Κατά πώς δείχνουν τα πράγματα, βαδίζουμε ολοταχώς προς ένα μέλλον που κινδυνεύει να μοιάζει δυσάρεστα με την ελληνική δεκαετία του 1960. Η πόλωση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης κινείται σε υψηλότατα επίπεδα, την ώρα που θα έπρεπε να μιλάμε για «συναίνεση» και για «εθνικό σχέδιο».

Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα, φοβούμενος ότι ίσως και να συγκεντρωθούν τελικά οι 180 βουλευτές για την εκλογή Προέδρου, έσπευσε να μιλήσει για «αποστασίες», επιχειρώντας να αφαιρέσει από οποιονδήποτε βουλευτή άλλου κόμματος την ψήφο υπέρ της εκλογής αυτού, πριν ακόμη ανακοινωθούν οι υποψήφιοι.

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άλλη χώρα που να ασπάζεται τις θεωρίες συνωμοσίας, περισσότερο από την Αμερική. Από το αν ζει ή όχι ο Έλβις Πρίσλεη, μέχρι τους εξωγήινους και τους διάφορους αστικούς μύθους, οι πολίτες της ισχυρότερης χώρας του κόσμου φαίνεται να έχουν έφεση στο θέμα.

Κι αυτός, δυστυχώς, είναι ο μόνος χώρος στον οποίο έχουν σκληρό ανταγωνισμό από τους Έλληνες. Μόνο που στη χώρα μας, οι θεωρίες συνωμοσίας, δεν αφορούν τη ζωή υπέρλαμπρων σταρ, ή θεάσεις εξωγήινων. Κυρίως φαίνεται να αφορούν τα δεινά που ενίοτε μας πλήττουν, κι αυτό κατά κανόνα προκειμένου να ξεπεράσουμε τις -συχνά τεράστιες- ευθύνες που μας αναλογούν.

Για ποιο λόγο η τρόικα εμφανίζεται πλέον τόσο σκληρή απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση, παρότι γνωρίζει τις πολιτικές συμπληγάδες κάτω από τις οποίες η τελευταία κινείται; 

Η εκτίμηση πολλών παρατηρητών είναι σαφής. Μεταξύ των δανειστών μας κυριαρχεί η άποψη πως είτε πρόκειται για την σημερινή, είτε για μια πιθανή νέα κυβέρνηση, από ελληνικής πλευράς υπάρχει σοβαρό έλλειμμα αξιοπιστίας. Κι ότι η σκληρή στάση της τρόικας, απέναντι στη συγκυβέρνηση, αποτελεί μήνυμα και για την όποια επόμενη κυβέρνηση.

Τα χθεσινά email- βόμβες που είδαν το φώς της δημοσιότητας, μετά τη συνάντηση Μηλιού και Σταθάκη με μέλη της επενδυτικής κοινότητας του Λονδίνου (δείτε εδώ και εδώ), πέρα από τον όποιο εντυπωσιασμό προκάλεσαν, λόγω των καυστικών σχολίων που περιελάμβαναν, εμπεριέχουν ένα απτό, ξεκάθαρο μήνυμα για την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης:

Οι εκπρόσωποι των αγορών, δεν θεωρούν ρεαλιστικά, υπό τις σημερινές συνθήκες, τα όσα λέει ότι θα εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Είτε διότι πιστεύουν ότι η Ελλάδα δεν έχει την διαπραγματευτική δύναμη να κάνει την Ευρώπη και το ΔΝΤ να ενδώσουν, είτε διότι εκτιμούν ότι συνολικά, η εφαρμογή ενός προγράμματος αυτού του είδους, δεν θα επιφέρει θετικά αποτελέσματα. Όσο εύηχα κι αν ακούγονται από κοινωνικής πλευράς, ορισμένες εξαγγελίες.

Στα 2,5 δισ. ευρώ τέθηκε ο στόχος των ιδιωτικοποιήσεων στον προϋπολογισμό του 2015. Το νούμερο ακούγεται ωραίο, η αίσθηση όμως μετριάζεται όταν ληφθεί υπ' όψιν ότι για το τρέχον έτος ο στόχος ήταν μεν 1,5 δισ. ευρώ, όμως «επιτεύχθηκαν» περίπου 400 εκατ. ευρώ! 

Συνολικά, από την έναρξη της κρίσης έχουν εισπραχθεί κάτι λιγότερο από 3 δισ. ευρώ, εκ των οποίων περίπου τα μισά είτε προέρχονται από τον ΟΠΑΠ (άδειες κ.λπ.) είτε αφορούν την... ιδιωτικοποίησή του.

Για λόγους σύγκρισης, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι στην Πορτογαλία, μια άλλη μικρή οικονομία της Νοτίου Ευρώπης, που έχει αντίστοιχα με εμάς προβλήματα (αλλά είναι σε καλύτερη θέση), το σύνολο των εσόδων από ιδιωτικοποιήσεις, σύμφωνα με την Deutsche Bank, ανέρχεται σε περίπου 6,7 δισ. ευρώ! Ποσό υπερδιπλάσιο σε σχέση με την επίδοση της Ελλάδας.