Τα προηγούμενα πέντε χρόνια, βασικό πρόβλημα της Ευρώπης ήταν η «κρίση χρεών» που ξέσπασε στην περιφέρειά της, με αρχικό επίκεντρο την Ελλάδα. Μια κρίση που αυξάνει τις ανισότητες και υπονομεύει όχι μόνο την ενωτική πορεία της Ευρώπης, αλλά και τα θεμέλια των κοινωνιών που υφίστανται τις επιπτώσεις.

Σήμερα, το πρόβλημα αυτό επισκιάζεται όχι απλά από τα κύματα προσφύγων, αλλά από τη βαθύτερη απειλή του τζιχαντισμού, στον ίδιο τον τρόπο ζωής της Ευρώπης και πρακτικά ολόκληρης της Δύσης.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο συνδυασμός της οικονομικής κρίσης και του τζιχαντικού κινδύνου αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για τις κοινωνίες της Δύσης από την εποχή του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου κι ότι ως συνέπεια αυτών κινδυνεύει, ως εξαιρετικά ουσιώδης «παράπλευρη απώλεια», το πολύπλευρο κοινωνικό μέρισμα που απόλαυσε η Δύση μετά το πέρας αυτού του πολέμου.

Αυτές τις μέρες η κυβέρνηση τρέχει κυριολεκτικά να προλάβει. Να κλείσει το θέμα των πλειστηριασμών, να κλείσει το θέμα του ΦΠΑ στην παιδεία, να κλείσει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και μια σειρά από άλλα ανοικτά θέματα.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα χρονοδιαγράμματα είναι ασφυκτικά κι ότι πρέπει να ληφθούν πολύ σοβαρές αποφάσεις μέσα σε ελάχιστο διάστημα από την ορκωμοσία της κυβέρνησης, που έγινε μόλις πριν 40 κάτι μέρες.

Προφανώς, τα στελέχη της επιδιώκουν να κερδίσουν έστω κάποιους «πόντους» μέσα σε αυτή την ξέπνοη διαδικασία, να βρουν κάποια ισοδύναμα, να λειάνουν τις αιχμηρές γωνίες των απαιτήσεων που έχουν οι δανειστές, προσπαθώντας -κυρίως- να κάνουν τον Σολομώντα στην κατανομή του βάρους από το τρίτο μνημόνιο.

Σε προηγούμενο άρθρο, παραβαίνοντας τον κανόνα των Ελλήνων φιλελευθέρων που θεωρούν τον ιδιωτικό τομέα «ιερή αγελάδα» (ακριβώς όπως οι συνάδελφοί τους πολιτικοί και πολιτικολογούντες, εξ αριστερών, θεωρούν τον κρατικό τομέα «ιερή αγελάδα»), ανέφερα ότι η ανάγκη αναδιάρθρωσης του ιδιωτικού τομέα είναι εξίσου πιεστική με αυτή του δημόσιου τομέα. Αν όχι και περισσότερο, θα προσθέσω σήμερα.

Γιατί περισσότερο; Διότι πράγματι ο ιδιωτικός τομέας -και μόνον αυτός- μπορεί με τις σημερινές συνθήκες να αποτελέσει «ατμομηχανή» της ανάπτυξης. Πώς όμως μπορεί να συμβεί αυτό;

Παρότι παίζει χωρίς αντίπαλο, με δεδομένη την κατάσταση που επικρατεί στη Νέα Δημοκρατία και τα υπαρξιακά προβλήματα σε ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ, η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δείχνει ότι δεν έχει βρει ακόμη τον βηματισμό της, αλλά και ότι σε αρκετά -και σημαντικά- θέματα «πειραματίζεται» προκειμένου να βρει λύσεις.

Ως ένα βαθμό, αυτό είναι αιτιολογημένο. Πρόκειται για μια κυβέρνηση που και κατά δήλωση του ίδιου του πρωθυπουργού… «τώρα αρχίζει και κυβερνά», καθότι η προηγούμενη θητεία αναλώθηκε στη διαπραγμάτευση. Για μια κυβέρνηση που όχι μόνο δεν έχει την πολυτέλεια της περιόδου χάριτος, αλλά πρέπει να βρει και σολομώντειες λύσεις, μήπως και περισώσει κάτι σε σχέση με τις δρακόντειες επιταγές του μνημονίου. Κι όλα αυτά ενώ η δήθεν «ευρωπαϊκή αντιπολίτευση» δείχνει να ξέχασε ότι ψήφισε το τρίτο μνημόνιο και λέει «όχι» σχεδόν στα πάντα, επηρεάζοντας το κλίμα.

Πέρα από τη μνημειώδη γκάφα του υπουργού Φίλη με τις περίφημες… πενταροδεκάρες και το άγχος των γονιών για το αυξημένο κόστος σε ανάγκες που έφτασαν να είναι ζωτικές για το μέλλον των παιδιών τους, είναι συγκλονιστικό ότι ουδείς ασχολείται με το πραγματικό πρόβλημα στην ελληνική παιδεία, ακόμη και αυτές τις μέρες, που το θέμα έχει βρεθεί στο φόρτε της επικαιρότητας.

Πρώτον, με το γεγονός ότι όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως, ακόμη και αυτά που πηγαίνουν στα πιο ακριβά ιδιωτικά σχολεία, κάνουν φροντιστήρια και δεύτερον, με το γεγονός ότι το ιδιωτικό σχολείο στην Ελλάδα της υποτιθέμενης «δωρεάν παιδείας» έχει πάψει να είναι είδος πολυτελείας, ακριβώς λόγω της κάθετης πτώσης στη δημόσια εκπαίδευση.