Τις προάλλες ο Δημήτρης Παπαδημούλης ζήτησε να γίνει συνάντηση κορυφής μεταξύ Σαμαρά και Τσίπρα, ενώ υπήρξαν διάφορες δηλώσεις στελεχών του κόμματος, σύμφωνα με τις οποίες ο πρωθυπουργός αρνείται να συναντήσει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Χθες όταν το θέμα άναψε για τα καλά, ο κ. Λαφαζάνης, επίσης εξέχον στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και θεωρούμενος αρχηγός των πλέον σκληροπυρηνικών στις «αριστερές» απόψεις στελεχών (Αριστερή Πλατφόρμα), έσπευσε να παρέμβει. «Ακούω κάποιους να μιλάνε για συναίνεση», είπε, μιλώντας στην ολομέλεια της Βουλής, προειδοποιώντας ότι «η συναίνεση συνεπάγεται νέα πολιτική λεηλασίας και διάλυσης»!
Όλα αυτά θα είχαν ίσως μικρότερη σημασία αν δεν είχαν προηγηθεί τις προηγούμενες μέρες ορισμένες παραδοχές εκ μέρους άλλων στελεχών. Ο κ. Δραγασάκης παραδέχτηκε τις προάλλες ότι η σκληρή στάση που φαίνεται να ακολουθεί το τελευταίο διάστημα η τρόικα ίσως αποτελεί και μια προειδοποίηση, ένα «μήνυμα» προς την επόμενη κυβέρνηση, εννοώντας καταφανώς μια κυβέρνηση στην οποία τον κεντρικό ρόλο θα έχει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Επίσης ο κ. Μητρόπουλος σε πρόσφατη δήλωσή του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταφέρει να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, είναι ενδεχόμενο να συνεχίσει τη μνημονιακή πολιτική»
«Είναι πολύ πιθανό. Δεν το λέω σίγουρο, γιατί είμαι μετρημένος. Μια κυβέρνηση με ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και έναν ενημερωμένο λαό θα μιλήσει όχι για μονομερείς κινήσεις, γιατί δεν υπάρχουν, όχι για plan B, γιατί δεν υπάρχει, όχι για μονομερή διαγραφή χρέους, αλλά για επιθετική διαπραγμάτευση, επειδή το πρόγραμμα των δύο μνημονίων συν ένα μισό δεν οδηγεί πουθενά, αλλά σ’ αυτό που λέμε φτωχογόνα ανάπτυξη, όπως λέμε στο χωριό μου».
Είναι λοιπόν προφανές ότι στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν δύο βασικές γραμμές: Στη μία πλευρά, σε αυτή που επιδεικνύει μεγαλύτερο πολιτικό ρεαλισμό, φαίνεται ότι έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτή η πραγματικότητα. Αν η τρόικα κρατά τόσο σκληρή στάση απέναντι στη σημερινή κυβέρνηση (την οποία η αξιωματική αντιπολίτευση χαρακτηρίσει «δοτική» απέναντι στους ξένους) γιατί δεν θα κρατήσει ακόμη σκληρότερη απέναντι σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;
Αυτήν την «αγωνία» υποκρύπτουν οι τελευταίες δηλώσεις που καταγράφηκαν παραπάνω, μαζί με τη συνειδητοποίηση ότι αν δεν υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή (κάτι που σύμφωνα με τα γκάλοπ δεν προβλέπεται να συμβεί) τότε θα υπάρχει και ο περιοριστικός παράγοντας της συνεργασίας με κάποιον άλλο, είτε αυτός λέγεται Ποτάμι, είτε ΠΑΣΟΚ, είτε, ενδεχομένως και Νέα Δημοκρατία!
Ατυχώς από όλα αυτά, δεν φαίνεται να ιδρώνει το… αφτί της άλλης βασικής εσωκομματικής πλευράς. Συνεχίζει τη συνθηματολογία και εμμένει σε απόψεις σκληροπυρηνικές που είναι βέβαιο ότι αν γίνουν εκλογές κι επικρατήσουν, έστω και σε ορισμένα σημεία, ως πολιτική της νέας κυβέρνησης, θα φέρουν μετωπική σύγκρουση με τους δανειστές.
Μια σύγκρουση στην οποία η Ελλάδα δεν θα έχει όπλα για να παλέψει, πέρα από την απειλή του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», απειλή που θα μας γυρίσει πίσω αρκετά χρόνια.
Δεν έχω υπόψη μου κάποια έρευνα που να δείχνει σε ποιο βαθμό οι απόψεις της Αριστερής Πλατφόρμας, βρίσκουν απήχηση στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Διάχυτη πάντως είναι η αίσθηση ότι η απήχησή της δεν είναι μεγάλη τουλάχιστον σε όσους πλησίασαν τον ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια, οπόταν και η εμβέλειά του στο εκλογικό σώμα πολλαπλασιάστηκε.
Εντούτοις είναι δεδομένο ότι έχει γερές βάσεις μέσα στον κομματικό μηχανισμό, στα όργανα του κόμματος και σε αρκετούς βουλευτές. Το έδειξε αυτό 16 μήνες πριν, το 30,2% που έλαβε στο 1ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και οι 61 ψήφοι που πήρε τον Οκτώβριο, η πρότασή της στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι τι ακριβώς κυβέρνηση θα σχηματίσει ο ΣΥΡΙΖΑ υπό αυτές τις συνθήκες και με ποιον μηχανισμό θα κυβερνήσει, ακόμη και στο πλαίσιο μιας νέας συγκυβέρνησης. Με άλλα λόγια, ακόμη κι αν στην «κορυφή» υπάρξει ρεαλισμός και πρόθεση συμβιβασμών, πώς θα περάσουν οι επιλογές προς τα κάτω, μέσα από τον μηχανισμό, ώστε να υλοποιηθούν.
Κι ακόμη, τι κίνδυνος υπάρχει η ανάληψη της εξουσίας να πυροδοτήσει σχίσμα μέσα στον -νεοπαγή- πολιτικό σχηματισμό;
Πρόκειται για ερωτήματα επικίνδυνα, με μεγάλη σημασία στην περίπτωση που έχουμε εκλογές, ερωτήματα που υπό τις τρέχουσες συνθήκες θα πρέπει να προκαλέσουν έντονο προβληματισμό και στο εσωτερικό του.