Για μια ακόμη φορά, θα κινηθούμε κόντρα στο ρεύμα της περιόδου που θέλει όλα τα Μέσα, τους περισσότερους πολιτικούς αλλά και το σύνολο των συνδικαλιστών παντός είδους, να χαϊδεύουν τα αυτιά του κόσμου, για το πρόβλημα του ασφαλιστικού συστήματος.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι εδώ και δεκαετίες τα κόμματα εξουσίας χρησιμοποιούσαν τα αποθέματα των Ταμείων ως «κουμπαρά» του κράτους, αλλά και των εκάστοτε κομματικών σκοπιμοτήτων, ελέγχοντας, όπως κάνουν και σήμερα, τις ηγεσίες τους.
Η αλήθεια είναι ότι οι υψηλές συντάξεις, οι σωρηδόν πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, οι «μαϊμού» συνταξιούχοι και άλλα πολλά, μα πάρα πολλά, συμβαίνουν εδώ και δεκαετίες, μέσα από τη «διαπλοκή» της κρατικής εξουσίας με «δοτές» συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Η αλήθεια είναι ότι όταν κάποιοι (με κορυφαίο παράδειγμα τον Τάσο Γιαννίτση και τον καθηγητή Σπράο) προσπάθησαν να αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων, τότε έπεσαν όλοι να τους φάνε και ποτέ δεν έγιναν οι αλλαγές που θα έπρεπε να γίνουν.
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε βρεθεί μπροστά σε ένα Αδιέξοδο.
Το σύστημα όπως είναι «δεν βγαίνει» με τίποτε. Και δεν βγαίνει, πέραν της εκρηκτικής ανεργίας και της ανασφάλιστης εργασίας, διότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που συνεχίζει να γερνάει με ταχείς ρυθμούς, ενώ η ένταξη αλλοδαπών έδωσε μια πρόσκαιρη και μόνο ανάσα στο σύστημα.
Δεν βγαίνει επίσης και λόγω εγγενών αδυναμιών, που σήμερα δημιουργούν σοβαρά εμπόδια στη μετεξέλιξή του σε κάτι πιο σύγχρονο, καθώς οι νεότεροι δεν πληρώνουν για να καλύψουν τη δική τους σύνταξη αλλά τις συντάξεις των παλαιοτέρων, κι αν σταματήσει να συμβαίνει αυτό, το σύστημα θα καταρρεύσει.
Διότι έτσι δομήθηκε εξ αρχής, όταν όμως η δημογραφική πυραμίδα ήταν αντίστροφη και οι νέοι ήταν πιο πολλοί από τους ηλικιωμένους.
Μπροστά λοιπόν σε αυτό το αδιέξοδο, που όλοι θα έπρεπε να αναγνωρίζουν, αντί να γίνονται σοβαρές μελέτες, αντί να συμμετέχουν στον διάλογο όλες οι πολιτικές δυνάμεις, αντί να αναγνωρίζεται το πρόβλημα από τους συνδικαλιστές και να αναζητούνται βιώσιμες μακροχρόνιες λύσεις, τι συμβαίνει;
Αν πιστέψουμε όσα ακούγονται στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις, κάποιοι περιμένουν ότι θα επαναληφθεί ο γάμος της Κανά, κι ένας νέος Ιησούς θα γεμίσει τα πανέρια με ψάρια και ψωμιά.
Διότι οι μεν λένε όχι στις περικοπές των δαπανών, και οι δε, όχι στην αύξηση των εσόδων. Όμως, εδώ δεν υπάρχει τρίτος δρόμος. Ο κύκλος δεν τετραγωνίζεται και δυστυχώς θαύματα δεν γίνονται στις μέρες μας.
Τα πράγματα είναι απλά. Όποιος λέει «όχι» στην περικοπή των δαπανών (άρα και των συντάξεων), όπως για παράδειγμα η καλή μας Φώφη του ΠΑΣΟΚ, είναι αυτόματα υπέρ της αύξησης των εσόδων που μπορεί να προέλθει σήμερα με δύο τρόπους, είτε με αύξηση των ήδη υπέρογκων εισφορών εργοδότη και εργαζομένου, είτε με κάποιο νέο φόρο «υπέρ της ασφάλισης»… γενικώς.
Αντίστοιχα, όποιος λέει «όχι» σε οποιαδήποτε αύξηση των εσόδων, λέει κατηγορηματικά «ναι» στη μείωση των συντάξεων, όσο απαιτείται.
Τόσο απλά!
Το χειρότερο όλων είναι ότι όλα αυτά, τα «απλά», τα αντιλαμβάνονται υποθέτω οι περισσότεροι. Γιατί λοιπόν δεν υπάρχει γόνιμος διάλογος, ακόμη και σήμερα που βρισκόμαστε μπροστά στο αδιέξοδο, ώστε να βρεθούν οι πραγματικά σολομώντειες λύσεις που απαιτεί το μέγεθος του προβλήματος, αλλά και να αντιμετωπιστούν, όσο το δυνατόν καλύτερα, οι αδικίες που αναπόφευκτα πλέον θα προκύψουν;
Διότι έχουμε μάθει ότι πρέπει να φωνάζουμε όσο το δυνατόν περισσότερο, ώστε να πετύχουμε πιο πολλά για το συμφέρον μας. Διότι οι περισσότεροι πολιτικοί νοιάζονται ΜΟΝΟ για το πώς θα κατακτήσουν την εξουσία. Όταν την κατακτήσουν, για το πώς θα παραμείνουν σε αυτή, κι όταν τη χάσουν, για το πώς θα την πάρουν πίσω. Διότι εν τέλει λειτουργούμε συλλογικά με όρους νηπίων, που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, όταν και για όσο τους συμφέρει, νηπίων που αρέσκονται στις υποσχέσεις-καραμέλες και το τελευταίο που θέλουν είναι να αντικρίσουν τη -σκληρή- πραγματικότητα.
Που συνέρχονται για λίγο όταν τους πιάνει ίλιγγος μπροστά στον γκρεμό, όπως συνέβη το καλοκαίρι, αλλά μόλις φύγουν από το χείλος του, επιστρέφουν στις ψευδαισθήσεις.