Ίσως η μεγαλύτερη επικοινωνιακή αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ για μια μερίδα «σοβαρών» ψηφοφόρων αφορά τις ανέφικτες υποσχέσεις των προηγούμενων ετών.
Αυτό το στίγμα δεν αποκλείεται να επισκιαστεί πολύ σύντομα από τα καμώματα της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, αλλά και του Ποταμιού (εκείνου που ο αρχηγός του έλεγε στον Τσίπρα το καλοκαιράκι, «φέρε εσύ μια συμφωνία κι εμείς θα την ψηφίσουμε).
Διότι τα ίδια αυτά κόμματα που υπερψήφισαν συνολικά και χωρίς αντιρρήσεις το τρίτο μνημόνιο, με απόλυτη στήριξη των βουλευτών τους, σήμερα κάνουν άγρια αντιπολίτευση και καταψηφίζουν τους… εφαρμοστικούς νόμους. Κι όταν ρωτήσεις κάποιο στέλεχός τους, σου απαντά αμυντικά, «τότε το κάναμε για το καλό της χώρας, τώρα έχει κυβέρνηση πλειοψηφίας, ας τα ψηφίζουν εκείνοι».
Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Στην αρχή πίεζαν για την υπογραφή συμφωνίας, με την προσδοκία ότι θα είναι τέτοια που θα ρίξει την κυβέρνηση. Και στη συνέχεια (όταν ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχαν χάσει την πλειοψηφία), ψήφισαν διότι φοβήθηκαν ότι αν δεν ψηφίσουν, θα πέσει η χώρα, με ολέθρια αποτελέσματα για όλα τα συστημικά κόμματα.
Σήμερα, ασκούν αντιπολίτευση με ανεύθυνο τρόπο, διότι θεωρούν ότι θα χρεωθεί τη «ρετσινιά» ο Τσίπρας και θα ευνοηθούν εκείνα από την αντίδραση του κόσμου.
Πέρα από το γεγονός ότι η πολιτική εξίσωση είναι πολύ πιθανό να μη λειτουργήσει με αυτό τον απλουστευτικό τρόπο, ακριβώς λόγω της προφανούς πολιτικής υποκρισίας που υποδηλώνει η στάση «το ψήφισα, αλλά τώρα κάνω τον μαγκιώρο», η «στρατηγική» αυτή δημιουργεί δυσμενείς παρενέργειες, διότι υποθάλπει μια σειρά από συμφέροντα.
Συμφέροντα που χωρίς «πολιτική ομπρέλα» δεν θα είχαν τη δυνατότητα να αντιστέκονται στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων με τους δανειστές. Εν ολίγοις, ενώ το καλοκαίρι φάνηκε ότι υπάρχει ευρύτατη συναίνεση στην ανάγκη εφαρμογής του νέου μνημονίου, σήμερα το κλίμα διαταράσσεται, με ευθύνη της υποτίθεται «ευρωπαϊκής» αντιπολίτευσης, που ως… προχθές ήταν, για να το πούμε απλά, μνημονιακή!
Προφανώς συναίνεση δεν μπορεί να σημαίνει κατ' ανάγκην και συγκυβέρνηση (όπως φάνηκαν να επιθυμούν προεκλογικά τα τρία κόμματα), όπως δεν μπορεί να σημαίνει και αντιπολίτευση που λέει «ναι» σε όλα. Όμως η στείρα αντιπολιτευτική τακτική, του «ολίγον έγκυος» που ακολουθούν σήμερα, η παράδοξη τακτική του «ναι στο μνημόνιο αλλά… όχι στα μέτρα», αποκαλύπτει απλώς ένδεια πραγματικής στρατηγικής εκ μέρους των κομμάτων της αντιπολίτευσης, μια ένδεια που τα οδηγεί να ψάχνουν τον… αντι-Τσίπρα αλλά και να μιμούνται τα χειρότερα σημεία της πολιτικής του πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι θλιβερό, αλλά δυστυχώς ακόμη και στον 6ο χρόνο της κρίσης, η πολιτική σκηνή της χώρας όπου ελέχθη το περίφημο «Παν μέτρον άριστον», εξακολουθεί να κινείται στη λογική του παν μέτρο… άχρηστο. Τουλάχιστον για όσο βρίσκεται στην αντιπολίτευση!
Εις βάρος -πάντα- του πραγματικού κοινωνικού συμφέροντος.
ΥΓ: Εκτιμώ ως ιδιαιτέρως πιθανό ότι στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας, η τακτική αυτή δεν θα τύχει της καλύτερης υποδοχής εκ μέρους των λοιπών σχηματισμών του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, στις συναντήσεις της Μαδρίτης. Το πόσο άγριο θα είναι το… κατσάδιασμα θα φανεί στη συνέχεια.