Η στήλη είχε εξαρχής προειδοποιήσει ότι τα μεγάλα στοιχήματα για την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αφορούν κυρίως το εξωτερικό κι όχι το εσωτερικό, γεγονός που δυστυχώς δείχνει να επαληθεύεται και στην πράξη.

Η εξαγωγική στασιμότητα και η μείωση της βιομηχανικής παραγωγής, σύμφωνα με τα νέα στοιχεία, δεν συμβαίνουν ανεξάρτητα από τις διεθνείς οικονομικές και γεωπολιτικές εξελίξεις, ενώ είναι σαφές ότι η αύξηση των εντάσεων στην ευρύτερη περιοχή, της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, αλλά και στις σχέσεις μας με την Τουρκία, δύναται να επηρεάσουν όχι μόνο έμμεσα (μέσω της τιμής του πετρελαίου και της αναταραχής στις αγορές) αλλά και άμεσα, σε ό,τι αφορά τον τουρισμό και δευτερευόντως τις εξαγωγές.

Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια αναζωπύρωση των κινητοποιήσεων, σε μέρος του ιδιωτικού αλλά και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που πίσω της υποκρύπτει μια «μάχη» διατήρησης προνομίων, τα οποία, για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, ουδέποτε απόλαυσε η πλειονότητα των εργαζομένων.

Είναι χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, ότι στον τραπεζικό τομέα, που πρακτικά χρεοκόπησε μέσα στην κρίση, αφορμή για τις τελευταίες κινητοποιήσεις είναι κάποιες απολύσεις «για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες». Που σημαίνει ότι ενώ ο κλάδος πέρασε δια πυρός και σιδήρου -και διασώθηκε με χρήματα των φορολογούμενων-, η μείωση των θέσεων εργασίας επήλθε μέσω προγραμμάτων εθελουσίας εξόδου, με πολύ σημαντικές απολαβές, που δεν συνέβησαν σχεδόν σε κανέναν άλλο κλάδο της οικονομίας.

Ουδείς μπορεί να κατηγορήσει τον Ευάγγελο Βενιζέλο για έλλειψη γνώσης, εμπειρίας ή ευφυΐας. Σήμερα μάλιστα, που ενεργεί «απελεύθερος» από τα δεσμά των δημόσιων αξιωμάτων (τα οποία αναπόφευκτα υποχρεώνουν τον κάτοχό τους σε σχετικό εγκλωβισμό εντός κάποιας κομματικής ή κυβερνητικής γραμμής), ίσως η δημόσια άποψή του σε κρίσιμα θέματα να έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία.

Δεν είναι τυχαίο ότι προ εβδομάδος, ο κ. Βενιζέλος επέλεξε να αρθρογραφήσει για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, μέσα από το βήμα της «Καθημερινής».

Φαίνεται ότι μετά την «αψιμαχία» με τους τραπεζίτες, με την οποία ασχολήθηκε πρόσφατα η στήλη, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, δια στόματος του ιδίου, δηλαδή σε ανώτατο επίπεδο, καταπιάνεται τώρα με τον -επίσης στρατηγικό για την οικονομία- κλάδο των Telecoms.

Τι είπε απερίφραστα ο Κυριάκος Μητσοτάκης: ότι «το κόστος των δεδομένων στη χώρα μας παραμένει πολύ υψηλό», τονίζοντας πως «είναι αναγκαίο οι πάροχοι κινητής τηλεφωνίας να αναπροσαρμόσουν τις τιμολογιακές τους πολιτικές προς τα κάτω. Καθαρές κουβέντες, καθαρές λύσεις».

Δεν θα αρέσει ίσως αυτό στην ηγεσία των «53» που έσπευσαν να εκδώσουν προ ημερών «κριτική» ανακοίνωση, με εμφανή στόχο τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά σε πολύ κόσμο απλώς έφεραν στο νου την περίφημη ατάκα του αείμνηστου Άκη Κατσιφάρα, «αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας».

Οι πολυκατοικίες της Αθήνας έχουν βεβαίως πάψει προ πολλού να έχουν θυρωρούς, ωστόσο το νόημα της γνωστής ατάκας παραμένει αναλλοίωτο. Διότι σε όσους δεν ανήκουν στον σκληρό πυρήνα του «παλαιού» ΣΥΡΙΖΑ, εκείνου που κινείτο μεταξύ του 3% και του 5% στα καλύτερά του, είναι καλώς ή κακώς πρόδηλο ότι πέρα από τις «συνθήκες» (που έπαιξαν κι εκείνες πολύ σημαντικό ρόλο), η αναρρίχηση στην εξουσία και η μετεξέλιξη σε ένα κόμμα ικανό να την ασκήσει, αλλά και να παραμείνει αξιωματική αντιπολίτευση, με ποσοστό της τάξεως του 31%, οφείλεται πρωτίστως στην ηγετική φυσιογνωμία και στην ευρύτερη πολιτική εμβέλεια του αρχηγού του. Του Αλέξη Τσίπρα.