Πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνηση αισθάνονται αμηχανία, διότι δεν μπορούν να εφαρμόσουν τις «αριστερές» πολιτικές που θα ήθελαν.

Το πρόβλημα όμως της κυβέρνησης μέχρι τώρα δεν προέρχεται τόσο από το ότι εφαρμόζει «δεξιά» πολιτική, στο πλαίσιο της εφαρμογής των μνημονίων, όσο από το γεγονός ότι εμφανίζεται… αδέξια στην άσκηση πολιτικής.

Δεν θα σχολιάσω τα επικοινωνιακά «φάουλ» (όπως οι «χαριτωμένες» -για να το πούμε κομψά- δηλώσεις του Θ. Δρίτσα για τον ΟΛΠ), στα οποία έχουν κατά καιρούς υποπέσει διάφορα στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματος, θα μείνω στο κεφαλαιώδους σημασίας γεγονός ότι δεν δείχνουν να έχουν αντιληφθεί ακόμη πλήρως τέσσερα εξαιρετικά σημαντικά στοιχεία:

Πολύς λόγος έγινε το τελευταίο διάστημα για τις δηλώσεις Βαρουφάκη, περί εναλλακτικού σχεδίου Β ή Χ στην περίπτωση μιας εξόδου από το ευρώ.

Πραγματικά δεν μπορώ να αντιληφθώ την κριτική στην ύπαρξη ενός εναλλακτικού σχεδίου, παρότι μπορώ να αντιληφθώ πλήρως την πολιτική κριτική που ασκείται στο πρόσωπο και στις διαπραγματευτικές πράξεις και παραλήψεις του ίδιου του Βαρουφάκη.

Ένα εναλλακτικό σχέδιο θα έπρεπε να υπάρχει, χωρίς βεβαίως να… διαφημίζεται, μακριά από τη δημοσιότητα, εδώ και πολλά χρόνια!

Η ατμόσφαιρα που καλλιεργείται γύρω από την επίλυση του ασφαλιστικού αρχίζει να θυμίζει την επί ΠΑΣΟΚ περίοδο, όταν ο τότε αρμόδιος υπουργός Τάσος Γιαννίτσης επιχείρησε να βάλει μια τάξη και βρήκε απέναντι όχι μόνον όλους τους κοινωνικούς/συνδικαλιστικούς φορείς, αλλά και το σύνολο των πολιτικών κομμάτων.

Για την τότε κυβέρνηση υπήρχε η απλή λύση της αναδίπλωσης. Αφησε το θέμα για κάποιους επόμενους, με τη διαφορά βεβαίως ότι αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που σήμερα η κατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος είναι συνολικά τόσο κρίσιμη.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η φοροδιαφυγή και το δαιδαλώδες φορολογικό πλαίσιο της Ελλάδας που την έχει εκθρέψει επί δεκαετίες είναι ίσως το πλέον θεμελιώδες ζήτημα που καλείται να λύσει η κυβέρνηση.

Διότι είτε μιλάμε για ανάπτυξη, είτε για κοινωνική πολιτική, είτε ακόμη και για το ασφαλιστικό πρόβλημα, η φοροδιαφυγή και το σχεδόν απόλυτα συνδεδεμένο πρόβλημα της εισφοροδιαφυγής αποτελούν ουσιαστική τροχοπέδη.

Σε ό,τι αφορά στην ανάπτυξη, είναι σαφές ότι η φοροδιαφυγή, όπως και η «μαύρη» εργασία, συνιστά νόθευση του ανταγωνισμού, έναντι εταιριών και επαγγελματιών που είτε ακούσια (λόγω μεγάλου μεγέθους και αυστηρότερων μορφών τήρησης βιβλίων), είτε εκούσια, τηρούν τις ανάλογες υποχρεώσεις.

Η αποδοχή εκ μέρους των κοινωνικών εταίρων μιας μικρής αύξησης στις εργοδοτικές εισφορές, προκειμένου να προστατευθούν οι συντάξεις, αποτελεί μια νίκη της συναίνεσης αλλά και της κοινής λογικής, σε μια κρίσιμη περίοδο για τη χώρα.

Προφανώς, η αύξηση των εισφορών αποτελεί ένα ακόμη πλήγμα για τις ελληνικές επιχειρήσεις που προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα εξαιρετικά δύσκολο περιβάλλον, καμία αμφιβολία δεν πρέπει να υπάρχει για τούτο.

Ωστόσο οι επιχειρήσεις δεν λειτουργούν «εν κενώ». Είναι κι αυτές κομμάτι της κοινωνίας κι επηρεάζονται απ' όσα συμβαίνουν σε αυτή. Σε αυτό το πλαίσιο, η «θυσία» αυτή επιφέρει άλλα, έμμεσα, θετικά αποτελέσματα. Υποβοηθά τη χώρα να περάσει την κρίσιμη πρώτη αξιολόγηση, δείχνει στην κοινωνία ότι οι εργοδότες είναι πρόθυμοι να αναλάβουν μερίδιο βάρους και περιορίζει την αβεβαιότητα. Στα θετικά θα πρέπει να προσμετρηθεί και η υπόσχεση που πήραν για συνεργασία με την κυβέρνηση, προκειμένου να δοθούν κίνητρα για επενδύσεις και ανάπτυξη.