Το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών δείχνει εν πολλοίς τα μικρά και μεγάλα αδιέξοδα στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, το οποίο, χωρίς αμφιβολία, βρίσκεται στα πρόθυρα και νέων αλλαγών, αντικατοπτρίζοντας και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η κοινωνία.

Καθαρός νικητής των εκλογών αναδείχτηκε ο «νέος» ΣΥΡΙΖΑ, ή για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το κόμμα… Τσίπρα. Η νίκη όμως αυτή δεν σημαίνει ότι έχουν τελειώσει τα προβλήματά του. Τουναντίον, σημαίνει ότι αρκετά προβλήματα θα έρθουν αργά ή γρήγορα στο προσκήνιο.

«Εγώ δεν θα έπαιρνα τέτοιο ρίσκο», απάντησε χθες ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Φινλανδίας Erkki Liikanen, σε ερώτηση αν υπάρχουν περιθώρια για την Ελλάδα να «λοξοδρομήσει» λίγο έναντι των δεσμεύσεων που ανέλαβε στο πλαίσιο του νέου μνημονίου, δεδομένων και των εκλογών που μεσολάβησαν, μειώνοντας τα χρονικά περιθώρια έως την πρώτη αξιολόγηση.

Διπλωματικός κατά τα λοιπά, μιλώντας σε κλειστή εκδήλωση που οργάνωσε το «Δίκτυο για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη», ενώπιον εκλεκτού ακροατηρίου πολιτικών, τραπεζιτών, επιχειρηματιών αλλά και εκπροσώπων φορέων, ο κ. Liikanen δεν δίστασε να σημειώσει ότι δεν πρέπει να χαθεί η όποια «εμπιστοσύνη» κτίστηκε με την Ελλάδα το τελευταίο διάστημα.

Σε τούτες τις εκλογές, παρατηρείται ένα μεγάλο παράδοξο. Σχεδόν όλα τα κόμματα που συμφωνούν ότι η Ελλάδα πρέπει να μείνει στο ευρώ μιλούν, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, για τη «συναίνεση» που θα απαιτηθεί μετεκλογικά.

Εν τούτοις, κανένας δεν μιλά για τα μείζονα έστω θέματα στα οποία βλέπει να γίνονται οι συγκλίσεις, ενώ με εξαίρεση τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΟΤΑΜΙ, ουδείς άλλος έχει κάνει έως τώρα έστω και περιγραφική παρουσίαση ενός προγράμματος που να υπερβαίνει τα όρια του μνημονίου (ο κ. Μεϊμαράκης πρόκειται να το παρουσιάσει στη Θεσ/νίκη).

Για μια ακόμη φορά το μεγάλο διακύβευμα των εκλογών κινδυνεύει να περάσει απαρατήρητο. Το θέμα, για να το πούμε απλά, είναι ποιος ή ποιοι θα σπάσουν επιτέλους αυγά για να φτιάξουν ομελέτα, θα κάνουν δηλαδή τις απαραίτητες τομές στους θεσμούς, στο δημόσιο και στην ιδιωτική οικονομία, ώστε να ξαναπάρει μπροστά η χώρα. 

Δυστυχώς, οι πολιτικές ηγεσίες μένουν σε διαχειριστικά κυρίως θέματα. Ακόμη και ο Αλέξης Τσίπρας, που έχει δυνατότητες οραματικού λόγου, δείχνει να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο ριζοσπαστικό παρελθόν και το δυσάρεστο παρόν του τρίτου μνημονίου, χωρίς να δίνει μέχρι στιγμής πειστική εικόνα για ένα καλύτερο μέλλον.

Σε αυτές τις εκλογές, για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, οι ψευδαισθήσεις έχουν τελειώσει. Όσοι πίστεψαν ότι υπάρχουν εναλλακτικές στα μνημόνια διαψεύστηκαν οικτρά. 

Με εξαίρεση πλέον μόνον εκείνους που έλκονται από το όνειρο ενός παραδείσου εκτός του ευρώ (ένα ποσοστό που φαίνεται να κινείται πέριξ του 25%, χωρίς να σημαίνει ότι αυτό θα φανεί και στην κάλπη), όλοι οι υπόλοιποι αντιλαμβάνονται ότι διακύβευμα αυτών των εκλογών είναι απλώς το ποιος θα εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο με τον «καλύτερο» τρόπο.