Ουδείς αμφιβάλλει ότι στη χώρα μας είναι πλέον παράδοση, οι πολιτικοί άλλα να λένε προεκλογικά, άλλα να υπόσχονται κι άλλα να κάνουν όταν έρχεται η ώρα τα λόγια να γίνουν πράξεις. Ωστόσο, έως πρότινος, τουλάχιστον στα εθνικά θέματα, υπήρχε ένας ελάχιστος κοινός παρονομαστής, μια στοιχειώδης έστω συνεννόηση.

Κάτι τέτοιο ωστόσο δεν συνέβη στην περίπτωση της συμφωνίας των Πρεσπών, όπου αντιθέτως παρατηρήθηκε το οξύμωρο να την ψηφίζουν πολιτικά πρόσωπα που εμφανίζονταν επί χρόνια να μην πιστεύουν σε τέτοιου είδους συναινετικές «ευρωπαϊκές» λύσεις, αλλά να μην την ψηφίζουν πρόσωπα τα οποία υπό άλλες συνθήκες, θα ήταν ένθερμοι υποστηρικτές της!

Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να ζητά ξανά εκλογές, κάνοντας λόγο για «κυβέρνηση-κουρελού», με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στην ελληνική Βουλή, ωστόσο τα εδώ τεκταινόμενα ωχριούν μπροστά στα όσα πρωτόγνωρα έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα στη Βουλή της Μεγάλης Βρετανίας, εξαιτίας του Brexit.

Διότι εκεί, η συντηρητική κυβέρνηση είδε την προτεινόμενη συμφωνία για το Brexit να καταψηφίζεται από πολλές δεκάδες βουλευτές του κόμματος (στο σύνολο 118, δηλαδή πάνω από το 1/3 των συντηρητικών βουλευτών!) αλλά και σύσσωμη την αντιπολίτευση, με αποτέλεσμα να υποστεί τη χειρότερη κοινοβουλευτική ήττα από το 1924. Εντούτοις, επιβίωσε της πρότασης μομφής που ακολούθησε, με τη στήριξη και των βουλευτών της που καταψήφισαν τη συμφωνία για το Brexit!

Το αεροδρόμιο Gatwick του Λονδίνου, ένα από τα πιο πολυσύχναστα αεροδρόμια της Μεγάλης Βρετανίας, υποχρεώθηκε πρόσφατα να κλείσει τους διαδρόμους του, εξαιτίας των υπερπτήσεων που πραγματοποιούσαν τηλεχειριζόμενα εναέρια οχήματα, τα γνωστά με τη γενική ονομασία «drones».

Όπως διαβεβαίωσαν οι βρετανικές αρχές, το περιστατικό δεν είχε σχέση με την τρομοκρατία, τα drones δεν ήταν οπλισμένα, ωστόσο ήταν προφανές ότι οι δράστες προχώρησαν εσκεμμένα στην παρακώλυση του αεροδρομίου, με επανειλημμένες υπερπτήσεις που είχαν ως αποτέλεσμα να καθηλωθούν στο αεροδρόμιο πάνω από 10.000 επιβάτες, μέσα στις πρώτες μόνο ώρες του περιστατικού!

Χαμένοι εδώ και χρόνια στον μικρόκοσμο της ελληνικής κρίσης, η κοινωνία παρακολουθεί με τις άκρες του ματιού της τα συμβάντα στην υπόλοιπη Ευρώπη και στον κόσμο. Περιέργως, το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει και με τα πολιτικά κόμματα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το 90%, αν όχι περισσότερο, του δημόσιου λόγου τους.

Εντούτοις, η αλλαγή συνθηκών δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη, καθώς σε ό,τι αφορά τις σχέσεις μας με την Ευρώπη, το ούτως ή άλλως πλαστό δίλημμα «μέσα ή έξω από το ευρώ» έχει αντικατασταθεί από το πιο ρεαλιστικό «με ποιες προϋποθέσεις έχει μέλλον αυτή η Ενωμένη Ευρώπη και το ευρώ», ενώ αντίστοιχα σε διεθνές επίπεδο γίνεται ολοένα και περισσότερο αντιληπτό ότι η εποχή της αμερικανικής μονοκρατορίας βαδίζει ολοταχώς προς το τέλος της, καθώς αναδύεται ένα νέο, «πολυπολικό», πολύ πιο αβέβαιο και ασταθές σκηνικό.

Σε μια περίοδο που η χώρα χρειάζεται επενδύσεις ύψους έως και 100 δισεκατομμυρίων ευρώ, αλλά και σημαντικές συνενώσεις δυνάμεων προκειμένου να αυξηθεί το «μέσο μέγεθος» της ελληνικής επιχείρησης, τα στοιχεία δείχνουν πως, με κάποιες εξαιρέσεις, η εγχώρια αγορά παραμένει σε μεγάλο βαθμό... απαθής.

Οι βασικότερες ενδείξεις περί αυτού προκύπτουν, αφενός, από τα ελάχιστα κεφάλαια που έχουν επαναπατριστεί κατόπιν της μαζικής εξόδου καταθέσεων, ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, κι αφετέρου, από τα ελάχιστα deal συνένωσης που έχουν προκύψει ως σήμερα, με πρωτοβουλία ελληνικών επιχειρηματικών συμφερόντων.