To 2010 η κυβέρνηση Παπανδρέου έφερε στη Βουλή ένα μνημόνιο στο οποίο οι αριθμοί «δεν έβγαιναν» με τίποτα! Όλο το κείμενο αυτού του μνημονίου ενσωμάτωνε περισσότερο πολιτικές ανάγκες των δανειστών, παρά την οποιαδήποτε οικονομική λογική.

Θεωρούσε ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να επιτύχει οικονομικές και λειτουργικές επιδόσεις επιπέδου Γερμανίας και ότι θα επιτύγχανε αύξηση ΑΕΠ ανάλογη με αυτή αναπτυσσόμενης αγοράς, προκειμένου να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μέσα σε τρία χρόνια η χώρα μας θα μπορούσε να αποπληρώσει τόσο τις ήδη υφιστάμενες, όσο και τις νέες υποχρεώσεις που αναλάμβανε!

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εάν δεν κλείσει σύντομα η περίφημη διαπραγμάτευση με τους δανειστές και οδεύσουμε σε μια νέα κρίση, αντίστοιχη αυτής του 2015, αν και πιθανώς με νέα χαρακτηριστικά, τα πράγματα θα είναι εξαιρετικά δύσκολα για τη χώρα.

Αυτό όμως, δυστυχώς, δεν σημαίνει ότι εάν ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, με μια μορφή μέτρων σε «ρεζέρβα», η κατάσταση θα είναι ρόδινη. Τα μέτρα που καλείται να λάβει άμεσα η κυβέρνηση, αλλά και εκείνα που προβλέπεται να ακολουθήσουν στη συνέχεια, εφόσον δεν επιτευχθούν οι στόχοι, είναι δυσβάσταχτα και έχουν σαφώς υφεσιακή επίπτωση.

Είτε με τα «έκτακτα» μέτρα, είτε χωρίς, παραμένει δεδομένη η υπερβολική επιβάρυνση μεγάλης μερίδας της κοινωνίας, από άμεσους και έμμεσους φόρους. Κι αυτό, η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης, ακόμα και αν απαιτηθεί Σύνοδος Κορυφής μετά τις τελευταίες εξελίξεις, δεν πρόκειται να το αλλάξει.

Η μέχρι τώρα λογική της κυβέρνησης είναι διαφανής κι έχει αναλυθεί διεξοδικά σε προηγούμενα σημειώματα. Επιχειρεί μια «αναδιανομή της μιζέριας» μεταξύ εισοδηματικών τάξεων, μην έχοντας δυνατότητα ούτε για ουσιώδεις ελαφρύνσεις, ούτε και για ουσιώδεις παροχές. Ωστόσο η τακτική αυτή οδηγεί σε αδιέξοδο, για λόγους που θα εξηγηθούν άμεσα.

Το πρόσφατο φιάσκο της ΟΝΝΕΔ απέδειξε περίτρανα τα εσωτερικά προβλήματα που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει η Νέα Δημοκρατία, παρά την επιφανειακή «συνένωση» κατόπιν της εκλογής νέου προέδρου του κόμματος.

Η ακαριαία και δυναμική αντίδραση του Κυριάκου Μητσοτάκη δείχνει πως έχει αντιληφθεί ότι αν δεν κινηθεί με συγκεκριμένο τρόπο, κινδυνεύει να καταστεί αιχμάλωτος των εσωτερικών αντιθέσεων και ισορροπιών. Τούτο, όμως, ουδόλως προεξοφλεί το αποτέλεσμα της προσπάθειας που προφανώς θα καταβάλει, ώστε να κρατήσει πειστικά τα ηνία του κόμματος.

Απαράδεκτες εκφράσεις και συνεχής ένταση στη Βουλή, που σε κάνει να αναπολείς περασμένες εποχές, όταν η ρητορική είχε πραγματικά σημαντική παρουσία στα έδρανά της. Τηλεοπτικοί καλεσμένοι και «παράθυρα» που συναγωνίζονται ποιος θα φωνάξει περισσότερο, ποιος θα πει την πιο προκλητική ατάκα, διότι ακόμη κι αν δεν είναι οξύθυμοι και υπερβολικοί εκ χαρακτήρος, έτσι τους δασκαλεύουν οι «σύμβουλοι επικοινωνίας». Διότι, όπως υποστηρίζουν, αυτό «περνάει» στην τηλεόραση κι επιπροσθέτως, διότι τα λογής λογής επεισόδια ανεβάζουν γενικώς την τηλεθέαση και την προβολή.