Με δεδομένα τα όσα αποκαλυπτικά συνέβησαν το προηγούμενο έτος, είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, της πολιτικής αλλά και των media εξακολουθεί να σφυρίζει αμέριμνα μπροστά στις σκληρές αλήθειες της κρίσης.

Και γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακό, αν αναλογιστούμε ότι πέραν της εσωτερικής κρίσης, η χώρα μας πρέπει πλέον να αντιμετωπίσει και την πρόκληση του προσφυγικού ζητήματος, στο πλαίσιο του οποίου κινδυνεύει να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος της Ευρώπης.

Δυστυχώς, το γεγονός ότι η χώρα παραλίγο να βρεθεί έξω από το ευρώ, το προηγούμενο καλοκαίρι (διαλύοντας στην πορεία τις ψευδαισθήσεις της κυβέρνησης Τσίπρα σε ό,τι αφορά στις δυνατότητες μεγάλων ελιγμών), οδήγησε σε μια εντελώς περιστασιακή συναίνεση των κομμάτων αλλά και της κοινωνίας στην υπογραφή του τρίτου μνημονίου.

Τα τελευταία χρόνια οι περισσότεροι από τους πολιτικούς μας αναλώνονται σε ρηχές «αναμετρήσεις» τηλεοπτικού κυρίως χαρακτήρα, για το αν η χώρα χρειάζεται περισσότερο ή λιγότερο δημόσιο, χωρίς να θίγουν το ουσιαστικότερο ζήτημα, που είναι ότι η χώρα χρειάζεται καλύτερο και πιο αποτελεσματικό δημόσιο τομέα.

Δυστυχώς, από την προηγούμενη υπερβολή του μέσου Nεοέλληνα, που ήθελε να βολέψει «το παιδί» στο δημόσιο για τη «σιγουριά», φτάσαμε στην υπερβολή της σχεδόν πλήρους απαξίωσης του δημοσίου στα μάτια ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας, χωρίς ποτέ να περάσουμε από τη μέση οδό.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χώρα βρίσκεται πλέον σε συμπληγάδες. Ο συνδυασμός των οικονομικών προβλημάτων, της βεβαρυμένης κοινωνικής συνοχής και της απειλής από το λεγόμενο προσφυγικό είναι εκρηκτικός, σε βαθμό πρωτόγνωρο για την πρόσφατη ιστορία της χώρας.

Κι αυτό δεν αποτελεί δημοσιογραφική υπερβολή. Όπως επισημάναμε σε προηγούμενα σημειώματα, το προσφυγικό είναι πλέον το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα για όλη την Ευρώπη, ενώ η Ελλάδα κινδυνεύει, εξαιτίας των οικονομικών εξαρτήσεων που επέφερε η χρεοκοπία, αλλά και της γεωγραφικής της θέσης, να καταστεί βολικός «αποδιοπομπαίος τράγος», εις βάρος όλων των εθνικών της συμφερόντων. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτόν τον κίνδυνο δεν τον εντοπίζουν μόνο εγχώριες αναλύσεις αλλά και έγκριτα μέσα όπως οι Financial Times (διαβάστε σχετικά εδώ) και το think tank της Stratfor (δείτε την ανάλυση εδώ).

Πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνηση αισθάνονται αμηχανία, διότι δεν μπορούν να εφαρμόσουν τις «αριστερές» πολιτικές που θα ήθελαν.

Το πρόβλημα όμως της κυβέρνησης μέχρι τώρα δεν προέρχεται τόσο από το ότι εφαρμόζει «δεξιά» πολιτική, στο πλαίσιο της εφαρμογής των μνημονίων, όσο από το γεγονός ότι εμφανίζεται… αδέξια στην άσκηση πολιτικής.

Δεν θα σχολιάσω τα επικοινωνιακά «φάουλ» (όπως οι «χαριτωμένες» -για να το πούμε κομψά- δηλώσεις του Θ. Δρίτσα για τον ΟΛΠ), στα οποία έχουν κατά καιρούς υποπέσει διάφορα στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματος, θα μείνω στο κεφαλαιώδους σημασίας γεγονός ότι δεν δείχνουν να έχουν αντιληφθεί ακόμη πλήρως τέσσερα εξαιρετικά σημαντικά στοιχεία:

Πολύς λόγος έγινε το τελευταίο διάστημα για τις δηλώσεις Βαρουφάκη, περί εναλλακτικού σχεδίου Β ή Χ στην περίπτωση μιας εξόδου από το ευρώ.

Πραγματικά δεν μπορώ να αντιληφθώ την κριτική στην ύπαρξη ενός εναλλακτικού σχεδίου, παρότι μπορώ να αντιληφθώ πλήρως την πολιτική κριτική που ασκείται στο πρόσωπο και στις διαπραγματευτικές πράξεις και παραλήψεις του ίδιου του Βαρουφάκη.

Ένα εναλλακτικό σχέδιο θα έπρεπε να υπάρχει, χωρίς βεβαίως να… διαφημίζεται, μακριά από τη δημοσιότητα, εδώ και πολλά χρόνια!