Στην πολιτική -κι όχι μόνον την ελληνική- έχει καθιερωθεί ο ορίζοντας της 4ετίας, το πολύ. Οι «καυτές πατάτες» αποφεύγονται όσο αυτό είναι δυνατό, με σκοπό «να κόψει τον λαιμό του» ο… επόμενος. Για το «κόμμα», αυτό που έχει σημασία δεν είναι να λυθούν προβλήματα με μακροπρόθεσμες βιώσιμες λύσεις, αλλά ναι κερδηθούν πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη, ή έστω να μην καταγραφούν απώλειες. Οι εξαιρέσεις αποτελούν σπάνιο, πολύ σπάνιο φαινόμενο.

Στον χώρο των επιχειρήσεων, το τοπίο είναι αντίστοιχο. Σε αυτή την περίπτωση, το «να ωφεληθούμε εδώ και τώρα» είναι ακόμη πιο έντονο στο εξωτερικό, καθώς εκεί υπάρχουν περισσότερες πολυμετοχικές εταιρείες, στις οποίες ο μάνατζερ δεν είναι και ιδιοκτήτης, να έχει στο νου του και το τι θα γίνει με την περιουσία του αργότερα. Σημασία έχει η πρόσκαιρη επιτυχία και τα παχυλά bonus στο τέλος του χρόνου, πολύ συχνά με τα περίφημα stock options.

Έχουν περάσει περίπου 10 μήνες από τότε που έσκασε η βόμβα των καταγγελιών της QCM για τα Folli Follie, κι ενώ επίκεινται πρόσθετες ποινικές διώξεις για τους μεγαλομετόχους και διοικητές της εταιρείας (δηλαδή την οικογένεια Κουτσολιούτσου και στενούς της συνεργάτες), ένα καυτό ερώτημα έχει μείνει αναπάντητο.

Πώς ο δεύτερος μεγαλύτερος μέτοχος της Folli Follie, δηλαδή ο μεγάλος κινεζικός όμιλος Fosun, που διέθετε υψηλόβαθμη εκπροσώπηση στο διοικητικό συμβούλιο, δεν κατάλαβε τίποτε για την απάτη διαρκείας που συντελείτο;

Τα όσα είπε πρόσφατα κατά την απολογία του ο πρώην «λοχαγός» και μετέπειτα «στρατηγός» του ΠΑΣΟΚ Θεόδωρος Τσουκάτος απλώς επιβεβαιώνουν όσα λίγο-πολύ υποψιάζονταν οι περισσότεροι, εδώ και αρκετά χρόνια.

Η χρηματοδότηση των κομμάτων, παρότι επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή εμάς τους πολίτες, ακριβώς για να μην είναι εκείνα ευάλωτα σε οικονομικές θωπείες, όπως αυτές της Siemens, στην πράξη ενισχύεται ανορθόδοξα, με πολύ μεγάλα ποσά, για λόγους δήθεν «δημοσίων σχέσεων».

Με έναν πραγματικό πακτωλό δισεκατομμυρίων, υποστηρίζει μάλιστα ο κ. Τσουκάτος, μιλώντας για 16 δισεκατομμύρια δραχμές, το 2000, που προφανώς χρησίμευαν όχι μόνο για τη συντήρηση του «μηχανισμού» του κόμματος, προσφέροντας αμοιβή σε διάφορους κομματικά δια-σωληνωμένους, αλλά και για τη δαπάνη τεράστιων ποσών στις προεκλογικές περιόδους.

Έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από τότε που η Ιαπωνία, ένα περιορισμένο σε έκταση νησιωτικό σύμπλεγμα, με πληθυσμό -σήμερα- σχεδόν 130 εκατομμυρίων ανθρώπων, ξεκινώντας από φτηνές αντιγραφές δυτικών προϊόντων, πραγματοποίησε ένα οικονομικό θαύμα, φτάνοντας έως και τη δεύτερη θέση στο παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα.

Με αυτό το δεδομένο, είναι εντελώς παράδοξο που οι πολιτικές «ελίτ» της Δύσης άργησαν τόσο να αντιληφθούν την οικονομική και εν δυνάμει γεωπολιτική απειλή της πολλαπλάσιας σε μέγεθος και πληθυσμό Κίνας, η οποία ακολουθεί εδώ και πολλά χρόνια την παλαιά ιαπωνική πρακτική, πολύ πιο επιθετικά και με εντελώς διαφορετικές γεωπολιτικές βλέψεις.

Εδώ και πολύ καιρό, είναι προφανές ότι υπάρχει εξαιρετικά έντονη όξυνση στο πολιτικό σκηνικό, που ας με συγχωρήσουν οι οπαδοί της, αλλά περισσότερο οφείλεται σε παρασκηνιακούς παράγοντες της πολιτικής και λιγότερο στις «ιδεολογικές» ή «ποιοτικές» διαφορές των πολιτικών αντιπάλων.

Ωστόσο, αρχής γενομένης με την υπόθεση της συμφωνίας των Πρεσπών, κι ενώ πλησιάζουμε προς τις τριπλές εκλογές, η κατάσταση φαίνεται να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Τα περί «προδοσίας» και «ξεπουλήματος» δίνουν και παίρνουν, σε βαθμό που θα έκανε κάθε ανυποψίαστο παρατηρητή που δεν γνωρίζει τι ακριβώς λέει η συμφωνία, να πιστέψει ότι μια ελληνική κυβέρνηση παραχώρησε εδάφη σε κάποια άλλη χώρα.