Σχεδόν από την αρχή της κρίσης, διατυπώθηκε από πολλές πλευρές η ανάγκη κατάρτισης και εφαρμογής ενός «εθνικού σχεδίου» για την έξοδο της χώρας από την κρίση, χωρίς ωστόσο να υπάρξει έκτοτε οποιαδήποτε απόπειρα υλοποίησής του.
Με απλά λόγια, αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι ελληνικές κυβερνήσεις να παρουσιάζονται άνευ συγκροτημένης άποψης ενώπιον των δανειστών και να ενστερνίζονται υποχρεωτικά, εκόντες άκοντες, το σχέδιο των δεύτερων για την έξοδο από την κρίση, με βαριές συνέπειες όχι μόνο για την αξιοπιστία της χώρας αλλά και για την οικονομία της.
Το τελευταίο διάστημα, ακούμε πάλι συχνά για την επικείμενη κατάρτιση ενός «εθνικού σχεδίου», ώστε να περάσει η χώρα στην ανάπτυξη, από υψηλόβαθμα κυβερνητικά χείλη.
Ουδόλως όμως έχουμε πειστεί ότι έχουν ανοίξει οι δίαυλοι για την αποτελεσματική επικοινωνία μεταξύ του επιχειρηματικού κόσμου και της κυβέρνησης, προκειμένου αυτό το σχέδιο να μην είναι «επί χάρτου» αλλά να εδράζεται στις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας και επιχειρηματικότητας.
Η πρακτική των προηγούμενων δεκαετιών, στη διάρκεια των οποίων η θεσμοθετημένη συμμετοχή του επιχειρηματικού κόσμου στη λήψη αποφάσεων ήταν εξαιρετικά περιορισμένη, ενώ το μεγάλο παιχνίδι γινόταν «ανεπισήμως» και «υπογείως» για την ικανοποίηση μεμονωμένων συμφερόντων, έχει ήδη αποδειχθεί μοιραία.
Όπως ελάχιστα αποτελεσματικές έχουν αποδειχθεί και οι διάφορες «επιτροπές», κατά κανόνα αποτελούμενες από ειδήμονες της… θεωρίας, οι οποίοι ελάχιστα γνωρίζουν για την πράξη της επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Αποτελεσματικό αναπτυξιακό σχέδιο χωρίς τον… ξενοδόχο, χωρίς δηλαδή ανοικτή και διαρκή αλληλεπίδραση με τις παραγωγικές τάξεις και τους επενδυτές, είτε αυτό αφορά στη βιομηχανία, είτε στον τουρισμό, είτε στις κατασκευές και στην ανάπτυξη ακινήτων, δεν πρόκειται να υπάρξει.
Διότι, με τις κρατικές δαπάνες περιορισμένες σε εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο σήμερα αλλά και για το ορατό μέλλον, τον ρόλο-κλειδί δεν μπορεί παρά να τον έχουν οι ιδιώτες επενδυτές.
Προφανώς οι παραπάνω γραμμές αποτελούν έως και… έγκλημα για εκείνο το κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που αρνείται να ασπαστεί τον ρεαλισμό και παραμένει προσκολλημένο σε αγκυλώσεις που έχουν ξεπεραστεί από την ίδια την πραγματικότητα.
Ας κοιτάξουν λίγο γύρω τους. Ο δημοσιονομικός «κόφτης» και το υπερ-ταμείο θα έπρεπε για εκείνους να αποτελούν ακόμη μεγαλύτερο έγκλημα. Αμφότερα τα αποδέχτηκαν, όπως αποδέχτηκαν, με θρήνους ή χωρίς, την ανηλεή έμμεση και άμεση φορολόγηση του κάθε πολίτη, ή την περικοπή συνταξιοδοτικών απολαβών.
Ας επιδείξουν λοιπόν ρεαλισμό και σε θέματα που θα έχουν άμεση θετική επίπτωση στη δημιουργία νέου πλούτου, ώστε να υπάρχει κάτι περισσότερο, κι όχι λιγότερο, προς «δίκαιη αναδιανομή».
Διότι η «αναδιανομή της μιζέριας», ανάμεσα σε λιγότερο ή περισσότερο… πτωχούς, έχει πολύ κοντά ποδάρια, για οποιαδήποτε κυβέρνηση.
ΥΓ: Θα ήταν παράλειψη βεβαίως να μην αναφέρουμε ότι υπάρχουν αρκετοί και στην επιχειρηματική κοινότητα που εξακολουθούν να περιμένουν τον «πατερούλη» του κράτους να δώσει… μαγικές λύσεις, όπως και άλλοι που αρνούνται να παραδεχτούν ότι πρέπει να «επανεφεύρουν» τον τρόπο λειτουργίας τους, προσπαθώντας να φέρουν την πραγματικότητα στα παρωχημένα, ενίοτε καθαρά συντεχνιακά μέτρα τους.
Και εκείνοι θα πρέπει να αντιληφθούν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει, πριν να είναι αργά!