Κατά πώς δείχνουν τα πράγματα, βαδίζουμε ολοταχώς προς ένα μέλλον που κινδυνεύει να μοιάζει δυσάρεστα με την ελληνική δεκαετία του 1960. Η πόλωση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης κινείται σε υψηλότατα επίπεδα, την ώρα που θα έπρεπε να μιλάμε για «συναίνεση» και για «εθνικό σχέδιο».
Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα, φοβούμενος ότι ίσως και να συγκεντρωθούν τελικά οι 180 βουλευτές για την εκλογή Προέδρου, έσπευσε να μιλήσει για «αποστασίες», επιχειρώντας να αφαιρέσει από οποιονδήποτε βουλευτή άλλου κόμματος την ψήφο υπέρ της εκλογής αυτού, πριν ακόμη ανακοινωθούν οι υποψήφιοι.
Για την αξιωματική αντιπολίτευση, η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας έχει εκφυλιστεί σε αφορμή για πρόωρες εκλογές. Γι' αυτό άλλωστε κι έχει δηλώσει προκαταβολικά ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει υπέρ οποιουδήποτε προσώπου! Το εντυπωσιακό, δε, είναι ότι αρνείται κι οποιαδήποτε συναινετική λύση, προκειμένου να γίνουν μεν πρόωρες εκλογές, αλλά αργότερα εντός του 2015.
Προφανώς λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ επείγεται να μην ολοκληρωθούν οι συμφωνίες με τους δανειστές και η μετάβαση στο καθεστώς της επόμενης ημέρας, που όλοι ξέρουμε πλέον ότι θα περιλαμβάνει «αυξημένη επιτήρηση» και πιστωτική γραμμή στήριξης της Ελλάδας.
Γιατί όμως επείγεται; Η μία απάντηση είναι ότι θεωρεί καταστροφική την πολιτική της κυβέρνησης και επιδιώκει να την αντικαταστήσει προς όφελος του λαού, το συντομότερο δυνατό. Μόνο που μέχρι στιγμής δεν έχει παρουσιάσει κάποιο εναλλακτικό σχέδιο που να είναι αποδεκτό είτε από τους δανειστές, είτε και από τις αγορές (όπως φάνηκε καθαρά και με τις παρουσιάσεις στελεχών του στο Λονδίνο), από τους δύο δηλαδή εν δυνάμει «χρηματοδότες» της Ελλάδας.
Η άλλη απάντηση είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πιέζεται να αναλάβει το γρηγορότερο την εξουσία, διότι αν περάσει χρόνος, ολοκληρωθούν οι συμφωνίες και βελτιωθεί η κατάσταση, ενδέχεται να μειωθεί η ούτως ή άλλως εμφανώς περιορισμένη, ακόμη και σήμερα, δυναμική του.
Την κατηγορία αυτή έχει εκτοξεύσει πολλάκις ο Αντώνης Σαμαράς, και στο συγκεκριμένο ίσως να μην έχει άδικο. Αν αυτή η ριζική αντίθεση αντικατοπτριζόταν και στις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης, αν πράγματι η πλειοψηφία της κοινής γνώμης ήθελε «εκλογές εδώ και τώρα», θα μπορούσε να ειπωθεί ότι αντανακλάται η άποψη του «λαού».
Εντούτοις, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει. Η πλειοψηφία (ποσοστό της τάξεως του 55%, έναντι 41% που θέλει εκλογές σύμφωνα με τη Metron Analysis - 28 Νοεμβρίου), δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν θέλει εκλογές τώρα, ενώ ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, παρότι το κόμμα του έχει ένα προβάδισμα, βρίσκεται πίσω κι όχι μπροστά από τον κ. Σαμαρά στο ερώτημα ποιος είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός.
Υπό αυτές τις συνθήκες, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να «αγωνιά» για εκλογές, ακόμη και τώρα που μέσα από τη σκληρή στάση των δανειστών, απέναντι στην κυβέρνηση, αλλά και από την άμεση πλέον προοπτική παράτασης του μνημονίου, προκύπτει ότι μάλλον θα είναι «αλυσοδεμένος» ως νέα κυβέρνηση;
Κλείνω προς την άποψη ότι η στάση της ηγεσίας του είναι καθαρά καιροσκοπική κι εστιάζει σε έναν βασικό στόχο: Να αναληφθεί η εξουσία τώρα, μη τυχόν κι αλλάξουν οι συνθήκες στο εκλογικό σώμα. Για το τι θα κάνουμε μετά… βλέπουμε! Τα δυσάρεστα θα τα χρεώσουμε στους προηγούμενους και στην πορεία θα προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα των δανειστών.
Το μοντέλο άλλωστε αυτό, ειδικά στην εξωτερική πολιτική, το καθιέρωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Όσοι θυμούνται τα «Έξω οι βάσεις του θανάτου» και τα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» καταλαβαίνουν πολύ καλά τι εννοώ.
Μόνο που πορεία προς ένα «καλύτερο μέλλον» (σύνθημα κι αυτό πολυχρησιμοποιημένο) με πρακτικές του παρελθόντος δεν γίνεται.
Και η Ιστορία όταν επαναλαμβάνεται μετατρέπεται σε φάρσα.