Όσοι ρομαντικοί ανέμεναν ότι η αλλαγή κυβέρνησης θα λειτουργούσε ως καταλύτης για την αντιμετώπιση χρόνιων προβλημάτων, κινδυνεύουν να απογοητευθούν σύντομα, ακριβώς όπως απογοητεύτηκαν από την προηγούμενη κυβέρνηση διάφοροι φανατικοί αριστεροί, που προσδοκούσαν ότι η «πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς» θα άλλαζε, κατά τις προσδοκίες τους, την τροχιά της χώρας.
Στην πράξη, οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα προκύπτουν με «πολυσυλλεκτικό» τρόπο, κι όλες υπακούουν στη λογική των «κομματικών μηχανισμών» και της ψηφοθηρίας, με τον εδραιωμένο επί δεκαετίες παραδοσιακό τρόπο, ενώ το κράτος συνεχίζει, ανεξαρτήτως κυβέρνησης, να λειτουργεί με τις δικές του αντιλήψεις και τους δικούς του ρυθμούς, με τη δημόσια διοίκηση να χαρακτηρίζεται, ακόμη και στα ανώτατα επίπεδα, από εκπληκτική προχειρότητα.
Κατά την ταπεινή άποψη του υπογράφοντος, ένα μάλλον ανώδυνο πλην όμως χαρακτηριστικό παράδειγμα, για το «τουρλουμπούκι» στο οποίο οδηγούν όλα τα παραπάνω, αποτελεί η πρόσφατη κατάργηση της αργίας των Τριών Ιεραρχών. Όπου στην αρχή δηλώθηκε (από την αρμόδια υφυπουργό Σοφία Ζαχαράκη) ότι ναι μεν καταργείται η αργία, αλλά… δεν θα γίνονται μαθήματα. Ακολούθησε δήλωση της υπουργού Νίκης Κεραμέως ότι τα μαθήματα εκείνη την ημέρα θα γίνονται κανονικά και τελικά εκδόθηκε νέα εγκύκλιος, σύμφωνα με την οποία, τη συγκεκριμένη ημέρα, το πρόγραμμα θα έχει... «λίγο απ' όλα».
Εορταστικές εκδηλώσεις για την προσφορά των Τριών Ιεραρχών στα γράμματα και κατά την κρίση του Συλλόγου Διδασκόντων/ουσών και εφόσον οι συνθήκες το επιτρέπουν, εκκλησιασμό, ενώ «κατά τα λοιπά» θα τηρηθεί το ωρολόγιο πρόγραμμα...
Την κίνηση έσπευσε να επικροτήσει η εκκλησία δια στόματος του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, ο οποίος έσπευσε να δηλώσει ότι «οι αργίες είναι για τους τεμπέληδες», χωρίς να διευκρινίσει αν έχει την ίδια άποψη, για παράδειγμα, για την αργία του Δεκαπενταύγουστου.
Το κομφούζιο μεγαλώνει, αν λάβουμε υπόψη μας τις αντιδράσεις και τις απορίες σε ό,τι αφορά την εξαίρεση αλλόθρησκων ή άθρησκων μαθητών καθώς δεν υπάρχει, ως αναφέρουν, σχετική ρητή πρόβλεψη στη νομοθεσία, αλλά και των ιδιοκτητών… φροντιστηρίων που τουλάχιστον στη Θεσ/νίκη φαίνεται ότι θα τηρήσουν την αργία, επικαλούμενοι σχετικό νόμο.
Το αποτέλεσμα είναι, μερικές μέρες πριν την εορταστική ημέρα, να μην έχουμε ακόμη μια ξεκάθαρη εικόνα για το πλήρες «πλαίσιο» της κατάργησης (ή έστω… ημικατάργησης) της εν λόγω αργίας.
Χωρίς λοιπόν να μπούμε στην ουσία του θέματος, δηλαδή στο αν αυτό που έχει ανάγκη η ελληνική Παιδεία σήμερα είναι οι εορταστικές εκδηλώσεις στη μνήμη των Τριών Ιεραρχών ή ενδεχομένως η αντιμετώπιση λοιπών καυτών θεμάτων (χαρακτηριστική η πρόσφατη έρευνα της διαΝΕΟσις), προκύπτει αβίαστα ένα ερώτημα.
Τι απαιτήσεις μπορούμε να έχουμε από μια διοίκηση που αδυνατεί να χειριστεί γρήγορα και αποτελεσματικά, ακόμη και το «απλό» σχετικά θέμα της κατάργησης μιας αργίας;
Θα ήταν όμως σφάλμα να κακίσουμε ειδικώς την κυβέρνηση Μητσοτάκη, διότι πολύ απλά, περίπου τα ίδια συμβαίνουν με όλες τις κυβερνήσεις. Το πρόβλημα είναι δομικό και δεν αφορά μόνο τη «διοίκηση», ανεξαρτήτως κυβέρνησης, αλλά τη γενικότερη νοοτροπία -και πρακτική- που έχει επικρατήσει στη χώρα μας, επηρεάζοντας όχι μόνον τον δημόσιο τομέα (όπου και επικρατεί) αλλά και τον ιδιωτικό.
Ωραία, θα πει πιθανώς ο αναγνώστης, ποια είναι όμως η ταμπακιέρα σε όλα αυτά;
Η ταμπακιέρα σε ό,τι αφορά την κυβέρνηση και τη θητεία της φαίνεται να βρίσκεται στο εξής βασικό: Αγνοώντας ηθελημένα ή άθελά της την τρέχουσα ελληνική πραγματικότητα, έβαλε πολύ ψηλά τον πήχη, όχι μόνο προεκλογικά αλλά, το κυριότερο, μετεκλογικά, προβάλλοντας ένα εξαιρετικά ευρύ πρόγραμμα αλλαγών, που όπως σχολίασαν εξαρχής διάφοροι έμπειροι παρατηρητές, θα ήθελε αρκετές τετραετίες για την υλοποίησή του, ακόμη και με ιδανικές συνθήκες!
Τώρα, που τα σχέδια επί χάρτου τίθενται στη «βάσανο» της πραγματικότητας, καθώς οι μήνες περνούν, αρχίζει να διαφαίνεται και στην πράξη ότι ούτε οι συνθήκες ούτε όμως και το ανθρώπινο δυναμικό της, η ίδια η νοοτροπία και η κουλτούρα του μηχανισμού της, επιτρέπουν τέτοιου είδους μεγαλόπνοες προσδοκίες.
Καλό θα είναι λοιπόν να επικεντρωθεί σε «λίγα και σημαντικά», ιδίως σε όσα έχουν άμεση σχέση με τις επενδύσεις, την επιχειρηματικότητα και την ανάπτυξη, εστιάζοντας σε κρίσιμους τομείς με πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα, όπως π.χ. η Βιομηχανία, η Ενέργεια και ο Τουρισμός.
Γιατί η ψυχολογία μπορεί να βελτιώθηκε, ως γνωστόν, όμως, ο «αέρας» δεν φτάνει για να φέρει αποτελέσματα.
Σε ό,τι αφορά δε την Παιδεία, θεσμό κορυφαίο για τη μεσομακροχρόνια αναπτυξιακή δυναμική μιας χώρας, ένα είναι βέβαιο: Η ενασχόληση με την αργία των Τριών Ιεραρχών και η «ημικατάργησή» της, ουδέν αποτέλεσμα προσφέρουν όσον αφορά τη βελτίωσή του.
«Μηδέν εις το πηλίκο», που έλεγαν και οι παλαιότεροι...