Όχι, το θέμα δεν αφορά στα όσα πρωτοφανή έχουν συμβεί στη διαδικασία εκλογής αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης (παρότι τα τεκταινόμενα το καθιστούν ίσως λίγο πιο επίκαιρο), αλλά στο ότι παρατηρώ με πραγματική θλίψη την «ποδοσφαιροποίηση» του οικονομικού ρεπορτάζ, που έχει αρχίσει και θυμίζει «Πράσινους και Βένετους», εις βάρος της ψύχραιμης κριτικής, σε μια περίοδο που είναι πραγματικά κρίσιμη για τη χώρα.
To Euro2day.gr έχει καταγράψει έγκαιρα το αλαλούμ με τα «ισοδύναμα» που διαρκώς ψάχνει αλλά δυσκολεύεται να βρει η νέα κυβέρνηση, τα μπρος-πίσω με την μπίρα και το κρασί, όπως και το σίριαλ που εκτυλίχθηκε με τα τέλη κυκλοφορίας, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι το παιχνίδι της ανάπτυξης θα κριθεί στην ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα και των επενδύσεων, ελληνικών και ξένων. Κι ότι όσο πιο γρήγορα δείξει εμπράκτως ότι το καταλαβαίνει η κυβέρνηση, τόσο το καλύτερο.
Ωστόσο, προσωπικά δεν καμώνομαι ότι έχω μνήμη περιστεριού κι έτσι τυχαίνει να θυμάμαι και τις χοντρές γκάφες των προηγούμενων, που τώρα δήθεν κόπτονται υπέρ του ιδιωτικού τομέα και της αγοράς.
Θυμάμαι για παράδειγμα το έκτρωμα που πέρασε από τη Βουλή η συγκυβέρνηση Βενιζέλου-Σαμαρά, κι έγινε… νόμος του κράτους (!) χωρίς κανένας να το πάρει χαμπάρι μέσα στο κατακαλόκαιρο, το οποίο μεταξύ άλλων περιλάμβανε την υποχρέωση ενός επενδυτή που κάνει παραπάνω από ένα μικρό αριθμό συναλλαγών στο Χρηματιστήριο, να ανοίξει βιβλία… επιτηδευματία. Την περίφημη διάταξη περί "επαγγελματία επενδυτή", μια διάταξη που ευτυχώς άλλαξε, μετά από αγώνα μηνών, στον οποίο το Euro2day.gr πρωτοστάτησε.
Θυμάμαι τα τραγικά λάθη που έγιναν με την εφαρμογή του ΕΝΦΙΑ, με αποτέλεσμα να φορολογηθούν αρχικά ως ακίνητα του… Κολωνακίου, αγροτικά ακίνητα στα Τρίκαλα και άλλες περιοχές της επαρχίας, πανικοβάλλοντας τους πολίτες μέσα στο καλοκαίρι.
Θυμάμαι τον κ. Βενιζέλο που κάνει σήμερα κριτική ως… επαΐων, να μιλάει με σιγουριά για την πολιτική διαπραγμάτευση που ΘΑ έκανε, να ολιγωρεί επί μήνες και τελικά να γυρίζει πίσω από ένα Eurogroup (στο οποίο τον έκαναν κυριολεκτικά… σκουπίδι, όπως ο ίδιος ομολόγησε) και να επιβάλει το περιβόητο «τέλος» στην ακίνητη περιουσία, μαζί με ένα πραγματικό μπαράζ άλλων εισπρακτικών μέτρων.
Ένα τέλος, θυμίζω, που ήταν εισπρακτέο από τη… ΔΕΗ (γεγονός που εκτόξευσε τα ανεξόφλητα υπόλοιπα της... εισηγμένης εταιρίας, προς τέρψιν των λοιπών μετόχων της) και το οποίο, από δήθεν προσωρινό και "ειδικό", κατέληξε στον σημερινό ΕΝΦΙΑ.
Θυμάμαι κι άλλα πολλά, που έγιναν επί πρωθυπουργίας Παπανδρέου και Σαμαρά, κι ακόμη πιο πριν. Ίσως για αυτό τον λόγο, πραγματικά πιστεύω ότι το χρώμα της γάτας δεν έχει σημασία για την οικονομία, αρκεί να πιάνει τα (οικονομικά/αναπτυξιακά) ποντίκια. Άλλωστε, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, οι ιδεολογικές διαφορές στις ταμπέλες των εξ ορισμού πολυσυλλεκτικών κομμάτων εξουσίας περισσότερη σχέση είχαν με την άγρα ψήφων, παρά με την αφοσίωση σε κάποιες "αρχές" για τη λειτουργία της οικονομίας και της κοινωνίας. Αυτό αποδεικνύει, μεταξύ άλλων, ο διαχρονικός κακώς εννοούμενος κρατισμός που επικράτησε στη χώρα μας, αλλά και η χρεοκοπία της το 2010.
Το κακό λοιπόν είναι ότι στην Ελλάδα, είθισται οι γάτες να αλλάζουν χρώμα, χωρίς όμως να πιάνουν τα ποντίκια. Και το θέμα είναι πότε επιτέλους θα περιοριστούν οι γκάφες, οι αστοχίες και τα μικροπολιτικά συμφέροντα, προς όφελος της οικονομίας και της κοινωνίας, κι όχι αν οι γκάφες των «δικών μας» είναι οι… καλύτερες!
Η οικονομία δεν είναι ποδόσφαιρο. Και η καλλιέργεια φανατισμού, είτε προς τη μία, είτε προς την άλλη κατεύθυνση, προσφέρει κάκιστη υπηρεσία. Είναι γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ 1.0 αυτό δεν το καταλάβαινε, κι ο ΣΥΡΙΖΑ 2.0 το νιώθει τώρα στο πετσί του.
Ως ενεργό οικονομικά πολίτη, όμως, λίγο με ενδιαφέρει αν κάποιοι θέλουν να δώσουν "τα ίσα" σε εκείνους που τους έριξαν.
Με ενδιαφέρει να μην πυροβολούμε τα πόδια μας και να μην καταστροφολογούμε εναντίον του εαυτού μας, δυναμιτίζοντας το κλίμα. Διότι, αν μη τι άλλο, οι εκπληκτικές αντοχές που έδειξε η οικονομία μέσα σε αυτό το έτος και οι προβλέψεις για το 2016 δείχνουν ότι με λίγη τύχη (σε ό,τι αφορά και στο εξαιρετικά αβέβαιο πλέον εξωτερικό περιβάλλον) μπορεί αυτό τον χειμώνα, ή την άνοιξη, να δούμε τον "πάτο".
Εκτός κι αν όπως το συνηθίζουμε, βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας...