Λόγω του ενδιαφέροντος που είχε το θέμα μας για τα Panama Papers, την Κύπρο και το ξέπλυμα χρήματος, αλλά και τα ερωτήματα αναγνωστών για την υπόθεση Μιλόσεβιτς, η στήλη αναδημοσιεύει σήμερα αυτούσιο, εξαιρετικά αποκαλυπτικό άρθρο που είχαν δημοσιεύσει οι Financial Times στις 25 Ιουλίου του 2002, για την πολύκροτη αυτή ιστορία, που παραμένει καυτή και επίκαιρη:

«Τα αστραφτερά κεντρικά γραφεία από γυαλί και ατσάλι της Λαϊκής Τράπεζας της Κύπρου έρχονται σε οξεία αντίθεση με τα διακριτικά κτίρια γραφείων στα οποία στεγάζονται οι περισσότερες ελληνοκυπριακές εταιρείες.

Παρά τους υψηλούς τόνους που είχαν προηγηθεί, η συζήτηση στη Βουλή περί διαφθοράς, διαπλοκής και Δικαιοσύνης, αποδείχτηκε μάλλον… άσφαιρη. Συγκλονιστικές αποκαλύψεις δεν υπήρξαν και πέρα από την εξαγγελία της κυβέρνησης για τη διερεύνηση των δανείων σε κόμματα και ΜΜΕ, δεν υπήρξαν αποφάσεις που να οδηγούν στο σημαντικότερο ζητούμενο:

Ότι τα φαινόμενα του παρελθόντος δεν θα επαναληφθούν και στο μέλλον.

Οι αψιμαχίες μεταξύ των πολιτικών κομμάτων για το αν εκείνοι ή οι «άλλοι» έκαναν περισσότερες ατασθαλίες, τότε ή τώρα, παρότι προς το παρόν αποτελούν προνομιακό πεδίο αντιπαράθεσης για μια κυβέρνηση που δεν έχει ακόμη «παρελθόν», ουδέν προσφέρουν στη χώρα.

Διάχυτη είναι πλέον στην αγορά η ανησυχία για το γεγονός ότι η διαδικασία της αξιολόγησης τραβάει σε μάκρος, καθώς σε πολλούς θυμίζει τα όσα συνέβησαν πέρυσι την άνοιξη και το καλοκαίρι, με την περίφημη πλέον διαπραγμάτευση.

Στη διάρκεια της οποίας, όπως εκ των υστέρων κατέστη προφανές, ο χρόνος ροκανίστηκε σε βάρος της χώρας, προκειμένου «να τα βρουν» μεταξύ τους οι θεσμοί.

Μόνο που όταν «τα βρήκαν», το σημείο στο οποίο συνέκλιναν δεν ήταν καθόλου αρεστό (και δικαίως) στην ελληνική κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν τα όσα συνέβησαν.

Οι κωμικοτραγικές εντάσεις που ακολούθησαν το πρόσφατο γλωσσικό ολίσθημα Μουζάλα, σε σχέση με την ΠΓΔΜ, φέρνουν στην επιφάνεια τη μεγάλη αδυναμία των «πολυσυλλεκτικών» κομμάτων, σε εποχές κοινωνικής έντασης και οικονομικής δυσπραγίας.

Σε αυτές τις εποχές, παρατηρείται σχεδόν πάντα η εμφάνιση/ενίσχυση ακραίων πολιτικών σχηματισμών, συχνά με υπερ-εθνικιστική «ατζέντα», με βασικό χαρακτηριστικό ότι προβάλλουν απόλυτες «αντι-θέσεις». Στην περίπτωσή μας είναι αντίθετα στα μνημόνια, στην Ευρώπη, στο ΝΑΤΟ, στην οικονομική πολιτική, αλλά χωρίς να έχουν θέσεις, με τη μορφή της βιώσιμης εναλλακτικής λύσης.

Ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες για τον ελαφρώς προβοκατόρικο τίτλο, αλλά αυτή η γελοιότητα που εξακολουθεί να βασιλεύει στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, με αντικειμενικό στόχο την άγρα επιφανειακά δήθεν «πατριωτικών» και ουσιαστικά… ανόητων ψήφων, από αυτούς που υπάρχουν πολλοί στη χώρα μας, έχει καταντήσει άνω ποταμών.

Για ένα ατυχές γλωσσικό ολίσθημα του υπουργού Μετανάστευσης Γιάννη Μουζάλα (που συνέβη σε μαγνητοσκοπημένη συνέντευξη στον ΣΚΑΪ), οι «υπερπατριώτες» της Χρυσής Αυγής τον κατηγόρησαν για εσχάτη προδοσία, οπότε υποθέτουμε, μια καλή ποινή θα ήταν να… εκτελεστεί, μετά από ένα γρήγορο στρατοδικείο, ή να κρεμαστεί στο Σύνταγμα για παραδειγματισμό.