Πριν ακόμη από τις εθνικές εκλογές, το Euro2day.gr είχε καυτηριάσει εντονότατα την πρόθεση της τότε κυβέρνησης όχι απλώς να συνεχίσει την αγορά τηλεοπτικών δικαιωμάτων για τις ομάδες που σε προηγούμενα χρόνια είχαν μείνει χωρίς τηλεοπτική στέγη (με δική τους πρακτικά επιλογή), αλλά και να προχωρήσει στην εξαγορά δικαιωμάτων και άλλων -μεγάλων- ομάδων, εισερχόμενη ως «παίκτης» σε μια έως πρότινος «ιδιωτική αγορά».
Κι όλα αυτά ελάχιστα προ των εκλογών, γεγονός που απέτρεψε τελικά και το εγχείρημα. Πλην, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ και από τη θέση της αντιπολίτευσης, φαίνεται να επιμένει στην έμμεση «κρατικοποίηση» του επαγγελματικού, παρακαλώ, ποδοσφαίρου (τα τηλεοπτικά δικαιώματα αποτελούν πολύ μεγάλο ποσοστό των συνολικών εσόδων των ΠΑΕ), προτείνοντας ανερυθρίαστα την… εξαγορά της Forthnet από την ΕΡΤ!
Εδώ ακριβώς ταιριάζει η φράση «αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνο, θα ήταν… γελοίο».
Αφενός, διότι οι περισσότεροι -πλην ίσως όσων διατηρούν καθαρά κομμουνιστικές απόψεις- θα συμφωνήσουν ότι ο δημόσιος χαρακτήρας ταιριάζει σε σημαντικά «κοινωνικά αγαθά» όπως π.χ. το νερό κι όχι σε επαγγελματικές δραστηριότητες θεάματος όπως το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Εδώ βρίσκεται το γελοίο του θέματος. Κι αφετέρου, διότι εκτός ίσως από εκείνους που ζουν σε άλλη πραγματικότητα, όλοι οι υπόλοιποι αντιλαμβάνονται την υπόγεια πολιτική επιρροή που έχουν οι οργανωμένοι «οπαδικοί στρατοί» και τα ρουσφετολογικά παιχνίδια που θα μπορούσαν να εκτυλιχθούν, σε διαπλοκή και με τον ευρύτερο ρόλο που έχουν τα ισχυρά πρόσωπα των ΠΑΕ. Κι εδώ βρίσκεται το «επικίνδυνο» του θέματος.
Πόσο δε μάλλον όταν έχει αποδειχτεί περίτρανα ότι ακόμη και σε κρίσιμους τομείς «κοινωνικών αγαθών», η παρουσία του δημόσιου τομέα, στην Ελλάδα, έχει συνδεθεί στενότατα τόσο με ρουσφέτια διαφόρων ειδών, όσο και με σπατάλες του δημοσίου χρήματος και ανορθολογική γενικώς λειτουργία.
Αίολο, όμως, είναι και το επιχείρημα για το χαμηλό (φημολογούμενο) τίμημα εξαγοράς της Forthnet από την Alter Ego του Βαγγέλη Μαρινάκη. Διότι οι διαδικασίες του διαγωνισμού εκτυλίχθηκαν επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και κράτησαν επί χρόνια -με ευθύνη των τραπεζών και πρωτίστως του συμβούλου τους, δηλαδή της Nomura.
Για πολλούς παρατηρητές, μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων, ήταν από ένα σημείο και μετά ηλίου φαεινότερο ότι με τους χειρισμούς που γίνονται από την πλευρά των πιστωτών, το περιουσιακό στοιχείο απαξιώνεται και ότι νομοτελειακά «θα φάει η φακή το λάδι» που λέει και ο σοφός λαός μας. Όπερ και εγένετο.
Δεν τα ήξερε αυτά η τότε κυβέρνηση; Γιατί δεν παρενέβη και παρεμβαίνει τώρα;
Το αξιοπερίεργο λοιπόν δεν είναι ότι δίνει ο Μαρινάκης «Χ χρήματα» για να πάρει τη Forthnet (ή καλύτερα τις υποχρεώσεις της κι ένα μέρος του μετοχικού της κεφαλαίου). Το αξιοπερίεργο είναι ότι μετά από διαδικασίες ετών (!), καταλήξαμε η δική του να είναι η καλύτερη (και η μόνη στην πράξη) προσφορά, αφού δεν υπήρξε καλύτερη στο πλαίσιο της διαδικασίας της Nomura, στην οποία και επέμειναν, αδικαιολόγητα κατά την άποψή μας, οι τραπεζίτες, με τρόπο εντελώς γραφειοκρατικό, τυπολατρικό και ευθυνοφοβικό.
Creta Farm: Θα μείνει στην ελληνική χρηματιστηριακή ιστορία ως το τέλειο παράδειγμα «αυτοχειρίας»
Είναι χαρακτηριστικό ότι ήδη από τις αρχές Ιουνίου η στήλη έγραφε σε σχετικό σημείωμα τα εξής «προφητικά» για τη διαμάχη των δύο αδελφών:
…«Τα όσα έχουν ήδη διαδραματιστεί, έχουν δημιουργήσει έλλειμμα εμπιστοσύνης απέναντι όχι μόνο στον καταγγελλόμενο (σ.σ. τον Μάνο Δομαζάκι) αλλά και στον καταγγέλλοντα (σ.σ. Τάκη Δομαζάκη), παρότι ο τελευταίος καταφανώς θα επιθυμούσε την ανάληψη της διοίκησης της εταιρείας, εξοβελίζοντας τον αδερφό του και παραχωρώντας στις τράπεζες αυξημένες δυνατότητες ελέγχου, έως και από monitoring trustee στον ρόλο του Financial Officer.
Δυστυχώς και για τους δύο αδερφούς, πιθανότατα και για την ίδια την εταιρεία και τους μετόχους της, η οικονομική εικόνα της σε συνδυασμό με τη διαμάχη τους, δεν φαίνεται να αφήνει περιθώρια "αναίμακτης" κατάληξης»….
…«Με άλλα λόγια», συνέχιζε το κείμενο, «ο ταχέως εξαντλούμενος χρόνος για τη διάσωση της εταιρείας δεν φαίνεται να αφήνει περιθώρια για το "ξεκαθάρισμα λογαριασμών" μεταξύ των δύο αδελφών/βασικών μετόχων»…
…«Παρότι οι τράπεζες φέρονται να έχουν ενέχυρο μόλις το 19% των μετοχών της εταιρείας, οι πληροφορίες συγκλίνουν στο ότι αναζητούν ήδη τρίτο πρόσωπο που θα ενεργήσει ως "στρατηγικός επενδυτής", βάζοντας φρέσκο χρήμα περίπου 30 εκατ. ευρώ κι αναλαμβάνοντας την εταιρεία ή ορθότερα μια "νέα" εταιρεία. Όλα αυτά μέσω διαδικασίας αναδιάρθρωσης, με βάση το άρθρο 106»…
Σχεδόν πέντε μήνες αργότερα, τα παραπάνω έχουν επιβεβαιωθεί μέχρι κεραίας (πλην του ποσού που μέλλει να δούμε ποιο θα είναι, εφόσον βρεθεί στρατηγικός).
Η εταιρεία λειτουργεί πλέον με νέα διοίκηση διορισμένη από τις τράπεζες, χωρίς κανέναν από τους δύο αδελφούς στο Δ.Σ., ενώ σε εξέλιξη βρίσκεται η διαδικασία για τον στρατηγικό επενδυτή, που καταφανώς θα αποκτήσει άνετη πλειοψηφία στη «νέα» εταιρεία που θα προκύψει, μέσα από τις διαδικασίες του άρθρου 106.
Το ζητούμενο τώρα είναι να σωθεί η δραστηριότητα και οι θέσεις εργασίας, γιατί το ταραχώδες πεντάμηνο που μεσολάβησε, δημιούργησε «πληγές» που δύσκολα επουλώνονται.