Η τελευταία εγκύκλιος της Γραμματείας Εσόδων του Υπουργείου Οικονομικών, με την οποία καλούνται οι εταιρίες να κάνουν τον… ντετέκτιβ στα κινητά που εκχωρούν στους εργαζομένους τους, όσο κι αν επιχειρήθηκε να μαζευτεί με νεότερες ανακοινώσεις, αντικατοπτρίζει πλήρως τη σουρεαλιστική πραγματικότητα που βασιλεύει γενικώς στα ελληνικά δρώμενα!
Διότι την ώρα που τα Μέσα δαπανούν δυσανάλογα πολύ χώρο και χρόνο για το αν οι του ΣΥΡΙΖΑ θα συνομιλούν ή όχι στα κανάλια και στα ραδιόφωνα με τον Άδωνη Γεωργιάδη, την ώρα που ανάγονται σε «θέμα» οι γραφικές κορόνες του κάθε πολιτικού, η χώρα κινδυνεύει να χάσει τα λίγα που κατάφερε να επιτύχει τους τελευταίους 12 μήνες, σε ό,τι αφορά τη βελτίωση του οικονομικού και του επενδυτικού κλίματος.
Ήδη από τις αρχές του Σεπτέμβρη, βοηθούσης της κρίσης ταυτότητας στο ΠΑΣΟΚ, και πρωτίστως της ακατάσχετης εκλογολογίας (με αφορμή τη λήξη της θητείας του Προέδρου της Δημοκρατίας), το οικονομικό κλίμα άρχισε να διαταράσσεται, καθώς η κοινή γνώμη μούδιασε και οι επιχειρηματίες άρχισαν να γίνονται ξανά συγκρατημένοι στις κινήσεις τους, φοβούμενοι το ενδεχόμενο ξαφνικών ανατροπών.
Η κατάσταση έκτοτε, αντί να καλυτερεύει, δείχνει να χειροτερεύει. Οι ξένες επενδύσεις έχουν σχεδόν παγώσει, οι ιδιωτικοποιήσεις βρίσκονται στη βαθιά κατάψυξη, ενώ ολοένα και περισσότερος κόσμος ανησυχεί για το ενδεχόμενο πισωγυρίσματος, επηρεασμένος κι από τις συχνά αντιφατικές απόψεις στελεχών της αντιπολίτευσης για το τι θα κάνουν αν και όταν έρθουν στην εξουσία.
Ας το πούμε άλλη μία φορά: Η οικονομία στηρίζεται στην ψυχολογία και απεχθάνεται την αβεβαιότητα, ιδίως όταν έρχεται ως συνέχεια ενός πολύ δύσκολου διαστήματος. Κατά συνέπεια, δεν είναι καθόλου δύσκολο να δούμε την αναιμική τάση ανάκαμψης να κάνει κοιλιά, παρά τις προσπάθειες που προηγήθηκαν. Τα σημάδια αρχίζουν ήδη να γίνονται ορατά.
Το ερώτημα είναι γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά.
Η τρέχουσα κυβέρνηση έχει κανονικά ορίζοντα 4ετίας κι έχει μπροστά της όχι μόνο την έξοδο της χώρας από το μνημονιακό πρόγραμμα (με όποια συμφωνία το αντικαταστήσει), στο τέλος του χρόνου, αλλά και τη διαπραγμάτευση για τη ρύθμιση του χρέους.
Το γεγονός ότι τα γκάλοπ δείχνουν να πιέζεται, ενώ οι αντίπαλοί της ανεβαίνουν, δεν συνιστά αφ' εαυτού λόγο εκλογών. Ούτε η πρώτη φορά είναι που συμβαίνει κάτι τέτοιο, ούτε και η τελευταία. Άλλωστε στις πρόσφατες διπλές εκλογές για την Ευρωβουλή και την εκλογή δημοτικών αξιωματούχων, το εκλογικό σώμα κάθε άλλο παρά ανέδειξε έναν ξεκάθαρο νικητή, με σαρωτικό ρεύμα. Κι από τότε δεν έχουν περάσει ούτε τέσσερεις μήνες!
Κατά συνέπεια, η χρήση του θέματος του Προέδρου της Δημοκρατίας ως αφορμής για τη διενέργεια εκλογών στερείται θεμελιωμένη αιτιολογία, ασχέτως αν «προβλέπεται».
Εάν η Ελληνική Βουλή στελεχωνόταν από υπεύθυνους πολιτικούς, θα έπρεπε να βρεθεί τάχιστα πρόσωπο αμοιβαίας αποδοχής, προκειμένου να αποφευχθεί μια αναίτια εκλογική περιπέτεια, αλλά και οι συνέπειες της παρατεταμένης εκλογολογίας, οι οποίες στο μεταξύ επιβαρύνουν την οικονομία.
Δυστυχώς όμως, ως χώρα έχουμε παράδοση στο να κλοτσάμε την καρδάρα με το γάλα. Κι απ' ό,τι φαίνεται ετοιμαζόμαστε να το επαναλάβουμε με την παρότρυνση πολιτικών κομμάτων και «ανεξάρτητων βουλευτών», που προφανώς εκτιμούν ότι οι δικές τους επιδιώξεις προηγούνται της σταθεροποίησης της χώρας.