Απαράδεκτες εκφράσεις και συνεχής ένταση στη Βουλή, που σε κάνει να αναπολείς περασμένες εποχές, όταν η ρητορική είχε πραγματικά σημαντική παρουσία στα έδρανά της. Τηλεοπτικοί καλεσμένοι και «παράθυρα» που συναγωνίζονται ποιος θα φωνάξει περισσότερο, ποιος θα πει την πιο προκλητική ατάκα, διότι ακόμη κι αν δεν είναι οξύθυμοι και υπερβολικοί εκ χαρακτήρος, έτσι τους δασκαλεύουν οι «σύμβουλοι επικοινωνίας». Διότι, όπως υποστηρίζουν, αυτό «περνάει» στην τηλεόραση κι επιπροσθέτως, διότι τα λογής λογής επεισόδια ανεβάζουν γενικώς την τηλεθέαση και την προβολή.
Φαίνεται πως το να είναι κάποιος αγενής, ακόμη και εντελώς ανάγωγος, έχει αναχθεί σε προσόν για τη σημερινή πολιτική ζωή, ενώ παλαιότερα τουλάχιστον ήταν χαρακτηριστικό ορισμένων «γραφικών» πολιτικών προσώπων, που είχαν επιλέξει συγκεκριμένο κοινό, στο οποίο και απευθύνονταν.
Όσο για τον «τσαμπουκά», αυτός πια έχει σχεδόν θεοποιηθεί, ίσως ως ψυχολογικά αρεστός σε μια κοινωνία που έχει βρεθεί ανυπεράσπιστη, εδώ και χρόνια, απέναντι στα δεινά των βαριών λαθών του παρελθόντος κι εκτονώνει την πραγματική αδυναμία της στην αναζήτηση της δήθεν «δυναμικής» εικόνας.
Το πρόσφατο περιστατικό με τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας Παύλο Πολάκη, που σε δημόσια ομιλία του ανέφερε περίπου ότι θα έπρεπε να χώσει τρία μέτρα κάτω από τη γη τον δημοσιογράφο που τον προσέβαλε, εντάσσεται προφανώς σε αυτή την αντίληψη περί πολιτικού που έχει «τσαμπουκά» και φέρεται όπως ο «λεβέντης» της διπλανής πόρτας, που δεν σηκώνει μύγες στο σπαθί του. Απαντά στις προσβολές χειροδικώντας.
Μακριά από μας, ως φαίνεται, η παλαιά αντίληψη περί πολιτικής που ήθελε τους πολιτικούς να αποτελούν παράδειγμα πολιτισμού, έστω κι ελιτίστικα, ακριβώς όπως και οι εφημερίδες έπαψαν προ πολλού να αποτελούν οδηγούς για τη σωστή χρήση των ελληνικών, παρέα βεβαίως και με τα ηλεκτρονικά μέσα.
Διότι από αυτό τον κατήφορο δεν έχουμε γλιτώσει κι εμείς οι δημοσιογράφοι. Ορθώς εγκαλείται ο υπουργός για τις τσαμπουκάδικες εκφράσεις του. Δεν είδα όμως να εγκαλείται και ο συνάδελφος δημοσιογράφος Αιμίλιος Νεγκής, για το γεγονός ότι στη διάρκεια αυτής της περιβόητης πλέον συνέντευξης Τύπου των υπουργών Υγείας, πρώτα είπε στον υπουργό Υγείας Ανδρέα Ξανθό ότι λέει πολιτικές… μπαρούφες, κι εν συνεχεία του είπε «να πάρετε το σκυλί που φωνάζει από δίπλα σας», εννοώντας ξεκάθαρα τον επίσης παριστάμενο υπουργό, τον κ. Πολάκη!
Τέτοιες πεζοδρομιακές εκφράσεις, ακριβώς όπως δεν θα έπρεπε να έχουν θέση στην πολιτική (ας όψεται εν μέρει γι' αυτό και ο κατά τα λοιπά συμπαθής Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ο οποίος ακόμη κι ενόσω ήταν πρόεδρος της Βουλής πολλάκις υπέπεσε σε λεκτικά ατοπήματα), έτσι δεν πρέπει να έχουν θέση και στη δημοσιογραφία.
Κι από αυτή την άποψη είναι θλιβερό το γεγονός ότι η ΕΣΗΕΑ ουδόλως αναφέρθηκε στον δημοσιογράφο, κατά την έκδοση σχετικής ανακοίνωσης. Θλιβερό μεν αλλά αναμενόμενο, αν σκεφτούμε ότι ουδεμία ανακοίνωση υπήρξε και για την υπόθεση των δημοσιογράφων που κατηγορούνται ως εκβιαστές!
Ορισμένοι ίσως αντιτάξουν ότι δίνουμε ιδιαίτερο βάρος σε λεκτικές εκφράσεις και συμπεριφορές, την ώρα που «ο κόσμος καίγεται». Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Οι εκφράσεις και οι συμπεριφορές, κατά τον δημόσιο διάλογο, αλλά και ο βαθμός αποδοχής τους από ένα μέρος του κοινωνικού συνόλου δείχνουν τάσεις απόλυτου ευτελισμού, πλήρους απαξίωσης των θεσμών.
Πρόκειται δε για μία ακόμη μορφή «λαϊκισμού» που απευθύνεται στα κατώτερα ένστικτα του κοινού, φανερώνοντας ταυτόχρονα και το πραγματικό επίπεδο όχι μόνον εκείνων που συμμετέχουν, αλλά και εκείνων που επιδοκιμάζουν.
Όσο ο κατήφορος αυτός συνεχίζεται, τόσο θα απομακρύνεται και οποιαδήποτε ελπίδα ουσιαστικής ανάκαμψης, ακόμη και οικονομικής. Διότι πραγματική ανάπτυξη, προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, σε μια χώρα που συνεχίζει να βουλιάζει σταδιακά στον βούρκο της απαξίωσης των θεσμών, δεν πρόκειται να υπάρξει.