Μπορεί ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κ. Πάουελ, να διατείνεται ότι η νεοπαγής ”Συμμαχία για τον αφοπλισμό του Ιράκ” περιλαμβάνει 45 συνολικά κράτη, εκ των οποίων 15 προτίμησαν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους, όμως η στήριξη της διεθνούς κοινότητας για την δεύτερη ”Καταιγίδα της Ερήμου” απέχει παρασάγγας από την αντίστοιχη επιχείρηση του 1991.

Το προφανέστερο και ουσιαστικότερο ίσως παράδειγμα αποτελεί η πλήρης αντίθεση που παρατηρήθηκε στους κόλπους των Ηνωμένων Εθνών αναφορικά με τον τρόπο δράσης στο ζήτημα του Ιράκ.

Οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, πλην της Βρετανίας που επιφυλάσσει για τον εαυτό της ιδιαίτερη σχέση με τις ΗΠΑ, τάχθηκαν κατά της ανάληψης στρατιωτικής δράσης εκ μέρους της Αμερικής, θεωρώντας εφικτή την ειρηνική εξεύρεση λύσης.

Διπλωματικοί κύκλοι τονίζουν ότι ανάλογη αντίθεση μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης έχει να παρατηρηθεί από το 1956 και την εισβολή των συνδυασμένων αγγλοϊσραηλινών δυνάμεων στην Αίγυπτο του Νάσερ (Σουέζ).

Μάλιστα μερίδα αναλυτών παρομοίασε την κατάσταση με τα τελευταία έτη της Κοινωνίας των Εθνών (ΚΤΕ), τονίζοντας το πλήγμα που δέχθηκε το κύρος του ΟΗΕ.

Τη μεγαλύτερη δυσαρέσκεια από τις ΗΠΑ φαίνεται να εισέπραξε η Γαλλία, η οποία, όπως τονίζουν αναλυτές της αγοράς, παρουσιάζοντας σθεναρή αντίσταση σε συνεργασία με τη Γερμανία ”αναβίωσε” τον γαλλογερμανικό άξονα.

Με δηλώσεις τους τόσο ο πρόεδρος της Γαλλίας, Ζ. Σιράκ, όσο και ο υπουργός Εξωτερικών, Ντ. Ντε Βιλπέν, καταδίκασαν τις αγγλοσαξονικές επιθέσεις τονίζοντας ότι υπήρχε περιθώριο για άλλη λύση, ενώ ο καγκελάριος Σρέντερ ”αναρωτήθηκε”, μεταξύ άλλων, αν η εκδίωξη του Σαντάμ από την εξουσία αξίζει τον θάνατο εκατομμυρίων αθώων…

Εξίσου εντυπωσιακές ήταν οι δηλώσεις των Βλ. Πούτιν και Ιγκ. Ιβανόφ, οι οποίοι έσπευσαν να τονίσουν την αντίθεσή τους στην επίθεση. Ως ”απάντηση” στις ΗΠΑ, η ρωσική Δούμα δεν επικύρωσε τη συμφωνία για τον περιορισμό των πυρηνικών όπλων, αν και διπλωματικοί κύκλοι τονίζουν ότι ο πακτωλός της αμερικανικής οικονομικής βοήθειας είναι απαραίτητος για τη Ρωσία.

Αναλυτές της αγοράς υποστηρίζουν ότι η σθεναρή αντίσταση που επιδεικνύουν οι Γάλλοι και Ρώσοι σχετίζεται με το γεγονός ότι οι πετρελαϊκές εταιρίες τους ελέγχουν το μεγαλύτερο μερίδιο των ιρακινών πετρελαϊκών πεδίων.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν οι δηλώσεις της ”νέας ηγεσίας” της Κίνας, η οποία στα πρώτα δείγματα γραφής της ”κάλεσε” τις ΗΠΑ να σταματήσουν τις επιθέσεις.

Εξάλλου, η συγκεκριμένη επίθεση κατά του Ιράκ, όσο και αν περιεβλήθη τον μανδύα της σταυροφορίας, δεν κατάφερε να πείσει το Βατικανό και τον Ιωάννη – Παύλο Β΄, αφού όχι μόνο δεν έλαβε την ευλογία του, αλλά εδέχθη κριτική.

Μεγαλύτερη όμως σημασία φαίνεται να έχουν οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις που πραγματοποιούνται ανά τον κόσμο, που με τις διάφορες ”εκφάνσεις τους” καταλήγουν όλες σε ένα αίτημα: να σταματήσει ο πόλεμος και η αιματοχυσία.

Η εκτίμηση έγκυρων παρατηρητών είναι οτι η ενταση των διαδηλώσεων θα αυξηθεί κατακόρυφα ανάλογα με τη διάρκεια και τις απώλειες του πολέμου τόσο στις ΗΠΑ όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, με επίκεντρο τους μουσουλμάνους.

Στη τελευταία περίπτωση, κρυφός φόβος πολλών φιλοαμερικανικών καθεστώτων της Μέσης Ανατολής αλλά και της Ασίας είναι μήπως τελικά κληθούν να αντιμετωπίσουν εξεγέρσεις και αιματηρές ταραχές.