Για μια ακόμη φορά, θα κινηθούμε κόντρα στο ρεύμα της περιόδου που θέλει όλα τα Μέσα, τους περισσότερους πολιτικούς αλλά και το σύνολο των συνδικαλιστών παντός είδους, να χαϊδεύουν τα αυτιά του κόσμου, για το πρόβλημα του ασφαλιστικού συστήματος.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι εδώ και δεκαετίες τα κόμματα εξουσίας χρησιμοποιούσαν τα αποθέματα των Ταμείων ως «κουμπαρά» του κράτους, αλλά και των εκάστοτε κομματικών σκοπιμοτήτων, ελέγχοντας, όπως κάνουν και σήμερα, τις ηγεσίες τους.

Η αλήθεια είναι ότι οι υψηλές συντάξεις, οι σωρηδόν πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, οι «μαϊμού» συνταξιούχοι και άλλα πολλά, μα πάρα πολλά, συμβαίνουν εδώ και δεκαετίες, μέσα από τη «διαπλοκή» της κρατικής εξουσίας με «δοτές» συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Όχι, το θέμα δεν αφορά στα όσα πρωτοφανή έχουν συμβεί στη διαδικασία εκλογής αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης (παρότι τα τεκταινόμενα το καθιστούν ίσως λίγο πιο επίκαιρο), αλλά στο ότι παρατηρώ με πραγματική θλίψη την «ποδοσφαιροποίηση» του οικονομικού ρεπορτάζ, που έχει αρχίσει και θυμίζει «Πράσινους και Βένετους», εις βάρος της ψύχραιμης κριτικής, σε μια περίοδο που είναι πραγματικά κρίσιμη για τη χώρα.

To Euro2day.gr έχει καταγράψει έγκαιρα το αλαλούμ με τα «ισοδύναμα» που διαρκώς ψάχνει αλλά δυσκολεύεται να βρει η νέα κυβέρνηση, τα μπρος-πίσω με την μπίρα και το κρασί, όπως και το σίριαλ που εκτυλίχθηκε με τα τέλη κυκλοφορίας, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι το παιχνίδι της ανάπτυξης θα κριθεί στην ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα και των επενδύσεων, ελληνικών και ξένων. Κι ότι όσο πιο γρήγορα δείξει εμπράκτως ότι το καταλαβαίνει η κυβέρνηση, τόσο το καλύτερο.

Τα προηγούμενα πέντε χρόνια, βασικό πρόβλημα της Ευρώπης ήταν η «κρίση χρεών» που ξέσπασε στην περιφέρειά της, με αρχικό επίκεντρο την Ελλάδα. Μια κρίση που αυξάνει τις ανισότητες και υπονομεύει όχι μόνο την ενωτική πορεία της Ευρώπης, αλλά και τα θεμέλια των κοινωνιών που υφίστανται τις επιπτώσεις.

Σήμερα, το πρόβλημα αυτό επισκιάζεται όχι απλά από τα κύματα προσφύγων, αλλά από τη βαθύτερη απειλή του τζιχαντισμού, στον ίδιο τον τρόπο ζωής της Ευρώπης και πρακτικά ολόκληρης της Δύσης.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο συνδυασμός της οικονομικής κρίσης και του τζιχαντικού κινδύνου αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για τις κοινωνίες της Δύσης από την εποχή του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου κι ότι ως συνέπεια αυτών κινδυνεύει, ως εξαιρετικά ουσιώδης «παράπλευρη απώλεια», το πολύπλευρο κοινωνικό μέρισμα που απόλαυσε η Δύση μετά το πέρας αυτού του πολέμου.

Αυτές τις μέρες η κυβέρνηση τρέχει κυριολεκτικά να προλάβει. Να κλείσει το θέμα των πλειστηριασμών, να κλείσει το θέμα του ΦΠΑ στην παιδεία, να κλείσει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και μια σειρά από άλλα ανοικτά θέματα.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα χρονοδιαγράμματα είναι ασφυκτικά κι ότι πρέπει να ληφθούν πολύ σοβαρές αποφάσεις μέσα σε ελάχιστο διάστημα από την ορκωμοσία της κυβέρνησης, που έγινε μόλις πριν 40 κάτι μέρες.

Προφανώς, τα στελέχη της επιδιώκουν να κερδίσουν έστω κάποιους «πόντους» μέσα σε αυτή την ξέπνοη διαδικασία, να βρουν κάποια ισοδύναμα, να λειάνουν τις αιχμηρές γωνίες των απαιτήσεων που έχουν οι δανειστές, προσπαθώντας -κυρίως- να κάνουν τον Σολομώντα στην κατανομή του βάρους από το τρίτο μνημόνιο.

Σε προηγούμενο άρθρο, παραβαίνοντας τον κανόνα των Ελλήνων φιλελευθέρων που θεωρούν τον ιδιωτικό τομέα «ιερή αγελάδα» (ακριβώς όπως οι συνάδελφοί τους πολιτικοί και πολιτικολογούντες, εξ αριστερών, θεωρούν τον κρατικό τομέα «ιερή αγελάδα»), ανέφερα ότι η ανάγκη αναδιάρθρωσης του ιδιωτικού τομέα είναι εξίσου πιεστική με αυτή του δημόσιου τομέα. Αν όχι και περισσότερο, θα προσθέσω σήμερα.

Γιατί περισσότερο; Διότι πράγματι ο ιδιωτικός τομέας -και μόνον αυτός- μπορεί με τις σημερινές συνθήκες να αποτελέσει «ατμομηχανή» της ανάπτυξης. Πώς όμως μπορεί να συμβεί αυτό;