Δύο καυτά μέτωπα, που όμως συνδέονται, θα επιχειρήσει να θίξει ταυτοχρόνως η στήλη. Το επιδεινούμενο εξωτερικό περιβάλλον και τις συνθήκες διακυβέρνησης εντός της χώρας . Διότι αμφότερα περιορίζουν δραστικά τους υψηλούς «βαθμούς ελευθερίας» που φαινόταν να έχει η παρούσα κυβέρνηση, κατά την καλοκαιρινή έναρξη της θητείας της.

Η ένταση με την Τουρκία και η αναζωπύρωση του προσφυγικού, μαζί με τον κίνδυνο επιβράδυνσης της διεθνούς οικονομίας, δεν ήταν τότε άγνωστα, πλην όμως η κατάσταση επιβαρύνθηκε μάλλον με πιο γρήγορους ρυθμούς, σε σχέση με τις περισσότερες προβλέψεις.

Τα κουκιά είναι μετρημένα. Η θρασύτατη απαίτηση του Δημήτρη Κουτσολιούτσου να τοποθετήσει εκ νέου εκπροσώπους στο διοικητικό συμβούλιο της Folli Follie, την ώρα που ο ίδιος και η οικογένειά του αντιμετωπίζουν σωρεία κατηγοριών για βαριά αδικήματα που αφορούν την εταιρεία, αποτελεί όνειδος για τη χώρα μας και εντείνει τον διασυρμό της ελληνικής αγοράς διεθνώς.

Το γεγονός ότι ο κ. Κουτσολιούτσος εκμεταλλεύεται το κενό στο υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο, προκειμένου να ικανοποιήσει τις επιδιώξεις του, δεν πρέπει και δεν μπορεί να περάσει έτσι, σε μια υπόθεση που έχει «κάψει» θεσμικούς και μικροεπενδυτές κι έχει απασχολήσει ευρύτατα τα διεθνή μέσα.

Σχεδόν προφητικό αποδείχτηκε -δυστυχώς- το προηγούμενο σχόλιο της στήλης, με τίτλο «Η κυβέρνηση, οι Τρεις Ιεράρχες και η ταμπακέρα», πριν ακόμη φτάσουμε στην ημέρα εορτασμού.

Οποία απογοήτευση να βλέπεις μια κυβέρνηση που υποτίθεται ότι ασπάζεται τον φιλελευθερισμό και την αριστεία, που εκλέχτηκε μεταξύ άλλων επικαλούμενη την επιστροφή στην κανονικότητα, την τήρηση των νόμων και της τάξης, να υποκύπτει στον ωμό εκβιασμό του… ποδοσφαίρου, με τον πλέον άμεσο τρόπο.

Αυτά βεβαίως, όπως γράψαμε και στο προηγούμενο σχόλιο, αφορούν τους «ρομαντικούς». Για τους υπόλοιπους, τους πιο… πρακτικούς, είναι εμφανές κατ' αρχάς, ότι με ευθύνη του αρμόδιου υφυπουργού Λευτέρη Αυγενάκη, η κυβέρνηση πιάστηκε στον ύπνο και η «βόμβα» έσκασε κατευθείαν στα μούτρα της.

Όσοι ρομαντικοί ανέμεναν ότι η αλλαγή κυβέρνησης θα λειτουργούσε ως καταλύτης για την αντιμετώπιση χρόνιων προβλημάτων, κινδυνεύουν να απογοητευθούν σύντομα, ακριβώς όπως απογοητεύτηκαν από την προηγούμενη κυβέρνηση διάφοροι φανατικοί αριστεροί, που προσδοκούσαν ότι η «πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς» θα άλλαζε, κατά τις προσδοκίες τους, την τροχιά της χώρας.

Στην πράξη, οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα προκύπτουν με «πολυσυλλεκτικό» τρόπο, κι όλες υπακούουν στη λογική των «κομματικών μηχανισμών» και της ψηφοθηρίας, με τον εδραιωμένο επί δεκαετίες παραδοσιακό τρόπο, ενώ το κράτος συνεχίζει, ανεξαρτήτως κυβέρνησης, να λειτουργεί με τις δικές του αντιλήψεις και τους δικούς του ρυθμούς, με τη δημόσια διοίκηση να χαρακτηρίζεται, ακόμη και στα ανώτατα επίπεδα, από εκπληκτική προχειρότητα.

Παρά τους υψηλούς τόνους και τις αντεγκλήσεις μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, την περασμένη εβδομάδα, παρακολουθήσαμε ορισμένες κινήσεις που δείχνουν ότι η ελληνική πολιτική σκηνή μπορεί ίσως να έχει και καλύτερο, πιο «συναινετικό» στα σημαντικά, πρόσωπο.

Σε ό,τι αφορά τον Κυριάκο Μητσοτάκη, η στήλη έχει να παρατηρήσει ότι προχώρησε σε δύο κινήσεις που μπορεί επιφανειακά να είχαν «κόστος», ήταν ωστόσο προς τη σωστή κατεύθυνση. Η μία ήταν ότι παραδέχτηκε το λάθος στην κατάργηση του υπουργείου Μετανάστευσης και έσπευσε να το επαναφέρει. (Το αν το πρόσωπο που επέλεξε για την ηγεσία του ήταν το κατάλληλο είναι μια άλλη ιστορία, που θα κριθεί στην πράξη). Η δεύτερη ήταν ότι πρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα πρόσωπο πραγματικά ευρείας αποδοχής, παρότι με το νέο θεσμικό πλαίσιο υπήρχε η δυνατότητα να πράξει διαφορετικά.