Δεν είναι λίγοι οι ειδικευμένοι αναλυτές που εξετάζοντας πώς θα μπορούσε να κερδίσει, άν όχι στρατιωτικά, τουλάχιστον ”πολιτικά” την μάχη επιβίωσης που φαίνεται να δίνει ο Σαντάμ, κάνουν λόγο για το 1956.

Μιλούν για την κρίση του Σουέζ όταν ο ”κουρελιασμένος” στρατός της Αιγύπτου, υπο την ηγεσία του προέδρου Νάσερ, κατάφερε να καθυστερήσει τα ”υπερσύγχρονα” για τα δεδομένα της εποχής, στρατεύματα της Δύσης,(βρετανών και γάλλων) για αρκετό διάστημα ώστε να ανατραπεί η ισορροπία δυνάμεων σε πολιτικό-διπλωματικό επίπεδο, τόσο εντός της Αιγύπτου όσο και διεθνώς, οπότε οι αντίπαλοι του αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν.

Οι ίδιοι ειδικοί κάνουν λόγο και για το Λίβανο στη περίοδο του 1982, επισημαίνοντας οτι τότε οι Ισραηλινοί, γνωστοί για τις ικανότητες τους στο πεδίο της μάχης και τον υπερσύγχρονο οπλισμό τους, δεν κατάφεραν να επιτύχουν τη νική απέναντι στους Παλαιστίνιους.

Κι αυτό σε μια σειρά από ”μάχες πόλης” απέναντι σε έναν αντίπαλο σαφώς πιο ολιγάριθμο και χωρίς το ίδιο επίπεδο εξοπλισμού.

Τα σενάρια αυτά μπορεί να φαντάζουν τώρα απίθανα, είναι όμως υπαρκτά, καθώς οι συμμαχικές δυνάμεις είναι ευάλωτες στον ”πόλεμο της κοινής γνώμης” αλλά και στην διεθνή καταδίκη στη περίπτωση που η επέμβαση εξελιχθεί σε εκατόμβη αίματος.

Σημείο κλειδί, σε κάθε περίπτωση, ο βαθμός στον οποίο είτε ένα μέρος του πληθυσμού και του στρατού, είτε και η ίδια η ”προεδρική φρουρά” του Σαντάμ, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας παραμένει στη περιοχή της Βαγδάτης, θα αποδειχθούν ”πιστοί” και πρόθυμοι να ρισκάρουν το θάνατο.