Με 190 ψήφους πέρασε από τη Βουλή η διάταξη που απαγορεύει σε πολιτικά πρόσωπα να μετέχουν ή να διοικούν εταιρίες στο εξωτερικό, ακόμη κι αν αυτές είναι σε χώρα της ευρωζώνης. Όχι ότι υπήρξε ουσιαστική αντίρρηση από κάποιο κόμμα. Η Ένωση Κεντρώων του κ. Λεβέντη δήλωσε «παρών» και η Νέα Δημοκρατία (σε ένα συνταρακτικό «αυτογκόλ») επέλεξε να αποχωρήσει, πριν ακόμη από την ψηφοφορία, στην ίδια τη συζήτηση!
Οι εξελίξεις αυτές σηματοδοτούν πολύ απλά την κυριαρχία του λαϊκισμού και της προχειρότητας (για να μην πούμε τίποτα χειρότερο) μέσα στο Κοινοβούλιο καθώς:
- Η Νέα Δημοκρατία είχε γνώση της διάταξης από το στάδιο της προπαρασκευής, όπως παραδέχτηκε ο εκπρόσωπός της στην Επιτροπή «Πόθεν Έσχες», Νικήτας Κακλαμάνης, αλλά η αντίδρασή της ήρθε μόνον όταν το θέμα της διάκρισης μεταξύ «φορολογικά συνεργάσιμων» και μη offshore έγινε πρωτοσέλιδο.
- Το Ποτάμι κατήγγειλε την ίδια διάταξη ενώ την είχε υπερψηφίσει στη Βουλή, ομοίως και οι Φιλελεύθεροι που αντί να καταψηφίσουν είχαν δηλώσει «παρών»!
- Η κυβέρνηση, αφού υπερασπίστηκε την επίμαχη διάταξη επί ένα τριήμερο, ανέκρουσε πρύμναν και έφερε νέα διάταξη, στη λογική του «πονάει δόντι, κόβει κεφάλι», που ως φαίνεται είναι θέμα χρόνου να καταπέσει κατά πάσα πιθανότητα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Κι όμως, αυτή ακριβώς η διάταξη ψηφίστηκε όχι μόνον από την κυβερνητική πλειοψηφία αλλά και από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, το Ποτάμι, το ΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή!
Γιατί όμως η κατάπτωση της συγκεκριμένης διάταξης θεωρείται θέμα χρόνου; Διότι, πολύ απλά, περιορίζει αδικαιολόγητα το συνταγματικό δικαίωμα του εκλέγεσθαι. Τι θα συμβεί για παράδειγμα, αν ο αδελφός ενός εν δυνάμει υποψηφίου, βουλευτή ή δημάρχου, διαθέτει μια εταιρία στη Γερμανία ή στις ΗΠΑ; Θα πρέπει να την πουλήσει για να μπορεί να εκλεγεί ο αδελφός του;
Πέραν δε τέτοιου είδους φαινομένων, που θα μπορούσαν να λάβουν και κωμικοτραγικές διαστάσεις, υπάρχει και το ευρύτερο θέμα της ελεύθερης διακίνησης προσώπων, κεφαλαίων κ.λπ. μέσα στην Ευρωζώνη και την Ευρώπη, που αναμφίβολα είναι εντελώς ασύμβατο με το γράμμα αλλά και το «πνεύμα» αυτής της ρύθμισης.
Έως ότου συμβεί όμως κάτι τέτοιο και τελεσιδικήσει, είναι βέβαιο ότι θα φέρει σε δύσκολη θέση πολιτικά πρόσωπα αλλά και τους συγγενείς τους, που στο μεσοδιάστημα θα έχουν στη διάθεσή τους 60 ημέρες για να μεταβιβάσουν περιουσιακά στοιχεία! Κι αυτά τα πρόσωπα προέρχονται κυρίως από την αξιωματική αντιπολίτευση, γεγονός που ευνοεί βεβαίως την κυβέρνηση, τουλάχιστον επικοινωνιακά.
Κι όμως, ενώ συμβαίνουν αυτά τα αξιοπερίεργα, άρχισε να τίθεται και θέμα για τις καταθέσεις των πολιτικών προσώπων στο εξωτερικό. Ευτυχώς, το Ποτάμι έθεσε μεν το θέμα (προκειμένου να πλήξει πολιτικά συγκεκριμένα στελέχη της κυβέρνησης), αλλά με μεγαλύτερη... κομψότητα.
Τι ζήτησε ο κ. Θεοδωράκης χωρίς να το περιγράψει σε ιδιαίτερο βάθος; Ουσιαστικά να θεσπιστεί από τις κοινοβουλευτικές ομάδες ή τα κόμματα, ένα είδος «κώδικα δεοντολογίας», που πρακτικά θα απαγορεύει σε πολιτικά πρόσωπα να έχουν μεγάλες καταθέσεις στο εξωτερικό.
Ομολογουμένως, όταν ανέφερα κάτι τέτοιο ως ενδεχόμενο, στο αμέσως προηγούμενο σχόλιο, δεν περίμενα ότι θα «υιοθετείτο» σε παραπλήσια μορφή από κάποιο πολιτικό κόμμα.
Κι αυτό διότι αν μπούμε σε αυτή τη συλλογιστική, της αντιστοιχίας μεταξύ πολιτικών λόγων/ψήφου/έργου και προσωπικών πράξεων, τότε ο «κώδικας δεοντολογίας» κάποιων κομμάτων θα πρέπει να αποκτήσει και άλλα στοιχεία.
Διότι με την ίδια συλλογιστική, όσοι βουλευτές για παράδειγμα δεν θέλουν τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, θα πρέπει να αποδέχονται ότι δεν θα στείλουν τα παιδιά τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού! Αλλιώς γιατί να στερούν την προοπτική του ιδιωτικού πανεπιστημίου σε εκείνους τους Έλληνες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό; Πόσο κοινωνικά δίκαιο και ηθικό είναι αυτό;
Εκτιμώ όμως ότι, έτσι κι αλλιώς, και η πρόταση του κ. Θεοδωράκη έγινε για να... ακουστεί κι όχι για να εφαρμοστεί, στο πλαίσιο του εύκολου λαϊκισμού στον οποίο αναφερθήκαμε από την αρχή.
Θα ήταν πράγματι μια σημαντική αλλαγή, για την αποκατάσταση του κύρους του συστήματος εξουσίας, αν το πολιτικό προσωπικό της χώρας υιοθετούσε τέτοιους κανόνες συμπεριφοράς, χωρίς να απαιτούνται διαφόρων ειδών νομικές «απαγορεύσεις», κι ακόμη περισσότερο αν η ίδια η κοινωνία «καθιστούσε υπεύθυνους» τους πολιτικούς και γενικότερα τα πρόσωπα του δημόσιου βίου, με γνώμονα την προσωπική τους «ηθική» και αξιοπιστία.
Ούτε η Βουλή όμως, ούτε και η κοινωνία φαίνεται να είναι έτοιμες για κάτι περισσότερο, σε αυτή τη φάση.
Δυστυχώς!