Διάχυτη είναι πλέον στην αγορά η ανησυχία για το γεγονός ότι η διαδικασία της αξιολόγησης τραβάει σε μάκρος, καθώς σε πολλούς θυμίζει τα όσα συνέβησαν πέρυσι την άνοιξη και το καλοκαίρι, με την περίφημη πλέον διαπραγμάτευση.

Στη διάρκεια της οποίας, όπως εκ των υστέρων κατέστη προφανές, ο χρόνος ροκανίστηκε σε βάρος της χώρας, προκειμένου «να τα βρουν» μεταξύ τους οι θεσμοί.

Μόνο που όταν «τα βρήκαν», το σημείο στο οποίο συνέκλιναν δεν ήταν καθόλου αρεστό (και δικαίως) στην ελληνική κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν τα όσα συνέβησαν.

Οι κωμικοτραγικές εντάσεις που ακολούθησαν το πρόσφατο γλωσσικό ολίσθημα Μουζάλα, σε σχέση με την ΠΓΔΜ, φέρνουν στην επιφάνεια τη μεγάλη αδυναμία των «πολυσυλλεκτικών» κομμάτων, σε εποχές κοινωνικής έντασης και οικονομικής δυσπραγίας.

Σε αυτές τις εποχές, παρατηρείται σχεδόν πάντα η εμφάνιση/ενίσχυση ακραίων πολιτικών σχηματισμών, συχνά με υπερ-εθνικιστική «ατζέντα», με βασικό χαρακτηριστικό ότι προβάλλουν απόλυτες «αντι-θέσεις». Στην περίπτωσή μας είναι αντίθετα στα μνημόνια, στην Ευρώπη, στο ΝΑΤΟ, στην οικονομική πολιτική, αλλά χωρίς να έχουν θέσεις, με τη μορφή της βιώσιμης εναλλακτικής λύσης.

Ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες για τον ελαφρώς προβοκατόρικο τίτλο, αλλά αυτή η γελοιότητα που εξακολουθεί να βασιλεύει στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, με αντικειμενικό στόχο την άγρα επιφανειακά δήθεν «πατριωτικών» και ουσιαστικά… ανόητων ψήφων, από αυτούς που υπάρχουν πολλοί στη χώρα μας, έχει καταντήσει άνω ποταμών.

Για ένα ατυχές γλωσσικό ολίσθημα του υπουργού Μετανάστευσης Γιάννη Μουζάλα (που συνέβη σε μαγνητοσκοπημένη συνέντευξη στον ΣΚΑΪ), οι «υπερπατριώτες» της Χρυσής Αυγής τον κατηγόρησαν για εσχάτη προδοσία, οπότε υποθέτουμε, μια καλή ποινή θα ήταν να… εκτελεστεί, μετά από ένα γρήγορο στρατοδικείο, ή να κρεμαστεί στο Σύνταγμα για παραδειγματισμό.

Ολοένα και περισσότερο εμφανές γίνεται το γεγονός ότι τα σχέδια της κυβέρνησης να κάνει έστω μία επιτυχημένη «αναδιανομή της μιζέριας» (τουλάχιστον έως ότου αρχίσει να εμφανίζεται στον ορίζοντα η προοπτική της ανάπτυξης) σκοντάφτουν στη μεγάλη αργοπορία που παρουσιάζεται σε ό,τι αφορά στην καταπολέμηση της εκτεταμένης φοροδιαφυγής.

Η σημασία που έχει η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, όχι μόνο για την αύξηση των εσόδων του κράτους αλλά και για τη δικαιότερη κατανομή των βαρών κι εν τέλει τη μείωση των ονομαστικών φορολογικών συντελεστών, αλλά και (μέσω καταπολέμησης της εξαιρετικά συγγενούς εισφοροδιαφυγής) για την εξισορρόπηση του ασφαλιστικού, έχει καταστεί σαφής από τις δηλώσεις όχι μόνο στελεχών της κυβέρνησης (όπως ο κ. Τσακαλώτος, που το λέει και το ξαναλέει) αλλά και από τις δηλώσεις ανώτατων αξιωματούχων του ΔΝΤ, Ευρωπαίων γραφειοκρατών, ακόμη και από την πρόσφατη έρευνα του ΟΟΣΑ.

Μέσα στον ορυμαγδό των συνεχών εξελίξεων σε πληθώρα κρίσιμων θεμάτων, στα ψιλά εξακολουθεί να περνάει η υπόθεση των μόλις... 4 δισ. ευρώ που ζητούν οι «αδελφοί» Κύπριοι από την Ελλάδα, για το PSI στα ελληνικά ομόλογα που κατείχε η Λαϊκή Τράπεζα. Ίσως διότι, κατά την ελληνική συνήθεια, ασχολούμαστε μόνο με τα τρέχοντα κι όχι με αυτά που… έρχονται στο κοντινό μέλλον.

Όπως και να ’χει, το γεγονός ότι αυτή η υπόθεση έχει περάσει στο «ντούκου», χωρίς καμία απολύτως τοποθέτηση από την πλευρά των ελληνικών αρχών (τωρινών και προηγούμενων), είναι κυριολεκτικά συνταρακτικό, όχι μόνο διότι το ποσό των 4 δισ. ευρώ είναι ιλιγγιώδες, αλλά και για έναν ακόμη λόγο, όπως τουλάχιστον αναφέρουν δημοσιεύματα του κυπριακού Τύπου.