Παρά τη δημοσκοπική άνοδο και τον αέρα του νικητή που δείχνει να αποκτά, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί -προς το παρόν- να μην είναι ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος της κυβέρνησης. Τον ρόλο αυτό τον έχουν οι διάφορες «στρατηγικές» που αναπτύσσονται στους κόλπους της, τόσο σε επίπεδο βουλευτών, όσο και σε επίπεδο υψηλόβαθμων κυβερνητικών στελεχών.
Από τη μια έχουμε τις «κομματικές στρατηγικές», που αποσκοπούν στο να διεκδικήσουν μεγαλύτερο μερίδιο εν δυνάμει ψηφοφόρων στο ενδεχόμενο εκλογών.
Τακτική στην οποία επιδίδεται κατά κόρον το ΠΑΣΟΚ, ενίοτε και η Νέα Δημοκρατία, με το ΠΑΣΟΚ να έχει τη δικαιολογία του άχαρου ρόλου, του… μικρότερου, που πρακτικά δέχεται τη φθορά, μαζί με εκείνον που ασκεί το μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας.
Κι από την άλλη, έχουμε τις «προσωπικές στρατηγικές», που αναπτύσσουν υπουργοί και βουλευτές, είτε για να λύσουν μεταξύ τους λογαριασμούς, είτε για να προσποριστούν προσωπικά πολιτικά οφέλη (συχνά υπό τον φόβο μιας πιθανής εκλογικής αναμέτρησης), με αποτέλεσμα να εμφανίζεται συνολικά μια εικόνα αποσύνθεσης και ηττοπάθειας.
Εικόνα άκρως επικίνδυνη, ιδίως όταν έρχεται σε συνέχεια μιας σειράς αυτογκόλ, με κυριότερο την υπόθεση του ΕΝΦΙΑ, τα παράδοξα και οι προχειρότητες της οποίας εξόργισαν «ντάλα καλοκαίρι» την κοινή γνώμη.
Προφανώς η χθεσινή συνάντηση Σαμαρά - Βενιζέλου και η απόφαση για αίτηση ψήφου εμπιστοσύνης αποσκοπεί στο να ανατρέψει αυτήν την επικίνδυνη κατάσταση. Και είναι πιθανό ότι θα το πετύχει, τουλάχιστον για ένα διάστημα.
Ωστόσο είναι προφανές ότι πολλά πρέπει να αλλάξουν στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η συγκυβέρνηση, τόσο εσωτερικά, στη λειτουργία και στις σχέσεις των στελεχών της, όσο και στην επικοινωνία, στην αντίδραση στα εκάστοτε γεγονότα της επικαιρότητας.
Ειδάλλως, η κυβέρνηση κινδυνεύει να πέσει εκ των έσω σε κάποια επόμενη φάση (ως… σάπιο πλέον φρούτο) εξαιτίας ενός κλίματος που καλλιεργεί στους βουλευτές την αίσθηση ότι «η πόλις εάλω», άρα… «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Αντίστοιχα δυσμενείς είναι βεβαίως και οι εντυπώσεις που δημιουργούνται στην κοινή γνώμη για την αποτελεσματικότητα της κυβερνητικής λειτουργίας, αλλά και για την περίφημη «παράσταση νίκης» σε μια εκλογική αναμέτρηση.
Το παράδοξο είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια ώρα που εμφανίζονται απτά δείγματα προθέσεων υπέρ των ελληνικών συμφερόντων από την πλευρά των εταίρων μας.
Η αιφνιδιαστική επίσκεψη Γιούνκερ, η λιγότερο πιεστική στάση της τρόικας, ακόμη και το αναμενόμενο «δώρο» της ΕΚΤ, σε ό,τι αφορά τα ελληνικά ομόλογα δείχνουν ότι τουλάχιστον οι Ευρωπαίοι εταίροι έχουν αντιληφθεί την ανάγκη μιας εκτόνωσης στην Ελλάδα, μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια συνεχούς πίεσης.
Θα είναι κρίμα αν οι εξελίξεις λάβουν άλλη τροπή (η οποία είναι βέβαιο ότι θα παγώσει τους ξένους, λόγω του στοιχείου της αβεβαιότητας για την επόμενη μέρα), εξαιτίας όχι κάποιων πραγματικών και αναπόδραστων περιστάσεων, αλλά λόγω ενός κλίματος που κινδυνεύει να γίνει αυτοτροφοδοτούμενο από όσα συμβαίνουν στο στρατόπεδο της συγκυβέρνησης.