Μπαίνουμε στην τελική ευθεία των εκλογών κι έχουμε ακόμη μία ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι στην ελληνική πολιτική ελάχιστα έχουν αλλάξει.
Τα δύο μεγάλα κόμματα μοιράζουν υποσχέσεις που είναι από αμφίβολο έως και αδύνατο να πραγματοποιήσουν. Το «οικογενειακό δικαίωμα» των πολιτικών δυναστειών συνεχίζει να υφίσταται στο μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού φάσματος, ενώ οι ίδιοι οι πολιτικοί αρχηγοί εναλλάσσονται σε ρόλους, με ελάχιστη πλέον πειστικότητα.
Ο Αντώνης Σαμαράς έπαψε να έχει σχέση με τον Αντώνη Σαμαρά των πρώτων ετών της κρίσης και των περιβόητων πλέον… Ζαππείων, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε εξουσία. Αυτό το γνωρίζουμε. Να, όμως που και ο πιο νέος ηγέτης της πολιτικής μας σκηνής, ο Αλέξης Τσίπρας, ο πιθανότερος με τα τρέχοντα δεδομένα, αυριανός πρωθυπουργός, έχει ήδη αρχίσει να αφήνει κατά μέρος το σκίσιμο των μνημονίων, προσεγγίζοντας προσεκτικά ακόμη και την Εκκλησία, σε μια προσπάθεια προσέλκυσης περισσότερων ψηφοφόρων, άνευ… όρων!
Αυτή είναι η μοίρα των σύγχρονων πολυσυλλεκτικών κομμάτων της χώρας. Ευέλικτη «ιδεολογία», σε βαθμό που να γίνεται εν τέλει… λάστιχο, με χαρακτηριστικό πλέον γνώρισμα τις απανωτές μεταγραφές πολιτικών από κόμμα σε κόμμα, αλλά και την προθυμία των κομμάτων να τους χωρέσουν σχεδόν όλους, προς χάριν μιας συχνά αμφίβολης εκλογικής πελατείας. Και σωρεία υποσχέσεων προς πάσα κατεύθυνση. Μέτρα που μπορεί να έχουν «πολιτικό κόστος» δεν αναφέρονται από κανέναν, εκτός κι αν αφορούν αορίστως και ασαφώς (πάντα!) τον… «μεγάλο πλούτο». Όλα τα υπόλοιπα πρέπει να ακούγονται εύηχα στο αφτί του ψηφοφόρου, ει δυνατόν του κάθε ψηφοφόρου!
Το βλέπουμε άλλωστε αυτό και στα οικονομικά προγράμματα που κυκλοφορούν. Αν τους πιστεύαμε θα έπρεπε να νιώσουμε έκπληκτοι που δεν έχουμε πάρει χαμπάρι ότι επίκειται η εκτόξευση της ανάπτυξης κι ότι τα δύσκολα πέρασαν. Μόνο που όσοι γνωρίζουν έστω και λίγα για την οικονομία αρνούνται να πιστέψουν στα λεγόμενα. Γνωρίζουν ότι είναι παλάτια στην άμμο.
Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε προγράμματα που επιμένουν να διακρίνουν τους Έλληνες με κριτήριο τη φορολογική τους δήλωση; Όταν είναι γνωστό τοις πάσι ότι ακόμη και σήμερα η φοροδιαφυγή, το μεγαλύτερο πρόβλημα για τα έσοδα του κράτους, εξακολουθεί να έχει τεράστιες διαστάσεις, αλλοιώνοντας την εισοδηματική εικόνα όλων, εκτός ίσως από τους μισθωτούς κι όσους συνταξιούχους δεν έχουν και αδήλωτα εισοδήματα…
Τι άλλο μπορούμε να πούμε όταν με τέτοιες συνθήκες ο νυν πρωθυπουργός υπόσχεται κατάργηση των τεκμηρίων διαβίωσης για όλους, αλλά και του «πόθεν έσχες» για την πρώτη κατοικία; Έτσι θα χτυπηθεί η φοροδιαφυγή και θα αυξηθούν τα έσοδα, χωρίς υπερφορολόγηση των συνηθισμένων υποζυγίων;
Πώς αλήθεια θα καταφέρει ο κ. Τσίπρας το «θαύμα» που περιγράφει όταν λέει ότι θα ανακουφίσει τους φτωχούς, θα ξαναπροσλάβει τους απολυμένους στο Δημόσιο, θα αυξήσει τους μισθούς, θα κάνει επενδύσεις, αλλά θα έχει και ισοσκελισμένο προϋπολογισμό;
Λεπτομέρειες για τον πολύ κόσμο, θα πείτε, κι ίσως να έχετε δίκιο. Είναι λυπηρό όμως να βλέπουμε τις προεκλογικές εκστρατείες να αναλώνονται σε χιλιοειπωμένες υποσχέσεις και «τσιτάτα» - και τους πολιτικούς αρχηγούς να κάνουν περίτεχνες προεκλογικές… πιρουέτες σε μία από τις πιο κρίσιμες στιγμές της χώρας.
Διότι, δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά ουδείς μέχρι σήμερα έχει κάνει το αυτονόητο: να πει με σαφήνεια ποια θα είναι η επόμενη μέρα αν κερδίσει την εξουσία. Όχι ποιο θα είναι το πρόγραμμα των 100 πρώτων ημερών, που λέγαμε παλαιότερα, διότι περιθώριο 100 ημερών δεν φαίνεται να υπάρχει. Να μας πουν τι προτίθενται να κάνουν μέσα στις πρώτες 30-40 ημέρες, στις οποίες θα πρέπει κάπως να τα βρουν με την τρόικα και να βγάλουν την οικονομία από το πάγωμα της προεκλογικής περιόδου, αλλά και τη χώρα από το μνημόνιο.
Να μας πουν ποιο είναι τελικά το «σχέδιό» τους. Κι αν εμείς δεν το προσέξαμε αυτό, το έχουν προσέξει οι Ευρωπαίοι δανειστές μας, όπως κατέγραψε προ ημερών στο ρεπορτάζ της η συνάδελφος Αγγελική Παπαμιλτιάδου.
Περισσότερο φαίνεται να ανησυχούν γι' αυτό, παρά για το ποιο θα είναι το αποτέλεσμα των εκλογών!