Ίσως η μεγαλύτερη επικοινωνιακή αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ για μια μερίδα «σοβαρών» ψηφοφόρων αφορά τις ανέφικτες υποσχέσεις των προηγούμενων ετών.

Αυτό το στίγμα δεν αποκλείεται να επισκιαστεί πολύ σύντομα από τα καμώματα της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, αλλά και του Ποταμιού (εκείνου που ο αρχηγός του έλεγε στον Τσίπρα το καλοκαιράκι, «φέρε εσύ μια συμφωνία κι εμείς θα την ψηφίσουμε).

Διότι τα ίδια αυτά κόμματα που υπερψήφισαν συνολικά και χωρίς αντιρρήσεις το τρίτο μνημόνιο, με απόλυτη στήριξη των βουλευτών τους, σήμερα κάνουν άγρια αντιπολίτευση και καταψηφίζουν τους… εφαρμοστικούς νόμους. Κι όταν ρωτήσεις κάποιο στέλεχός τους, σου απαντά αμυντικά, «τότε το κάναμε για το καλό της χώρας, τώρα έχει κυβέρνηση πλειοψηφίας, ας τα ψηφίζουν εκείνοι».

Το υπ' αριθμόν 1 πολιτικό πρόβλημα της Ευρώπης σήμερα δεν αφορά στην κρίση χρέους ή στη λιτότητα αυτή καθεαυτή, όπως συνέβαινε έως πρότινος, αλλά στη μαζική εισροή προσφύγων, οι περισσότεροι εκ των οποίων βλέπουν ως Γη της Επαγγελίας, το έδαφος των πλουσιότερων κρατών της Ευρωζώνης.

Το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι σήμερα η βασικότερη χώρα «υποδοχής» των προσφύγων συνιστά όχι μόνον πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό ζήτημα για την ίδια τη χώρα, εγκυμονώντας πολυάριθμους κινδύνους, αλλά και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία αξιοποίησης αυτού του γεγονότος, στο πλαίσιο της ευρύτερης σχέσης με την Ευρώπη γενικώς και με τους εταίρους (και δανειστές) μας στην ευρωζώνη ειδικότερα.

Μετά από μεγάλο διάστημα στο οποίο οι συγχωνεύσεις μεταξύ κολοσσών ήταν σχεδόν διαρκώς στο προσκήνιο και ο διεθνής Τύπος εκθείαζε τα πλεονεκτήματά τους, σε επίπεδο συνεργιών, νέων επενδύσεων και καλύτερου συνδυασμού εμπειρίας/τιμής, για τον καταναλωτή, το εκκρεμές φαίνεται να γέρνει προς την άλλη πλευρά. Ιδίως δε σε ό,τι αφορά στον ευρωπαϊκό χώρο, όπου μπορεί κατ' όνομα να υπάρχει «ενιαία αγορά», πλην όμως οι αγορές των κρατών-μελών, ακόμη και εντός της ευρωζώνης, διατηρούν πολύ έντονα «εθνικά» χαρακτηριστικά και ιδιομορφίες.

Όσοι αναζητούν το μαγικό όπλο με το οποίο νίκησε στις πρόσφατες εκλογές ο Τσίπρας, δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά στην ελληνική κοινωνία. Όπως συνέβη και στο δημοψήφισμα, έτσι και στις εκλογές, η ψήφος δόθηκε σε μεγάλο βαθμό με καθαρά εισοδηματικά (ή «ταξικά», όπως θα λέγαμε παλαιότερα) κριτήρια.

Εκεί λοιπόν, στα λαϊκά στρώματα και στο τμήμα εκείνο των μικρομεσαίων και της μεσαίας τάξης που άρχισε να διολισθαίνει προς τα κάτω με την κρίση, θα στηριχθεί σε μεγάλο βαθμό και η πολιτική του.

Και μη έχοντας χρήματα για σημαντικές παροχές ανακούφισης, εύλογο είναι ότι θα επιχειρήσει να στηριχθεί στην αναδιανομή του πλούτου, στην αύξηση του αισθήματος «δικαιοσύνης», στη δεξαμενή των ψηφοφόρων του.

Δύο επιχειρηματικές «κινήσεις» συγκλόνισαν την περασμένη εβδομάδα τη διεθνή κοινή γνώμη, προξενώντας τεράστια ζημία στην ιδέα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Tο χειρότερο δε ίσως είναι ότι συνέβησαν σε μια περίοδο κατά την οποία μεγάλο μέρος όχι μόνον των ασθενέστερων αλλά και της μεσαίας τάξης, στη Δύση, αρχίζει να πιστεύει ότι οι οικονομίες κινούνται πλέον με τρόπο που ευνοεί κυρίως τους πολύ πλούσιους.

Η μία περίπτωση αφορά βεβαίως στο πολύκροτο σκάνδαλο «Volkswagen», ήτοι, στην ουσία, τον ισχυρότερο όμιλο κατασκευής αυτοκινήτων στον κόσμο. Πρόκειται για πρωτοφανή περίπτωση εμπορικής απάτης, που όμοιά της δεν έχει αποκαλυφθεί εδώ και δεκαετίες. Και τούτο διότι προφανώς η εγκατάσταση software που «έκλεβε» τις εκπομπές ρύπων, κατά τη διάρκεια των σχετικών δοκιμών, δεν μπορεί να έγινε από έναν άνθρωπο ή μία ομάδα ανθρώπων, χωρίς να έχουν γνώση τα υψηλότατα κλιμάκια της εταιρίας.