Όσοι αναζητούν το μαγικό όπλο με το οποίο νίκησε στις πρόσφατες εκλογές ο Τσίπρας, δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά στην ελληνική κοινωνία. Όπως συνέβη και στο δημοψήφισμα, έτσι και στις εκλογές, η ψήφος δόθηκε σε μεγάλο βαθμό με καθαρά εισοδηματικά (ή «ταξικά», όπως θα λέγαμε παλαιότερα) κριτήρια.
Εκεί λοιπόν, στα λαϊκά στρώματα και στο τμήμα εκείνο των μικρομεσαίων και της μεσαίας τάξης που άρχισε να διολισθαίνει προς τα κάτω με την κρίση, θα στηριχθεί σε μεγάλο βαθμό και η πολιτική του.
Και μη έχοντας χρήματα για σημαντικές παροχές ανακούφισης, εύλογο είναι ότι θα επιχειρήσει να στηριχθεί στην αναδιανομή του πλούτου, στην αύξηση του αισθήματος «δικαιοσύνης», στη δεξαμενή των ψηφοφόρων του.
Όσο πολιτικά εύλογη κι αν είναι όμως αυτή η πολιτική, δεν παύει να έχει σημαντικά πρακτικούς περιορισμούς: Η αναδιανομή του πλούτου έχει τόσο μεγαλύτερη σημασία και αποτελεσματικότητα, όσο μεγαλύτερη είναι και η παραγωγή πλούτου.
Κοινώς, αν μια οικονομία αδυνατεί να αναπτυχθεί, η αναδιανομή θα καταλήξει σταδιακά να είναι αναδιανομή μιζέριας και τίποτε περισσότερο. Κι αυτό ενδέχεται να αποδειχθεί πολιτικά η αχίλλειος πτέρνα του νυν κυβερνώντος κόμματος, σε περίπτωση που δεν καταφέρει να συλλάβει και να υλοποιήσει ένα αναπτυξιακό σχέδιο που θα εδράζεται στις πραγματικές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες της χώρας.
Ένα σχέδιο που εν πολλοίς, σταδιακά, θα επιτρέψει όχι μόνον την προσέλκυση ξένων επενδύσεων, αλλά και τον επαναπατρισμό μέρους των ελληνικών κεφαλαίων που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα.
Προφανώς, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί από τη μία στιγμή στην άλλη. Το θέμα της ρύθμισης του ελληνικού χρέους έχει βαρύνουσα σημασία (διότι, συν τοις άλλοις, εμμέσως συνδέεται και με την εξάλειψη της πιθανότητας ενός Grexit), όπως επίσης βαρύνουσας σημασίας είναι να αποδειχθεί στην πράξη ότι η κυβέρνηση έχει όχι απλά την πρόθεση, αλλά και τη δυνατότητα να εφαρμόσει τις δεσμεύσεις της έναντι των δανειστών.
Εν τούτοις, ακόμη και στην εκ των πραγμάτων «απρόσφορη» σήμερα για επενδύσεις Ελλάδα, ως τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δείξει ιδιαίτερα σημεία ενδιαφέροντος, ούτε για τις επενδύσεις, αλλά ούτε και για τον ιδιωτικό τομέα γενικότερα, αποξενώνοντας έτσι σε μεγάλο βαθμό τα πλέον δημιουργικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Εκείνους από τους οποίους εξαρτάται εν τέλει η παραγωγή του πλούτου και η ανάπτυξη, είτε πρόκειται για μικρές, είτε για μεγάλες εταιρίες, είτε ακόμη και για προσωπικές, μικρές επιχειρήσεις.
Είναι πολύ πιθανό ότι έως πρότινος αυτό οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στην «αλλεργία» μεγάλου μέρους του κομματικού μηχανισμού, ακόμη και στα ανώτατα κλιμάκιά του, σε οτιδήποτε «ιδιωτικό», καθώς η «Αριστερά» στην Ελλάδα έχει ταυτιστεί με τον κρατισμό.
Το ερώτημα είναι αν αυτή η στείρα αντίληψη θα εξακολουθήσει να υφίσταται και κατόπιν της διάσπασης.
Η πρώτη απάντηση, το πρώτο δείγμα γραφής, θα δοθεί με τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, που ξεκινούν τη Δευτέρα.