Μπαίνουμε στην τελική ευθεία των εκλογών κι έχουμε ακόμη μία ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι στην ελληνική πολιτική ελάχιστα έχουν αλλάξει.

Τα δύο μεγάλα κόμματα μοιράζουν υποσχέσεις που είναι από αμφίβολο έως και αδύνατο να πραγματοποιήσουν. Το «οικογενειακό δικαίωμα» των πολιτικών δυναστειών συνεχίζει να υφίσταται στο μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού φάσματος, ενώ οι ίδιοι οι πολιτικοί αρχηγοί εναλλάσσονται σε ρόλους, με ελάχιστη πλέον πειστικότητα.

Ο Αντώνης Σαμαράς έπαψε να έχει σχέση με τον Αντώνη Σαμαρά των πρώτων ετών της κρίσης και των περιβόητων πλέον… Ζαππείων, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε εξουσία. Αυτό το γνωρίζουμε. Να, όμως που και ο πιο νέος ηγέτης της πολιτικής μας σκηνής, ο Αλέξης Τσίπρας, ο πιθανότερος με τα τρέχοντα δεδομένα, αυριανός πρωθυπουργός, έχει ήδη αρχίσει να αφήνει κατά μέρος το σκίσιμο των μνημονίων, προσεγγίζοντας προσεκτικά ακόμη και την Εκκλησία, σε μια προσπάθεια προσέλκυσης περισσότερων ψηφοφόρων, άνευ… όρων!

Όσοι υποστηρίζουν είτε ότι η Ελλάδα θα έπρεπε, είτε ότι θα μπορούσε αναίμακτα να βγει από το ευρώ και την ευρωζώνη, ανεξάρτητα από το αν προέρχονται από το εσωτερικό ή το εξωτερικό, προσφέρουν κάκιστη υπηρεσία στη χώρα αλλά και στην Ευρώπη.

Η ένταξη στο κοινό νόμισμα ήταν μια κίνηση εξαρχής «αμετάκλητη». Αυτό συμφωνήθηκε κι αυτό εφαρμόστηκε. Έκτοτε τόσο η Ελλάδα, όσο και οι υπόλοιπες χώρες του ευρώ δεν έκαναν κινήσεις που να τους επιτρέψουν υπαναχώρηση.

Εν ολίγοις, δεν έχει γίνει καμία προετοιμασία, από κανέναν, για ένα τέτοιο πρωτοφανές ενδεχόμενο. Πολύ απλά, η Ελλάδα δεν έχει άμεσα ούτε καν τις τεχνικές δυνατότητες να τυπώσει δικό της νόμισμα, πολύ δε περισσότερο τις γνώσεις και την εμπειρία για να διαχειριστεί τις επιπτώσεις ενός τέτοιου εγχειρήματος.

Περίπου ένας μήνας μένει μέχρι να ανοίξουν οι κάλπες για τις εθνικές εκλογές, ίσως τις πιο κρίσιμες εδώ και δεκαετίες, κι αν υπάρχει κάτι που φαίνεται ως «δεδομένο», είναι ότι η επόμενη κυβέρνηση δεν θα είναι μονοκομματική, εκτός κι αν υπάρξουν συγκλονιστικά απρόοπτα.

Το μέγα ερώτημα βεβαίως είναι ποιοι θα απαρτίζουν την επόμενη συγκυβέρνηση και με ποιο κόμμα στον «κορμό» της. Σαφής απάντηση προς ώρας δεν υπάρχει. Με τη διαφορά ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκεται στην περιοχή του 2-3% και την ψαλίδα να κλείνει το τελευταίο διάστημα προς όφελος της πρώτης, δεν αποκλείεται η σχεδόν σίγουρη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ που έδειχναν παλαιότερες δημοσκοπήσεις, να εξελιχθεί σε σκληρό ντέρμπι, με αβέβαιη κατάληξη, ως και την τελευταία στιγμή.

Δεν θα μακρηγορήσω σήμερα διότι τα πράγματα είναι απλά, όσο είναι και κρίσιμα. Το κλειδί των επόμενων εξελίξεων το κρατούν πλέον ο Φώτης Κουβέλης και οι εν ενεργεία βουλευτές της ΔΗΜΑΡ.

Σε αυτούς, ίσως και σε 1-2 πιο λογικούς βουλευτές του Πάνου Καμμένου, απευθύνεται ουσιαστικά (πέραν των ανεξάρτητων βουλευτών, που έτσι κι αλλιώς δε φτάνουν, ακόμη κι αν ψήφιζαν όλοι υπέρ του κ. Δήμα) η «συναινετική» πρόταση Σαμαρά.

Τόσο ο ίδιος ο κ. Κουβέλης όσο και οι βουλευτές του έχουν πλέον δύο δρόμους. Είτε θα πουν το «ναι» και θα αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές, καταμεσής της πιο κρίσιμης διαπραγμάτευσης, είτε θα συνεργαστούν προεκλογικά και μετεκλογικά με το ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν ξέρω αν ο κ. Τσίπρας πίστευε έστω και λίγο στην ατάκα που έριξε πρόσφατα στην Κρήτη ότι «εμείς θα κρατάμε τον ζουρνά και οι αγορές θα χορεύουν πεντοζάλι», ή αν το ξεστόμισε επηρεασμένος από αντίστοιχες πιασάρικες ατάκες του Ανδρέα Παπανδρέου - και το ηρωικό παρελθόν της νήσου.

Εάν το πιστεύει πάντως, έστω και λίγο, αλλά και όσοι οπαδοί του το πιστεύουν, μάλλον θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπ' όψιν τους όσα συμβαίνουν στη Ρωσία, μία από τις μεγάλες περιφερειακές δυνάμεις του πλανήτη.

Το ρούβλι έχει κατρακυλήσει, οι τιμές του πετρελαίου έχουν γονατίσει και τα προβλήματα της τοπικής οικονομίας έχουν καταστεί ορατά διά γυμνού οφθαλμού, μετά και τις κυρώσεις που επέβαλε η Δύση.