Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια αναζωπύρωση των κινητοποιήσεων, σε μέρος του ιδιωτικού αλλά και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που πίσω της υποκρύπτει μια «μάχη» διατήρησης προνομίων, τα οποία, για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, ουδέποτε απόλαυσε η πλειονότητα των εργαζομένων.
Είναι χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, ότι στον τραπεζικό τομέα, που πρακτικά χρεοκόπησε μέσα στην κρίση, αφορμή για τις τελευταίες κινητοποιήσεις είναι κάποιες απολύσεις «για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες». Που σημαίνει ότι ενώ ο κλάδος πέρασε δια πυρός και σιδήρου -και διασώθηκε με χρήματα των φορολογούμενων-, η μείωση των θέσεων εργασίας επήλθε μέσω προγραμμάτων εθελουσίας εξόδου, με πολύ σημαντικές απολαβές, που δεν συνέβησαν σχεδόν σε κανέναν άλλο κλάδο της οικονομίας.
Χαρακτηριστική επίσης είναι και η πρόσφατη κινητοποίηση στο μετρό, με αφορμή το γεγονός ότι κάποιοι υπάλληλοι που είχαν αποσπαστεί σε άλλες υπηρεσίες, κλήθηκαν να επιστρέψουν στα εκδοτήρια.
Τα προνόμια σε ορισμένους χώρους του ευρύτερου δημόσιου τομέα και σε κάποιους κλάδους είναι φαινόμενο δεκαετιών, καθώς χτίστηκαν σε αγαστή συνεργασία με τις διοικήσεις των συγκεκριμένων επιχειρήσεων, στην περίπτωση δε του δημόσιου τομέα, που αποτελεί και το αρχέτυπο τέτοιου είδους καταστάσεων, διορισμένων διοικήσεων που εξυπηρετούσαν μικροκομματικές σκοπιμότητες. Κι αναμφίβολα τέτοιου είδους συναλλαγές σε βάρος της ευρύτερης κοινωνίας κατέληξαν να αποτελούν καθεστώς ή, αν προτιμάτε, «κεκτημένο», προκαλώντας συμπεριφορές και συνήθειες που δεν αλλάζουν εύκολα.
Τώρα όμως, βρισκόμαστε σε μια περίοδο κατά την οποία: α) μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας έχει νιώσει στο πετσί του σημαντικές μειώσεις αποδοχών ή ακόμη χειρότερα, απώλεια εργασίας, χωρίς να υπάρχουν αντίστοιχες αντιδράσεις και β) οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν στιγματιστεί από τις προκλητικές, ενίοτε και εντελώς αμφιλεγόμενες, πρακτικές του πρόσφατου παρελθόντος, ιδίως στον δημόσιο τομέα, αλλά όχι μόνο σε αυτόν.
Κι εδώ ελλοχεύει ένας κίνδυνος, που ίσως δεν συνειδητοποιούν όσοι προχωρούν σήμερα σε «δυναμικές κινητοποιήσεις» και «επαναστατική γυμναστική» με νοοτροπία του παρελθόντος: Ο κίνδυνος να γυρίσει εντελώς το εκκρεμές, προς όφελος των εργοδοτών, μέσα από την «καταδίκη» τέτοιου είδους κινητοποιήσεων, τόσο στους χώρους εργασίας, όσο και στην ευρύτερη κοινωνία. Και τότε, μαζί με τα ξερά θα καίγονται και τα χλωρά, καθώς οι απαξιωμένες ηγεσίες θα αδυνατούν να συσπειρώσουν κόσμο, ακόμη κι όταν παρουσιαστεί πραγματική ανάγκη!
Ζώντας στη Μεσόγειο, προφανώς η ελληνική κοινωνία δεν πρόκειται να ασπαστεί με ευκολία πρακτικές βόρειων κρατών της Ευρώπης ή ακόμη περισσότερο των ΗΠΑ, σε ό,τι αφορά τις εργασιακές σχέσεις. Ωστόσο, η έντονη αίσθηση «ανισότητας» που δημιουργούν στην ευρύτερη κοινή γνώμη, οι παράλογες διεκδικήσεις ορισμένων ευνοημένων κλάδων δημιουργεί πλέον «κλίμα» που υποθάλπει την επικράτηση αντίστοιχων τάσεων. Ακόμη και με τη λογική του «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα»!
Με άλλα λόγια, τόσο οι «κατεστημένες» συνδικαλιστικές ηγεσίες, που βαρύνονται κατά περίπτωση κι από «αμαρτίες» του παρελθόντος, όσο και οι νεότερες φουρνιές, θα πρέπει έγκαιρα να λάβουν υπόψη τους τις τάσεις που διαμορφώνονται όχι μόνο στη «βάση» του εργασιακού τους χώρου αλλά και τις τάσεις στην ευρύτερη κοινωνία.
Να αναλογιστούν έγκαιρα ότι ο περιορισμός του πανεπιστημιακού ασύλου έτυχε της αποδοχής της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης, να αφουγκραστούν την αντίδραση της κοινωνίας σε θέματα «ανομίας», ακόμη και στο ζήτημα της ταλαιπωρίας του συνόλου από μυριάδες «κινητοποιήσεις», που σε πλείστες περιπτώσεις αφορούν μερικές δεκάδες άτομα. Να συνειδητοποιήσουν πόσο μεγάλο ρόλο έπαιξε η ασυδοσία δεκαετιών που προηγήθηκε.
Ώστε να βγάλουν τα συμπεράσματά τους, πριν τους παρασύρει το εκκρεμές.
ΥΓ: Τα παραπάνω δεν αναιρούν το γεγονός ότι με εξαιρέσεις φωτεινές, που όμως δεν αποτελούν πλειονότητα, κι από την πλευρά των εργοδοτών δεν υπάρχει ακόμη στην Ελλάδα καθιέρωση των σύγχρονων μεθόδων διοίκησης ανθρώπινου δυναμικού, ή ουσιαστική κατανόηση της σημασίας που έχει το εργασιακό κλίμα στην πρόοδο μιας επιχείρησης. Και κυρίως της σημασίας του ανθρώπινου κεφαλαίου στην επίτευξη των στόχων. Γι' αυτό άλλωστε και είναι σπάνιο το φαινόμενο συστηματικής επιμόρφωσης/εκπαίδευσης των εργαζομένων, προκειμένου οι ίδιοι ατομικά να ανελιχθούν και η επιχείρηση συνολικά να αυξάνει τις επιδόσεις της.