Ο τρόπος με τον οποίο συζητούνται ευαίσθητα κοινωνικής φύσεως θέματα, όπως οι πλειστηριασμοί και οι απεργίες, στον δημόσιο χώρο, είναι, κατά την άποψη του υπογράφοντος, ενδεικτικός του πόσο μικρά βήματα έχουν γίνει στον τόπο μας, σε ό,τι αφορά την κατανόηση των λαθών που μας οδήγησαν στην κρίση.

Λαθών που παρότι κατέληξαν σε οικονομική καταστροφή, πρωτίστως αφορούσαν, κι εξακολουθούν να αφορούν, θέματα θεσμικού χαρακτήρα και «κρατούσες» αντιλήψεις μεταξύ εκείνων που μετέχουν στον δημόσιο διάλογο αλλά και στη λήψη αποφάσεων.

Το γεγονός ότι το αφιέρωμα των New York Times, World Review, τόσο στη διεθνή έκδοσή του όσο και σε αυτή για την Ελλάδα, σε συνεργασία με το Euro2day.gr, επικεντρώνεται στις σύγχρονες προκλήσεις για τη Δημοκρατία ασφαλώς δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται διεθνώς αυξητική τάση στην εμφάνιση πιο «αυταρχικών» μοντέλων διακυβέρνησης (ενίοτε με τον μανδύα της Δημοκρατίας), ενώ ιδιαίτερα ανησυχητική είναι και η ενίσχυση ακραίων και λαϊκιστικών πολιτικών σχηματισμών σε χώρες με δημοκρατική παράδοση, ακόμη και μέσα στον πυρήνα της Ευρώπης.

To Βitcoin, το πιο πετυχημένο έως στιγμής «ηλεκτρονικό νόμισμα», βρίσκεται πλέον στο επίκεντρο μιας διεθνούς διαμάχης ανάμεσα σε εκείνους που προειδοποιούν ότι είναι «τζόγος» και σε εκείνους που υποστηρίζουν ότι πρόκειται για μια επένδυση που σχεδόν... νομοτελειακά θα φέρει μεγάλα κέρδη.

Πολλοί μάλιστα από τους δεύτερους στηρίζουν την άποψή τους στο ενδιαφέρον που έχει δημιουργηθεί για τα virtual νομίσματα και το ενδεχόμενο έως και να αντικαταστήσουν, κάποια στιγμή, το παραδοσιακό χρήμα.

Το γεγονός όμως ότι πρόσωπα με σημαντική βαρύτητα στον παγκόσμιο χρηματοοικονομικό τομέα, όπως ο πρόεδρος της Τράπεζας της Αγγλίας, σπεύδουν να προειδοποιήσουν για το ενδεχόμενο σημαντικής οικονομικής απώλειας όσους αγοράζουν Bitcoin προκειμένου να «επενδύσουν», δεν αναιρείται από το ενδιαφέρον που εκδηλώνουν σοβαρά χρηματοοικονομικά ιδρύματα για τα κρυπτονομίσματα.

Σε παλαιότερο σχόλιο είχαμε υποστηρίξει ότι κάποια δείγματα διακομματικής συναίνεσης που διαχρονικά εμφανίζονται για τα λεγόμενα «εθνικά θέματα», θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο αν μεταλαμπαδεύονταν και στο θέμα της ελληνικής κρίσης, με κύριο άξονα την ανάπτυξη.

Απ' ό,τι φαίνεται όμως, όχι απλώς η έκκληση αυτή (που δεν έχει διατυπωθεί μόνον από τον υπογράφοντα) δεν εισακούεται, αλλά ως ένδειξη τραγικής ειρωνείας, συμβαίνει το ακριβώς… αντίθετο.

Πλέον ακόμη και εθνικά ζητήματα παρασύρονται στον χείμαρρο μιας ανηλεούς αντιπαράθεσης!

Όλως περιέργως, το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται σε συνεχή αντιπαράθεση με μια «νέα» πυρηνική δύναμη, τη Βόρεια Κορέα, δεν φαίνεται να έχει λάβει τις διαστάσεις που του αξίζει, τουλάχιστον στην ελληνική επικαιρότητα.

Ίσως αυτό να οφείλεται στη σχεδόν καρτουνίστικη υπερβολή των δηλώσεων που κάνουν οι ηγέτες των δύο αντιπάλων, απειλώντας, ενίοτε και διακωμωδώντας, ο ένας τον άλλο, με τρόπο που περισσότερο ίσως θα ταίριαζε σε δύο γραφικούς «νταήδες».

Αυτά όμως δεν αλλάζουν το γεγονός ότι η Βόρεια Κορέα όχι μόνον είναι πυρηνική δύναμη αλλά, σύμφωνα με τις απόψεις αναλυτών, φαίνεται να διαθέτει πλέον διηπειρωτικούς πυραύλους, ικανούς να πλήξουν την ανατολική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών, παρότι παραμένει άγνωστο και εντόνως αμφισβητούμενο, εάν διαθέτει ήδη την τεχνολογία για να τους κατευθύνει ως εκεί αποτελεσματικά. Το βέβαιο είναι ότι κάνει ό,τι μπορεί για να την αποκτήσει.