Επί πέντε χρόνια, η ελληνική κοινωνία μαστίζεται από την κρίση ενώ η πολιτική της τάξη αρνείται να αναλάβει την ευθύνη της δημιουργικής συναίνεσης, προτιμώντας τους αναίτιους φανατισμούς και διχασμούς, με επίκεντρο τα μνημόνια.
Η στάση αυτή, που προφανώς έχει αμιγώς κομματικά ελατήρια και αποσκοπεί στη διεκδίκηση της εξουσίας με κάθε τρόπο, ήταν διαχρονικά ιδιαίτερα επιζήμια. Διότι δεν επέτρεψε την εκπόνηση ενός συναινετικού «εθνικού σχεδίου» για την έξοδο από την κρίση, ενώ ταυτόχρονα πρόσφερε (και συνεχίζει να προσφέρει) πολιτική «ομπρέλα» σε διαφόρων ειδών συμφέροντα, που δεν θέλουν να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα της οικονομίας.
Τώρα, όμως, αυτή η επιζήμια στάση κινδυνεύει να καταστεί εγκληματική απέναντι σε ζωτικά εθνικά συμφέροντα της χώρας. Το μείζον για την Ελλάδα και την Ευρώπη θέμα των προσφύγων, σε συνδυασμό με τη σύρραξη στη Μέση Ανατολή, την απειλή του τζιχαντισμού, αλλά και τη ρωσο-τουρκική σύγκρουση που σιγοβράζει, δημιουργούν ένα εντελώς νέο τοπίο.
Είναι γεγονός ότι τα γνωστά ως εθνικά θέματα και η εξωτερική πολιτική της χώρας είθισται να αντιμετωπίζονται με μεγαλύτερη πολιτική «ομοψυχία», ακόμη και σήμερα.
Αυτό όμως δεν είναι πλέον αρκετό. Διότι η άμεση οικονομική εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές είναι εκείνη που δημιουργεί τις συνθήκες οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν σε σοβαρές παραχωρήσεις «εθνικής κυριαρχίας», με μακροχρόνιες επιπτώσεις.
Μέχρι σήμερα, υπήρξαν παραχωρήσεις οι οποίες αφορούσαν θέματα οικονομικής (και κατ’ επέκταση) κοινωνικής πολιτικής. Δεν θα πρέπει όμως να μας διαφεύγει ότι η μετάβαση σε θέματα εθνικής και εξωτερικής πολιτικής απέχει ένα βήμα, εάν και εφόσον κάτι τέτοιο θεωρηθεί αναγκαίο, ή ίσως απλά σκόπιμο από την πλευρά των δανειστών μας.
Τρόπους να πιέσουν έχουν πολλούς, ιδίως αν η Ελλάδα δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις ανειλημμένες υποχρεώσεις της, ή όταν οι υποχρεώσεις αυτές επιδέχονται πολλαπλών ερμηνειών, όπως συχνά συμβαίνει με τα μνημόνια.
Κατά συνέπεια, οι απόπειρες πολιτικής αποσύνδεσης μεταξύ των μεγάλων οικονομικών θεμάτων και των αναδυόμενων απειλών στα εθνικά θέματα (όπως η φύλαξη των ελληνικών συνόρων και η οριοθέτηση των 12 μιλίων στον θαλάσσιο χώρο) είναι άτοπες. Αποτελούν στάση υποκριτική και εν δυνάμει εθνικά επικίνδυνη.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, η οικονομική κρίση έχει καταστεί πλέον «εθνικό θέμα», κι έτσι θα πρέπει να αντιμετωπιστεί όχι μόνον από τις πολιτικές αλλά και τις κοινωνικές δυνάμεις.