Παρά τους υψηλούς τόνους και τις αντεγκλήσεις μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, την περασμένη εβδομάδα, παρακολουθήσαμε ορισμένες κινήσεις που δείχνουν ότι η ελληνική πολιτική σκηνή μπορεί ίσως να έχει και καλύτερο, πιο «συναινετικό» στα σημαντικά, πρόσωπο.
Σε ό,τι αφορά τον Κυριάκο Μητσοτάκη, η στήλη έχει να παρατηρήσει ότι προχώρησε σε δύο κινήσεις που μπορεί επιφανειακά να είχαν «κόστος», ήταν ωστόσο προς τη σωστή κατεύθυνση. Η μία ήταν ότι παραδέχτηκε το λάθος στην κατάργηση του υπουργείου Μετανάστευσης και έσπευσε να το επαναφέρει. (Το αν το πρόσωπο που επέλεξε για την ηγεσία του ήταν το κατάλληλο είναι μια άλλη ιστορία, που θα κριθεί στην πράξη). Η δεύτερη ήταν ότι πρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα πρόσωπο πραγματικά ευρείας αποδοχής, παρότι με το νέο θεσμικό πλαίσιο υπήρχε η δυνατότητα να πράξει διαφορετικά.
Το γεγονός μάλιστα ότι πρόκειται για την Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε στη θέση της Προέδρου του Συμβουλίου Επικρατείας, και την οποία φέρεται να να μην υποστήριξε τότε η Ν.Δ., δίνει ακόμη μεγαλύτερη πολιτική αξία σε αυτή την κίνηση.
Από την πλευρά του, ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας ανταποκρίθηκαν πολιτικά, από τη μία, καλύπτοντας τον Προκόπη Παυλόπουλο, ως όφειλαν δεδομένης της προηγούμενης στάσης τους, κι από την άλλη, συμφωνώντας να υπερψηφίσουν την κ. Σακελλαροπούλου, γεγονός που θα επιτρέψει την ανάδειξη Προέδρου από την πρώτη ψηφοφορία και με ευρύτατη πλειοψηφία.
Το ότι οι κινήσεις αυτές διανθίζονται με δηλώσεις έντονα επικριτικές από τη μία πλευρά στην άλλη, μικρή σημασία έχει. Οπως μικρή σημασία έχουν και τα όσα συζητιούνται στα «μαγειρεία» της πολιτικής για τις συνθήκες που οδήγησαν τις δύο πλευρές σε αυτή την εξέλιξη. Σημασία τελικά έχει το τι συμβαίνει. Ακόμη και ως εικόνα που παρουσιάζουμε στο εξωτερικό.
Ιδίως όταν η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με πολλαπλές γεωπολιτικές προκλήσεις στην περιοχή κι ενώ, προσώρας τουλάχιστον, η υποστήριξη της Ευρώπης και των ΗΠΑ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κάτι περισσότερο από «χλιαρή».
Δυσάρεστο, πλην όμως αληθές!
Το γεγονός ότι η διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη έγινε χωρίς εμάς, παρά τα όσα έχουν μεσολαβήσει με την τουρκική ανάμειξη, αποτελεί ένα ηχηρό ράπισμα των «ισχυρών» όχι μόνο για την κυβέρνηση αλλά για την Ελλάδα, συνολικά.
Οι θέσεις που φέρεται να μετέφερε η κα Μέρκελ στον Ελληνα πρωθυπουργό, μικρή «παρηγοριά» προσφέρουν.
Εν ολίγοις, για να το συνειδητοποιήσουμε επιτέλους, η χώρα βρίσκεται σήμερα σε κρίσιμα σταυροδρόμια, όχι μόνο από οικονομικής πλευράς αλλά και από ευρύτερη γεωπολιτική σκοπιά, όπως πολλάκις έχει αναφερθεί στη στήλη. Κι αυτό δεν αλλάζει, όσο κι αν οι περισσότεροι έχουμε την τάση να σπρώχνουμε τέτοιου είδους θέματα στο πίσω μέρος του μυαλού μας.
Θα είναι ευχής έργον λοιπόν, αν τόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης όσο και ο Αλέξης Τσίπρας, δυο νέοι σε ηλικία πολιτικοί, που όμως αναρριχήθηκαν στα ανώτατα αξιώματα, ξεπεράσουν τα στερεότυπα και καταφέρουν να λειτουργήσουν με συναίνεση στα πραγματικά μείζονα θέματα.
Κι ας διατηρήσουν τις «κορώνες» του τύπου Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, που δυστυχώς παραδοσιακά επιβάλλουν τα κομματικά ακροατήρια, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι…