύση, που θα έχει σαφέστατα πολιτικά στοιχεία.

Μια λύση τα βασικά στοιχεία της οποίας ενδεχομένως έχουν ήδη προσυμφωνηθεί στο παρασκήνιο, παρά τις ατελείωτες πολιτικές μανούβρες που σε αυτήν τη φάση έχουν ως μοχλό τη σκληρή στάση του ΔΝΤ.

Εδώ και μήνες η κοινή γνώμη παρακολουθεί με αγωνία και κούραση τη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης που έχει ως στόχο μια νέα συμφωνία για την οικονομική πορεία της χώρας.

Εντούτοις, ίσως το πιο σημαντικό ζήτημα εξακολουθεί να παραμένει εκτός των παραμέτρων αυτής της συζήτησης, με βασική ευθύνη των δανειστών, αλλά (εάν δεχτούμε ότι πράγματι η κυβέρνηση επιδιώκει να αλλάξει την ατζέντα από τις περικοπές και τη φορολόγηση, προς τον άξονα της ανάπτυξης) και της ελληνικής πλευράς.

Το βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι ότι δεν παράγουμε αρκετά. Η πραγματικότητα αυτή υπάρχει εδώ και δεκαετίες, ενισχύθηκε όμως ακόμη περισσότερο μετά την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ, που βοήθησε τις εισαγωγές, αλλά ταυτόχρονα μείωσε την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων. Κι αντικατοπτρίζεται ευθέως στο σκέλος των εξαγωγών, οι οποίες, παρά τις σημαντικές μειώσεις μισθών, εμφανίζουν ποσοστά ανόδου που σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες (εκείνες που μπορούν να συγκριθούν μαζί μας, όπως π.χ. η Πορτογαλία) μόνο αναιμικά μπορούν να χαρακτηριστούν.

Αδιαφιλονίκητος ηγέτης της Αριστερής Πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης κατέχει τον πρώτο ρόλο σε μια εσωκομματική δύναμη που θεωρείται ότι επηρεάζει περίπου το 30% της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, αλλά και κοντά στους 20 εκλεγμένους βουλευτές.

Έχοντας μακρά πορεία στην ελληνική πολιτική σκηνή, πάντα από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, ο κ. Λαφαζάνης δεν έχει κρύψει ποτέ τις ακροαριστερές πεποιθήσεις του.

Ουδείς θα μπορούσε να τον κατηγορήσει για ασυνέπεια απέναντι στις αρχές του, ενώ θεωρείται πρόσωπο «αδιάβλητο» από διάφορες ενοχλητικές πτυχές της πολιτικής μας πραγματικότητας, σε βαθμό που να χαίρει εκτίμησης ακόμη και από πρόσωπα με εντελώς διαφορετικές θέσεις, που σέβονται αν μη τι άλλο τη γνησιότητα των πεποιθήσεών του.