Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κάνει μονομερείς κινήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει το μνημόνιο, αλλά αυτό δεν είναι μονομερής κίνηση, είναι κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει σκληρή διαπραγμάτευση, θα αυξήσει τους βασικούς μισθούς, θα φτιάξει δίχτυ ασφαλείας για τους φτωχούς, θα σταματήσει τη λιτότητα και θα φέρει με άλλον τρόπο την ανάπτυξη.
Όλα αυτά ακούγονται καθημερινά και επί της ουσίας θεωρούν περίπου δεδομένο ότι η άλλη πλευρά (οι δανειστές μας) θα υποχωρήσει μπροστά στα ατράνταχτα(;) επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ και τη «νωπή» ετυμηγορία του ελληνικού λαού.
Αυτό όμως που θα έπρεπε να απασχολεί τον κάθε σκεπτόμενο πολίτη, εν όψει πιθανών εκλογών μέσα στο επόμενο δίμηνο, είναι η ύπαρξη Σχεδίου Β. Τι θα κάνει δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση που οι δανειστές αρνηθούν να συμφωνήσουν σε κάποιο αποδεκτό από την κυβέρνησή του πλαίσιο.
Το θέμα το έθεσε πρόσφατα o προσκείμενος στον ΣΥΡΙΖΑ οικονομολόγος Κώστας Λαπαβίτσας, λέγοντας ότι πρέπει το κόμμα να αποκτήσει Plan B για την περίπτωση που οι δανειστές του βάλουν το μαχαίρι στον λαιμό.
«Καμία προοπτική και κανένα ενδεχόμενο δεν μπορεί να αποκλείεται από την κυβέρνηση (σ.σ. ΣΥΡΙΖΑ) για το θέμα άλλου νομίσματος», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Λαπαβίτσας.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν προγενέστερα και οι δηλώσεις του προβεβλημένου οικονομολόγου της Αριστεράς Γιάννη Βαρουφάκη, ο οποίος από τις Ηνωμένες Πολιτείες όπου διδάσκει πλέον μας είπε ότι αν ο Τσίπρας δεν είναι πρόθυμος να κλείσει το τηλέφωνο στον Ντράγκι της ΕΚΤ (σ.σ. που είναι και ο δανειστής «τελευταίου καταφυγίου» για τις ελληνικές τράπεζες), τότε καλύτερα να μην εκλεγεί!
Είναι έτσι όμως; Είναι τελικά για τον ΣΥΡΙΖΑ ταμπού η παραμονή εντός του ευρώ ή όχι;
Προφανώς η ερώτηση αυτή δεν στερείται νόημα. Κάποιοι ίσως πουν ότι δεν πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να ανοίξει τα χαρτιά του, διότι έτσι θα μειώσει τη διαπραγματευτική του ισχύ. Δεν έχουν ίσως άδικο ως προς το επιχείρημα, πλην όμως το θέμα είναι καίριας σημασίας για όλους τους πολίτες που ενδέχεται να κληθούν να επιλέξουν σύντομα.
Αυτή η ιστορία με ορισμένα στελέχη του να τα λένε έτσι, κάποια να τα λένε αλλιώς και κάποια άλλα να θολώνουν τα νερά (βολικό ίσως για την αλίευση ψήφων από διαφορετικά ακροατήρια), σε ένα τόσο σημαντικό θέμα, πρέπει επιτέλους να τελειώσει.
Με τις συνθήκες που ζούμε και υπό το βάρος των συνεπειών μιας τέτοιας εξέλιξης, αυτό είναι το κυρίαρχο σημείο που ΠΡΕΠΕΙ να ξέρουν οι πολίτες για να επιλέξουν.
Θα πρέπει για παράδειγμα να ξέρουν αν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα θελήσει να πάρει το βάρος μιας τέτοιας απόφασης -άμεσα αλλά και έμμεσα, δηλαδή μέσω ενεργειών της που ίσως θα επιφέρουν αναγκαστική έξοδο- ή εν πάση περιπτώσει αν θα θέσει το θέμα ενώπιον του ελληνικού λαού μέσω δημοψηφίσματος, όπως υπό άλλες συνθήκες και με άλλες αφορμές επιχείρησε ο Γιώργος Παπανδρέου.
Ή, τέλος, αν δεσμεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ, επίσημα και συνολικά, όπως τα κόμματα των προηγούμενων κυβερνήσεων, στην προοπτική της ευρωζώνης, κάτι που πράγματι θα μειώσει τα περιθώρια των διαπραγματευτικών του ελιγμών.
Καλώς ή κακώς, όμως, όλα τα υπόλοιπα είναι παρεπόμενα όταν τείνει να αμφισβητηθεί μια στρατηγική επιλογή της χώρας, όπως το νόμισμά της.
Κατά την άποψή μου, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απαντήσει πειστικά σε αυτήν την πολύ συγκεκριμένη ερώτηση, τι δηλαδή θα κάνει αν τα στυλώσουν οι δανειστές και ζητήσουν την εφαρμογή όσων έχουν συμφωνηθεί, τότε μπορεί παρά ταύτα να κερδίσει τις ενδεχόμενες εκλογές, αλλά δεν μπορεί να διεκδικεί την ψήφο σκεπτόμενων και κατασταλαγμένων ανθρώπων.
Όχι μόνο εκείνων που συντάσσονται με την προοπτική του ευρώ, αλλά και όσων αντιτίθενται σε αυτή.
ΥΓ.: Με βάση τη χρηματιστηριακή νομοθεσία οι εταιρίες είναι πλέον υποχρεωμένες να θεμελιώνουν τις προβλέψεις, τους για λόγους προστασίας του επενδυτικού κοινού, αποκαλύπτοντας έτσι και μέρος από συγκεκριμένα σχέδιά τους.
Ειλικρινά δεν μπορώ να αντιληφθώ πώς μπορεί να ισχύει κάτι λιγότερο στην πολιτική. Εκτός κι αν η προστασία του επενδυτικού κοινού είναι... πολυτιμότερη από την προστασία του πολίτη που ψηφίζει για το μέλλον του και το μέλλον της χώρας του!