Δεν θα μακρηγορήσω σήμερα διότι τα πράγματα είναι απλά, όσο είναι και κρίσιμα. Το κλειδί των επόμενων εξελίξεων το κρατούν πλέον ο Φώτης Κουβέλης και οι εν ενεργεία βουλευτές της ΔΗΜΑΡ.
Σε αυτούς, ίσως και σε 1-2 πιο λογικούς βουλευτές του Πάνου Καμμένου, απευθύνεται ουσιαστικά (πέραν των ανεξάρτητων βουλευτών, που έτσι κι αλλιώς δε φτάνουν, ακόμη κι αν ψήφιζαν όλοι υπέρ του κ. Δήμα) η «συναινετική» πρόταση Σαμαρά.
Τόσο ο ίδιος ο κ. Κουβέλης όσο και οι βουλευτές του έχουν πλέον δύο δρόμους. Είτε θα πουν το «ναι» και θα αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές, καταμεσής της πιο κρίσιμης διαπραγμάτευσης, είτε θα συνεργαστούν προεκλογικά και μετεκλογικά με το ΣΥΡΙΖΑ.
Τυχόν αυτόνομη κάθοδος της ΔΗΜΑΡ, όπως προκύπτει και από τις δημοσκοπήσεις, ισοδυναμεί με σχεδόν βέβαιη έξοδο από τη Βουλή και πολιτική αυτοκτονία.
Η χθεσινή πρώτη απάντηση του κ. Κουβέλη, που ήταν αρνητική, δεν έχει τόση σημασία. Ακόμη η πρόταση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είναι «θολή». Υπάρχουν μέρες για να ξεδιπλωθεί και να έχει περισσότερη πολιτική ουσία.
Το δίλημμα για τον κ. Κουβέλη είναι αναμφίβολα μεγάλο. Για μια ακόμη φορά, όπως παλαιότερα και με την ΕΡΤ, βιάστηκε να ανοίξει τα χαρτιά του, να πάρει θέση. Κι όπως συνέβη με την ΕΡΤ και την έξοδο της ΔΗΜΑΡ από την τότε συγκυβέρνηση, (που πρακτικώς συνέτριψε και διέσπασε το κόμμα), έτσι και τώρα, ενδέχεται να αισθανθεί εγκλωβισμένος.
Αλλά και το ρίσκο της εμμονής είναι μεγάλο. Η ΔΗΜΑΡ και η ηγεσία της πολιτεύτηκαν τα προηγούμενα χρόνια, με σημαία την υπευθυνότητα και την ευρωπαϊκή προοπτική, προκειμένου να διαχωρίσουν τη θέση τους από το ΣΥΡΙΖΑ.
Κι αν υπάρχει μια ώρα «υπευθυνότητας» για όσους βλέπουν όσα συμβαίνουν στη οικονομία, αλλά και τον διασυρμό στον οποίο έχει οδηγηθεί το πολιτικό σύστημα, υπό την πίεση της συγκυρίας, αυτή είναι... τώρα!
Μια διευρυμένη συναινετική κυβέρνηση, που θα διαπραγματευτεί την έξοδο της χώρας από το μνημόνιο, θα ήταν ότι καλύτερο, ιδίως αν πλαισιωθεί από φυσιογνωμίες εγνωσμένου κύρους, από διάφορους πολιτικούς-και τεχνοκρατικούς- χώρους.
Τα περιθώρια για κάτι τέτοιο από την πλευρά Σαμαρά και Βενιζέλου, είναι σαφές ότι υπάρχουν πλέον, έστω και εξ ανάγκης. Εκλογές είναι βέβαιο ότι θα γίνουν, νωρίτερα από τη λήξη της κυβερνητικής θητείας.
Ας γίνουν όμως χωρίς να έχει η χώρα όλα τα μέτωπα ανοικτά. Αυτό εν τέλει, είναι και προς το συμφέρον της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έστω κι αν ποτέ δεν πρόκειται να το ομολογήσει δημοσίως...
Όπως και να είναι όμως, η απόφαση ανήκει στον Φώτη Κουβέλη. Για αυτό κι ελπίζω να αντιλαμβάνεται ότι αυτή είναι η πιο μεγάλη ώρα του. Από αυτήν θα κριθεί όχι μόνο το πολιτικό του μέλλον, αλλά και η υστεροφημία του.