Μέσα στον ορυμαγδό των οικονομικών εξελίξεων που ζει η χώρα, περνάει στα «ψιλά» η μεγάλη σημασία που έχει η διατήρηση αποτελεσματικού επιπέδου ετοιμότητας στις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας.

Οι οποίες κατά τη διάρκεια της κρίσης απασχολούν την κοινή γνώμη μόνο όταν έρχεται στο προσκήνιο το θέμα των αποδοχών ή των συντάξεων στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, συχνά με τρόπο που διαστρεβλώνει την πραγματικότητα (ακόμη και στις ΗΠΑ προβλέπεται αποστράτευση με σύνταξη σε υπαξιωματικούς και αξιωματικούς μετά από 20 χρόνια υπηρεσίας), ή όταν εξαγγέλλονται νέες μειώσεις στις αμυντικές δαπάνες.

Το ευρώ είναι ένα ημιτελές νόμισμα, με πολλά προβλήματα, που προκύπτουν από το γεγονός ότι δεν συνοδεύεται από μια δημοσιονομική και πολιτική ένωση. Ως κοινό νόμισμα, δε, ωφελεί κυρίως τις ισχυρές εξαγωγικά χώρες του Βορρά (και κυρίως τη Γερμανία), που αν είχαν το δικό τους, θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν το κόστος της ισχυρότερης ισοτιμίας.

Το γεγονός όμως ότι τα οικονομικά προβλήματα δεν εντοπίζονται πια μόνο στο Νότο αλλά κάνουν σταδιακά την εμφάνισή τους και στον πυρήνα της Ευρώπης, ακόμη δε και στο Βορρά, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Φινλανδία, δείχνει ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Στην ουσία αφορά όχι μόνον την Ευρώπη, αλλά συνολικά την αποκαλούμενη «Δύση».

Η άνοδος του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η ταχύτητα με την οποία το κόμμα ανήλθε στην εξουσία δείχνουν ποιο είναι το μεγάλο πολιτικό ταλέντο του σημερινού πρωθυπουργού. Δεν είναι μόνον η ανάληψη κινδύνων με αποφασιστικότητα, όπως στην περίπτωση της διαμάχης με τον Αλέξανδρο Αλαβάνο, αλλά περισσότερο ο συγκερασμός διαφορετικών απόψεων και η ένταξή τους σε έναν κοινό στόχο.

Την ικανότητα του να λειτουργήσει ως συγκολλητική ουσία ανάμεσα στις πολυάριθμες συνιστώσες μιας μόνιμα κατακερματισμένης Αριστεράς, φέρνοντάς τη στην εξουσία, συναγωνίζεται μόνο η δυνατότητά του να εκπέμπει θετικά μηνύματα σε μια κοινωνία που έχει προ πολλού γυρίσει την πλάτη σε όσους εκπροσωπούν το παλαιό πολιτικό σύστημα.

Οι δηλώσεις Ντράγκι ήρθαν κι έκλεισαν τον κύκλο. Με μπροστάρη το IMF και οι τρεις θεσμοί συμφωνούν πλέον ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και πρέπει να ρυθμιστεί. Η πλευρά μάλιστα του IMF έχει εμμέσως πλην σαφώς δηλώσει ότι οι στόχοι πλεονάσματος που τίθενται προς την Ελλάδα, για δεκαετίες, δεν είναι πολιτικά ρεαλιστικοί, κι ότι είναι πιθανό να χρειαστεί και κούρεμα.

Στο άλλο άκρο, αλλά με σαφή πλέον παραδοχή, έστω και διπλωματική, ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, η Κομισιόν σπεύδει να σημειώσει ότι για να γίνει μια αναδιάρθρωση θα πρέπει πρώτα η χώρα μας να δείξει ότι συμμορφώνεται στις απαιτήσεις και τηρεί τα υπεσχημένα.

Η χθεσινή συμφωνία αποτέλεσε τη μόνη λύση για να αποφύγουμε την άμεση καταστροφή. Δεν συνιστά όμως τίποτε περισσότερο από μια παράταση χρόνου με επικίνδυνους όρους, από μια τελευταία ευκαιρία που με βαριά καρδιά αναγκάστηκαν να δώσουν στην Ελλάδα χώρες μέλη της ευρωζώνης, πολλές από τις οποίες αν ήταν στο χέρι τους θα είχαν προτιμήσει την άμεση έξοδό μας.

Η Ελλάδα σήμερα δεν είναι ανταγωνιστική, ούτε επαρκώς παραγωγική. Υποφέρει από χρόνιες παθογένειες, όχι μόνο σε επίπεδο θεσμών και δημόσιας διοίκησης, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, στο μοντέλο με το οποίο κινείται η οικονομία της, αλλά και στη νοοτροπία που έχει αναπτύξει μεγάλο μέρος της κοινωνίας.