Κατά την ταπεινή μου άποψη, η ώρα της «πολιτικής ενηλικίωσης» για κάποιον που έχει κυριολεκτικά μεγαλώσει στην αντιπολίτευση έρχεται όταν πλησιάζει η εξουσία. Και η ώρα αυτή φαίνεται να πλησιάζει για τον κ. Τσίπρα.
Ίσως όχι τώρα, με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας (ενδεχόμενο κατά την άποψή μου απευκταίο - και το λέω ξεκάθαρα), πιθανότατα όμως το 2016 με τη λήξη της θητείας της σημερινής κυβέρνησης.
Κι όχι το αν η χώρα θα πάει στο μεταξύ καλύτερα μάλλον δεν θα παίξει μεγάλο ρόλο, όπως φαίνεται να ελπίζει η κυβέρνηση και να φοβάται η αντιπολίτευση. Υπάρχουν και ιστορικά άλλωστε παραδείγματα, όπως η περίπτωση του μεγάλου Τσόρτσιλ, που κέρδισε τον πόλεμο, έμεινε στην Ιστορία, αλλά… έχασε τις επόμενες εκλογές.
Γιατί ο κόσμος κουρασμένος από τις θυσίες ήθελε κάτι καινούργιο.
Οι τελευταίες μέρες του τρόμου στο Χρηματιστήριο και στα ελληνικά ομόλογα προσέφεραν μια ευκαιρία στον κ. Τσίπρα και στο επιτελείο του να καταλάβει ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του να λες «ότι θες», όταν είσαι απλώς στην αντιπολίτευση, κι όταν είτε γίνεσαι πολύ σοβαρός διεκδικητής της, είτε την κατέχεις.
Το μήνυμα των αγορών ήταν ξεκάθαρο και προς τον Τσίπρα και προς τον Σαμαρά. Η Ελλάδα δεν έχει ανακτήσει την εμπιστοσύνη τους σε ό,τι αφορά τις μεταρρυθμίσεις και τον μόνιμο χαρακτήρα της δημοσιονομικής της προσαρμογής. Δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει ανταγωνιστικότητα, εξωστρέφεια και ανάπτυξη που να της επιτρέπουν αυτόνομη πορεία χωρίς τη στήριξη των δανειστών.
Κι αν δεν έφταναν οι τιμές στις οθόνες, ήρθαν και τα reports από την πλευρά διαφόρων ξένων οίκων (μεταξύ αυτών και η Moody’s ένας από τους τρεις μεγάλους διεθνείς οίκους αξιολόγησης που είτε μας αρέσει, είτε όχι κρίνουν το αν και πότε θα χαρακτηριστούν «επενδυτικής βαθμίδας» τα ελληνικά ομόλογα), για να το πουν καθαρά και ξάστερα.
Πολλά μπορεί να πει κάποιος για τους οίκους αυτούς, πιθανότατα δικαίως, ωστόσο έως ότου αντικατασταθούν από κάτι άλλο, αυτοί κρίνουν και θα πρέπει να το αποδεχτούμε, έστω και με κατάρες για την άτιμη τη διεθνή κοινωνία!
Ο κ. Σαμαράς έδειξε ότι το κατάλαβε μια χαρά αυτό το μήνυμα, γι' αυτό και έσπευσε να κόψει τις πολλές τσιριμόνιες και να ξεκαθαρίσει ότι συζητάμε με τους εταίρους μας προληπτική πιστωτική στήριξη (που προφανώς θα έχει όρους, έστω κι αν δεν έχουν τη μορφή μνημονίου, όπως επιθυμεί η ελληνική πλευρά κι ενδεχομένως θα αποδεχτούν οι δανειστές).
Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ πάλι, βγήκε μια ανακοίνωση που δείχνει ότι μάλλον δεν το πήραν το μήνυμα. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε ότι προσπαθούν να αντιστρέψουν την πραγματικότητα, να βγάλουν από το κάδρο το στοιχείο της πολιτικής αβεβαιότητας που αναφέρουν άπαντες στο εξωτερικό και στο εσωτερικό, αλλά και περίπου να πείσουν ότι οι αγορές δεν ενδιαφέρονται για το αν θα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν βασικά σημεία των εξαγγελιών του (αναφέρω μόνο ως παράδειγμα τις ιδιωτικοποιήσεις και την αντίθεση σε πληθώρα μεταρρυθμίσεων) αντιστρατεύονται τις βασικές αρχές τις οποίες σήμερα ασπάζονται τα επενδυτικά κεφάλαια (αλλά και ο σκληρός πυρήνας των δανειστών μας);
Προσωπικά ελπίζω, γνωρίζοντας τα προβλήματα που δημιουργεί εσωτερικά η σκληροπυρηνική τους πτέρυγα, ότι ασχέτως του τι είπαν μέσω αυτής της ανακοίνωσης, κάτι κατάλαβαν από το μήνυμα.
Αυτή την αίσθηση έδωσε το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας παρότι υπερασπίστηκε τη γενική γραμμή στην ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή παραδέχθηκε ότι οι αγορές θα είναι εχθρικές προς την Ελλάδα ενδεχομένως για πολύ καιρό.
Ότι αντιλαμβάνονται πως με τις σημερινές συνθήκες η υλοποίηση μεγάλου μέρους των εξαγγελιών και προθέσεών τους ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, όσο κι αν ακούγεται εύηχα σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Κι ότι η στρατηγική του «θα την κάνουμε την κωλοτούμπα μετά γιατί θα μας πιέσουν οι ξένοι και θα γίνεται χαμός», στρατηγική την οποία σημειωτέον πιστεύουν ότι θα ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ οι περισσότεροι απ' όσους δεν φοβούνται αναταραχές μετά την επικράτησή του, ενέχει σε αυτήν τη φάση άλλους, πολύ σοβαρούς κινδύνους. Που δεν άπτονται ούτε της «πολιτικής ηθικής», ούτε της ενδεχόμενης απογοήτευσης μιας μερίδας των ψηφοφόρων του (άλλωστε οι Έλληνες ψηφοφόροι -κάκιστα κατά τη γνώμη μου- τις πολιτικές κωλοτούμπες τις έχουν φάει με το κουτάλι, από την εποχή των βάσεων του θανάτου, ως τα Ζάππεια).
Άπτονται της ζημιάς που μπορεί να προκληθεί στην ελληνική οικονομία άρα και στην κοινωνία, στο μεσοδιάστημα, με δεδομένη και την απότομη μεταβολή προς το χειρότερο που σημειώνεται στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον.
Η ώρα για περισσότερο ρεαλισμό έχει σημάνει τόσο για τον Αλέξη, που πρέπει να γίνει… Τσίπρας, όσο και για μια σειρά στελεχών του, ιδίως για εκείνους που γυρίζουν αριστερά - δεξιά και πετούν πομφόλυγες, με χαρακτηριστική άνεση.
Διότι σε άλλη περίπτωση το «λεφτά υπάρχουν» θα μοιάζει πολιτική παρωνυχίδα.