Για μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης η χώρα έχει απολέσει την αυτονομία της. Υπάρχουν μάλιστα κι εκείνοι -όχι πολλοί, ευτυχώς- που επιμένουν ότι στην πράξη έχει απολέσει την ανεξαρτησία της. Ότι ο… κατακτητής ήρθε με οικονομικά όπλα και κάνει ό,τι θέλει

Τολμώ να πω ότι η Ελλάδα έχει απολέσει την αυτονομία της (δόξα τω Θεώ, ακόμη είμαστε ανεξάρτητη χώρα, σε σφικτό πρόγραμμα οικονομικής επιτήρησης), διότι πρωτίστως έχει απολέσει την αξιοπιστία της.

Πρόκειται για ένα φαινόμενο που είναι προδήλως ορατό κατ΄ αρχάς στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Οι πολιτικοί μας μετά από άπειρες «κυβιστήσεις» κι άλλες τόσες απατηλές υποσχέσεις, έχουν πείσει όχι μόνον τον ελληνικό λαό, αλλά και πάμπολλες κυβερνήσεις και οργανισμούς του εξωτερικού ότι «άλλα λένε κι άλλα κάνουν», κι ότι πρέπει να έχουν στενότατο κολάρο για να μη λοξοδρομήσουν.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, η ώρα της «πολιτικής ενηλικίωσης» για κάποιον που έχει κυριολεκτικά μεγαλώσει στην αντιπολίτευση έρχεται όταν πλησιάζει η εξουσία. Και η ώρα αυτή φαίνεται να πλησιάζει για τον κ. Τσίπρα.

Ίσως όχι τώρα, με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας (ενδεχόμενο κατά την άποψή μου απευκταίο - και το λέω ξεκάθαρα), πιθανότατα όμως το 2016 με τη λήξη της θητείας της σημερινής κυβέρνησης.

Κι όχι το αν η χώρα θα πάει στο μεταξύ καλύτερα μάλλον δεν θα παίξει μεγάλο ρόλο, όπως φαίνεται να ελπίζει η κυβέρνηση και να φοβάται η αντιπολίτευση. Υπάρχουν και ιστορικά άλλωστε παραδείγματα, όπως η περίπτωση του μεγάλου Τσόρτσιλ, που κέρδισε τον πόλεμο, έμεινε στην Ιστορία, αλλά… έχασε τις επόμενες εκλογές.

Η εικόνα των αγορών, όχι μόνον τις δύο τελευταίες ημέρες αλλά σε ηπιότερο «μαύρο» χρώμα εδώ και αρκετό διάστημα (από τότε που άρχισε να φουντώνει η εκλογολογία), είναι απολύτως χαρακτηριστική του πώς μια οικονομία, που έστω και δειλά ανακάμπτει, μπορεί να ξαναγίνει παρίας στα μάτια των ξένων επενδυτών, ιδίως όταν το διεθνές περιβάλλον είναι δυσμενές.

Όσοι νομίζουν ότι το ανελέητο ξεφόρτωμα στις ελληνικές μετοχές και στα ομόλογα είναι δάκτυλος κάποιων Ελλήνων που πίστεψαν τον... Άδωνη Γεωργιάδη είτε δεν έχουν εικόνα του συσχετισμού δυνάμεων στο Χρηματιστήριο, είτε είναι τυφλωμένοι από την κομματική τους απόχρωση, είτε απλώς εθελοτυφλούν.

Άκουγα προ ημερών τον προβεβλημένο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Στρατούλη να μιλά -ξανά- για τη διαγραφή του ελληνικού χρέους, κι ομολογουμένως εντυπωσιάστηκα.

Ο δημοσιογράφος τον ρώτησε αν θα θεωρούσε ένα είδος έμμεσης διαγραφής και την επιμήκυνση που θέλει να διαπραγματευτεί η ελληνική κυβέρνηση, κι εκείνος απάντησε ότι η λύση της επιμήκυνσης δεν είναι θεμιτή, διότι το χρέος θα το πληρώσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας.

Πέρα από την άγνοια που υποδηλώνει η απάντηση σε ό,τι αφορά τη μείωση της πραγματικής αξίας ενός δανείου που επιφέρει η μεγάλη επιμήκυνση όταν συνοδεύεται από χαμηλά επιτόκια, ο κ. Στρατούλης εντυπωσίασε και με την ιδιότυπη «ηθική» αντιμετώπιση του θέματος.

Η τελευταία εγκύκλιος της Γραμματείας Εσόδων του Υπουργείου Οικονομικών, με την οποία καλούνται οι εταιρίες να κάνουν τον… ντετέκτιβ στα κινητά που εκχωρούν στους εργαζομένους τους, όσο κι αν επιχειρήθηκε να μαζευτεί με νεότερες ανακοινώσεις, αντικατοπτρίζει πλήρως τη σουρεαλιστική πραγματικότητα που βασιλεύει γενικώς στα ελληνικά δρώμενα!

Διότι την ώρα που τα Μέσα δαπανούν δυσανάλογα πολύ χώρο και χρόνο για το αν οι του ΣΥΡΙΖΑ θα συνομιλούν ή όχι στα κανάλια και στα ραδιόφωνα με τον Άδωνη Γεωργιάδη, την ώρα που ανάγονται σε «θέμα» οι γραφικές κορόνες του κάθε πολιτικού, η χώρα κινδυνεύει να χάσει τα λίγα που κατάφερε να επιτύχει τους τελευταίους 12 μήνες, σε ό,τι αφορά τη βελτίωση του οικονομικού και του επενδυτικού κλίματος.